Ένας τίτλος που στοιχειώνει, μια ΑΕΚ που τα τελευταία χρόνια της έγινε «συνήθεια» να φτάνει σε τελικό με τον ΠΑΟΚ και να χάνει τον τίτλο και ένας ημιτελικός που γεννά όνειρα… μαγιάτικης νυκτός (ένεκα του τελικού στις 23 Μαΐου).
Ο Άρης μένει αγκαλιά με ένα κύπελλο 50 ετών και νιώθεις ότι, αν δεν έχει ήδη σκουριάσει, είναι βέβαιο ότι έχασε εδώ και πολύ καιρό την αρχική του λάμψη και η ΑΕΚ, πολύ πιο γεμάτη από τίτλους και προσδοκίες-υποχρεώσεις για διάκριση, συμμετέχουν σε μια αναμέτρηση που είχε να προκύψει 26 χρόνια. Πριν από 26 χρόνια, ο Άρης και η ΑΕΚ παίζουν στα ημιτελικά του κυπέλλου. Το 1994, το πρωτάθλημα ήταν υπόθεση της Ένωσης, όπως και τα δυό προηγούμενα. Ο Άρης «κλείδωνε» μια θέση στην Ευρώπη, με διαφορά από τον πέμπτο ΠΑΟΚ. Οι δυό τους παίζουν για μια θέση στον τελικό του κυπέλλου, στα διπλά παιχνίδια των ημιτελικών, στις αρχές Μαρτίου (04/03) και την εβδομάδα μετά το Πάσχα (22-23/04).
Οι «κίτρινοι» μιλούν ακόμη για το κύπελλο του ΄70, το γκολ του Κεραμιδά, τη νίκη με 1-0 επί του ΠΑΟΚ, αλλά δεν υπάρχει άλλος τίτλος για να τους μνημονεύσει ο ιστορικός της εποχής μας. Ο Άρης δεν είναι… αποτελεσματικός όταν φτάνει στον τελικό κυπέλλου, καθώς μετράει συνολικά εννέα συμμετοχές με απολογισμό ένα τρόπαιο (1970). Νιώθουν και γίνεται άμεσα αντιληπτό από όσα αναφέρουν ότι, μόλις βρίσκουν στο δρόμο τους το κύπελλο Ελλάδας, δημιουργείται η απαίτηση για… λύτρωση. Για όσα χάθηκαν σε προηγούμενους τελικούς, για όσα ανήκουν στους απανταχού φίλους της ομάδας και δεν τα έχουν χαρεί.
«Κύπελλο» φωνάζουν και κλαίνε από χαρά, γιατί τους δίνεται η ευκαιρία να το διεκδικήσουν και πάλι, εφόσον τα καταφέρουν με την ΑΕΚ στα ημιτελικά. Κλαίνε κι από λύπη για τις αποτυχημένες «στάσεις» στο Καυτανζόγλειο, την Τούμπα, την Πάτρα. Τελικοί που έκρυβαν πίκρα για τον αρειανό.
Στη Θεσσαλονίκη, ο Άρης του 1993-94 είναι ομάδα που παίζει σύγχρονο ποδόσφαιρο και η ΑΕΚ των ημιτελικών του κυπέλλου είναι απλά μια πρωταθλήτρια άνευ αμφισβήτησης. Ο Άρης ακολουθεί κατά… πόδας τους τρεις του κέντρου, είναι ωραίος και συμπαθής σε όλους, τα βάζει με τους «μεγάλους» του ΠΟΚ και δεν είναι λίγο το ότι δημιουργεί προσδοκίες για κάτι καλύτερο στο μέλλον…
Στις 16 Μαρτίου η ΑΕΚ κατευθύνεται από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Σλίσκοβιτς κι ο Αλεξανδρής υπογράφουν την πρωτοπορία στο σκορ με 2-0, μόλις 12 λεπτά πριν την λήξη μιας ρεβάνς στη Ν. Φιλαδέλφεια, από το 0-0 στο Χαριλάου. Ο Αρης είναι ομάδα που τρέχει με τον Βραζιλιάνο Ιβάν (Σίλβα Σάντος) σε όλο το μήκος και το πλάτος του γηπέδου, έχει τον τερματοφύλακα Χρήστο Καρκαμάνη να βγάζει μερικές επικίνδυνες φάσεις του πρώην συμπαίκτη του στον Αρη, Βασίλη Δημητριάδη, και όλα τελειώνουν με τους «κίτρινους» να μειώνουν με το γκολ του Σάββα Κωφίδη, στην εστία του Νίκου Ατματζίδη.
Ο Άρης έχει τον Γιώργο Φοιρό, πιστό στρατιώτη, αρειανό από τα γεννοφάσκια του, μένει περίπου 3,5 χρόνια στον «κίτρινο» πάγκο. Ήταν έφηβος στα χρόνια του κυπέλλου του ΄70 και πολύ αργότερα θύμα της… κακοδαιμονίας για μια ομάδα που δεν ένιωσε τη χαρά ενός κυπέλλου. Ζούσε με την προσδοκία μιας διάκρισης. Όπως και τώρα…
Οι Σαμώλης, Ιωσηφίδης, Μιλόγεβιτς, Δαλκίδης, Σαπουντζής, Μπουγιουκλής, Κολτσίδας, Λόντσαρ, Χρυσοστομίδης, Στρατηλάτης, Λεκμπέλο, Μητσόπουλος, Μουρατίδης, Κωνσταντινίδης, Λαμπριάκος, Κοέντας (δεύτερος τερματοφύλακας) ήταν στην ομάδα του 1994.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο πρώτος τελικός στην ιστορία της διοργάνωσης, το 1932, βρήκε νικήτρια την ΑΕΚ με 5-3, ενώ ίδια κατάληξη είχε και το επόμενο «ραντεβού» με τον Άρη το 1950 με 4-0.
Συνολικά, στη διοργάνωση οι «κιτρινόμαυροι» έχουν παίξει μεταξύ τους 12 φορές, με την ΑΕΚ να έχει επικρατήσει στις επτά και τον Άρη στις δύο, ενώ τρεις αγώνες ολοκληρώθηκαν χωρίς νικητή.
Γιώργος Ζαχαριάδης
