Πέρα από το διαιτητικό κομμάτι και τα όσα «γέννησαν» οι τελικές αποφάσεις του Ματίας Γκεστράνιους στο μη καταλογισμό των πέναλτι που ζήτησε ο Παναθηναϊκός στο 9’ (Μπουζούκης-Καμαρά) και στο 52’ (Μακέντα-Μπα) υπήρχε και το καθαρά αγωνιστικό σκέλος στο ελληνικό «clasico».
Εκεί όπου οι «πράσινοι», ναι μεν, ηττήθηκαν 1-0 χάρη στην εκτελεστική δεινότητα του Γιουσέφ Ελ Αραμπί, ο οποίος έκανε γκολ τη… μισή ευκαιρία που του παρουσιάστηκε, αλλά κέρδισαν ένα μεγάλο μέρος των εντυπώσεων, έχοντας «στριμώξει» τον Ολυμπιακό στα σχοινιά, για περίπου μία ώρα αγώνα. Με ωραία μπάλα, εξαιρετική κυκλοφορία, ένταση, εμπνεύσεις κι όχι… κλεφτοπόλεμο. Όπως επιβεβαιώνει και το εντυπωσιακό ποσοστό κατοχής που κατέγραψαν οι «πράσινοι» στο ημίχρονο, με 56% έναντι 44% των Πειραιωτών.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Επιστολή του Παναθηναϊκού στον Περέιρα με 5 άξονες για τη διαιτησία
Προφυλάσσει τέσσερις στα Ιωάννινα ο Δώνης
Το πρώτο 45λεπτο των «πράσινων» στο κυριακάτικο (5/1) ντέρμπι του «Γ. Καραϊσκάκης» ήταν, αν όχι το καλύτερο, σίγουρα μέσα στην πρώτη τριάδα των εφετινών ημιχρόνων του Παναθηναϊκού στη Superleague. Το «τριφύλλι» εγκλώβισε τακτικά τον Ολυμπιακό, καθώς:
1. Εκμηδένισε τις επιθετικές εξάρσεις του -εξαιρετικού εφέτος- Τσιμίκα από την αριστερή πτέρυγα, με τον Μπουζούκη να «κολλάει» πάνω του και τον Κουρμπέλη να βγαίνει διαρκώς ως έξτρα παίκτης, δίνοντας βοήθειες στον Γιόχανσον, όποτε έμενε λίγο πιο πίσω ο Πρεβεζάνος μεσοεπιθετικός. Αντίστοιχο αμυντικό «κούμπωμα» έγινε και στην απέναντι πλευρά, με τον Χατζηγιοβάνη να καλύπτει αρκετές φορές τον Ινσούα στα ανεβάσματα του Ομάρ κοντά και Ποντένσε, έχοντας ως τρίτο παίκτη «αναχαίτισης» τον Χρήστο Δώνη.
2. «Βραχυκύκλωσε» σε πολλές περιπτώσεις την αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού, με το «τρικ» των «εσωτερικών ανεβασμάτων» από τους δύο μπακ Ματίας Γιόχανσον και Εμάνουελ Ινσούα, οι οποίοι δημιουργούσαν μεγάλα «ρήγματα» στα μετόπισθεν των «ερυθρολεύκων».
Τι έκαναν ακριβώς; Έπαιρναν τα πρώτα μέτρα στο γήπεδο φτάνοντας λίγο πάνω από τη μεσαία γραμμή κι αφού έπαιζαν γρήγορα το «ένα-δύο» με τους Μπουζούκη (ο Γιόχανσον δεξιά) και Χατζηγιοβάνη (ο Ινσούα αριστερά), ανέβαιναν από εσωτερικό διάδρομο, προκαλώντας ανισορροπία στην άμυνα του Ολυμπιακού.
Ο Γιόχανσον, λόγω τεχνικών χαρακτηριστικών, το έκανε καλύτερα από τον Ινσούα στο πρώτο μέρος, καθώς στα 5-6 «ανεβάσματά» του, έφτιαξε σημαντικές ευκαιρίες: Το γκολ που (σωστά) ακυρώθηκε ως οφσάιντ στο 27’, ένα κατέβασμα που δεν πρόλαβε για λίγο να «τσιμπήσει» πρώτος τη μπάλα ο Ζαχίντ και την πολύ μεγάλη στιγμή του 43’, όπου ο Σα κράτησε το «μηδέν» στην εστία του στο πλασέ του Σουηδού με το αριστερό.
3. Πήρε συνεργασίες και συνεχή κίνηση στο χώρο καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου (και) από τους Μακέντα, Ζαχίντ οι οποίοι άλλαζαν διαρκώς θέσεις, «τραβώντας» παίκτες προς τα έξω, προκειμένου να δημιουργηθούν χώροι, για τις κάθετες κινήσεις των εξτρέμ και των μπακ.
Όλα τα παραπάνω ενθουσίασαν (και) τον κόσμο του Παναθηναϊκού, καθότι κατάφεραν να περιορίσουν τον Ολυμπιακό σε «δεύτερο» ρόλο στο ματς, εντούτοις είναι στοιχεία παιχνιδιού που «καταθέτουν» εδώ και καιρό οι «πράσινοι» στο γήπεδο. Τα έβγαλε στους αγώνες με την Ξάνθη και την ΑΕΛ, με κατοχή 75%-80% και πάμπολλες ευκαιρίες, αλλά έχασε. Το έκανε και με τον Βόλο και με τον ΟΦΗ, αλλά έμεινε στο «Χ».
Το μοτίβο και ο τρόπος παιχνιδιού (αυτού του ρόστερ) του Παναθηναϊκού, είναι όμως ξεκάθαρο πως έχει πλέον σταθεροποιηθεί. Απλώς, σε μία χώρα όπου όλα… κρίνονται εκ του αποτελέσματος, όλα αυτά «φάνηκαν» περισσότερο στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Ακριβώς επειδή στις εντυπώσεις μετράει πάντα περισσότερο (και) το κόντρα σε ποιον παίζεις.
Συνολικά, το πλάνο του Δώνη δούλεψε υποδειγματικά στο πρώτο 45λεπτο, όμως η αναποτελεσματικότητα και το δισεπίλυτο «θέμα» που έχει ο Παναθηναϊκός στο γκολ, του «απαγόρευσαν» να πάει στα αποδυτήρια με υπέρ του σκορ, όπως κατά κοινή ομολογία θα άξιζε, με βάσει την εικόνα του στο πρώτο μισό του αγώνα.
Οι απαντήσεις στα δύο βασικά, αγωνιστικά ερωτήματα:
Στο δεύτερο ημίχρονο τα δεδομένα άρχισαν να αλλάζουν από το 55’ και μετά, κυρίως λόγω της χαμηλότερης έντασης που έβγαζαν αρκετοί κομβικοί ποδοσφαιριστές του «τριφυλλιού». Ο Ζαχίντ στο «10». Οι Χρήστος Δώνης-Κουρμπέλης στον άξονα της μεσαίας γραμμής. Ο Μπουζούκης, που είχε ξοδέψει πολλές δυνάμεις για να περιορίσει τον Τσιμίκα.
Όλα αυτά και τα έβλεπε και τα… προέβλεπε πριν από τον αγώνα ο Γιώργος Δώνης και οι συνεργάτες του. Το ζητούμενο ωστόσο, είναι «πως» και «γιατί» αποφάσισε να κάνει τις αλλαγές που έκανε και ποιο ήταν το σκεπτικό του κάθε φορά, ανάλογα και με τις συνθήκες του αγώνα.
Και η καταγραφή αυτών των σκέψεων του 50χρονου τεχνικού -πόσω μάλλον δε, από τη στιγμή που υπήρξαν ενστάσεις από μερίδα του Τύπου και αρκετούς φιλάθλους- έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.
1. Γιατί δεν φρέσκαρε τα χαφ με τον Νούνες; Από τις βασικές (αγωνιστικές) απορίες που κυριάρχησαν στο «πράσινο» περιβάλλον μετά το ντέρμπι. Πριν από το ντέρμπι ο Δώνης είχε προετοιμάσει ψυχολογικά τον Πορτογάλο, για να είναι σταντ-μπάι στη ροή του ντέρμπι, δεδομένου ότι οι δύο βασικοί κεντρικοί χαφ του Παναθηναϊκού (Χρήστος Δώνης και Κουρμπέλης) ταλαιπωρήθηκαν πολύ τις προηγούμενες ημέρες από ίωση και ήταν καταπονημένοι. Κι όντως μετά από το 55’ με 60’ και οι δυο τους άρχισαν να χάνουν τη «φρεσκάδα» τους.
Σημαντική παράμετρος στις σκέψεις του κόουτς των «πράσινων»: Ο υιός Δώνης είχε περάσει την ίωση πολύ πιο ελαφρά, δηλαδή χωρίς πυρετό, ενώ ο Κουρμπέλης «ψηνόταν» για δύο 24ωρα με «39άρια» και ήταν πολύ πιο ταλαιπωρημένος ο οργανισμός του.
Ο προπονητής του Παναθηναϊκού είχε να κάνει ένα κρίσιμο «ζύγισμα»: Το να βγάλει τον Κουρμπέλη σε τέτοιο ματς, γνωρίζοντας πως είναι ο φυσικός ηγέτης και η «καρδιά» αυτής της ομάδας, δεν… υπήρχε ως σενάριο (και) για ψυχολογικούς και για αγωνιστικούς λόγους. Ο μοναδικός που σκεφτόταν να βγάλει (για να βάλει ως «6άρι» τον Νούνες και να ανεβάσει -έστω κι αδόκιμα- ως «8άρι» τον Κουρμπέλη) ήταν ο γιος του Χρήστος, αλλά από τη στιγμή που ο τελευταίος έλεγε προς τον πάγκο πως είναι καλά κι άντεχε, ο προπονητής του έκρινε πως δεν υπήρχε λόγος να «χαλάσει» τη χημεία της ομάδας. Και δεν το έκανε εκείνη τη στιγμή…
2. Γιατί δεν πέρασε στο παιχνίδι τον Περέα, αντί του Μπεκ στη θέση του Ζαχίντ; Και για τον Νορβηγό, ο Δώνης ήξερε καλά πως δεν θα μπορούσε να αντέξει σε υψηλό τέμπο, για περισσότερο από 65 λεπτά αγώνα, κυρίως διότι ήταν εκτός ρυθμού λόγω του τραυματισμού που πέρασε.
Η βασική απορία λοιπών όλων ήταν, γιατί δεν επέλεξε να περάσει τον Περέα (αντί για τον Μπεκ) στη θέση του, για να κρατήσει ο Κολομβιανός -με τα τρεξίματά του- πιο πίσω τον Ολυμπιακό και να μην επιτρέψει να ανεβαίνουν από το 70’ και μετά τόσο ψηλά οι στόπερ των Πειραιωτών. Από τη στιγμή δε, που είχε φθίνει ο βαθμός έντασης των «πράσινων» μέσα στο γήπεδο.
Ο Δώνης γνωρίζει πολύ καλά τι και πως, μπορεί να του δώσει ο Περέα ερχόμενος από τον πάγκο. Το συγκεκριμένο παιχνίδι, εντούτοις, δεν ήταν αντίστοιχων συνθηκών με το ντέρμπι «αιωνίων» του α’ γύρου (όπου ο Παναθηναϊκός έπαιξε με εντελώς διαφορετική τακτική) ή με το ντέρμπι κόντρα στην ΑΕΚ.
Οι «πράσινοι» έπρεπε να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τη μπάλα στα πόδια τους (μολονότι είχε αρχίσει να μπαίνει ο παράγοντας «κούραση» στην εξίσωση) κι αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει με ταυτόχρονη παρουσία και του Περέα και του Μακέντα στην ενδεκάδα.
Έπρεπε λοιπόν, να υπάρχει ένας παίκτης «στήριγμα» στο «10», για να διατηρηθεί το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας. Κι αυτό μετά την έξοδο του Ζαχίντ, μπορούσε να γίνει μόνο με τον Μπουζούκη (που ήταν σε πολύ καλή μέρα) σε ρόλο επιτελικού χαφ, όπου -εκτός των άλλων- δεν θα χρειαζόταν να καταναλώσει και τόσες πολλές δυνάμεις. Η επιλογή του για τον δεξιό εξτρέμ λοιπόν, ήταν ο Μπεκ κι έγινε για συγκεκριμένο λόγο: Ο Δανός winger έχει βγάλει πολλά θέματα τραυματισμών από τις αρχές της σεζόν, όμως δεν έπαψε ποτέ να είναι ένας εξαιρετικός επαγγελματίας και μάλιστα, τις τελευταίες τρεις εβδομάδες πηγαίνει πολύ καλά στις προπονήσεις. Ασχέτως αν δεν «πολυδιαφημίστηκε» αυτό από τον Τύπο, καθότι δεν είναι και ο πλέον «εμπορικός» παίκτης του Παναθηναϊκού.
Ο Δώνης έκρινε λοιπόν, πως (με βάσει πάντα την εικόνα του Μπεκ στις προπονήσεις) έπρεπε να του δοθεί η ευκαιρία. Και θα του ξαναδοθεί στο εγγύς μέλλον, παρότι δεν πήρε πολύ… υψηλό βαθμό στο ντέρμπι.
Οι δύο αλλαγές που είχε στο μυαλό του
Στο μυαλό του Δώνη ήταν να περάσει κάποια στιγμή στο ματς και τον Περέα, αλλά στη θέση του Μακέντα, για να ψάξει ταχύτητα και κόντρα στο τελευταίο 20λεπτο, όταν ο Ολυμπιακός θα έπαιρνε περισσότερα ρίσκα και θα ανέβαζε ακόμη πιο ψηλά τις γραμμές του. Κι αν στη συνέχεια το παιχνίδι πήγαινε «σβηστά» στο 0-0, σκεφτόταν να περάσει τον Κολοβέτσιο αντί του Χατζηγιοβάνη, αλλάζοντας το σύστημα σε πεντάδα στα μετόπισθεν, για να διασφαλίσει τουλάχιστον τον βαθμό.
Δεν πρόλαβε ωστόσο… Το γκολ του Ελ Αραμπί άλλαξε απόλυτα τις προτεραιότητες του Παναθηναϊκού στον αγώνα κι αντιστοίχως ο Δώνης πήρε περισσότερα ρίσκα, «φορτώνοντας» την επίθεση και με Περέα και με Καμπετσή δίπλα στον Μακέντα. Δίχως όμως αποτέλεσμα… Κι από μία (και μόνο) στιγμή αδράνειας της οπισθοφυλακής (στο γκολ του Ελ Αραμπί στο 73’), ένα εξαιρετικό αγωνιστικό πλάνο, έμεινε εντέλει από «λάστιχο» στα… μισά του δρόμου.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΥΛΗΣ
