Τα σεπτεμβριανά του Άρη είναι μια ιστορία που σημαδεύει τη φετινή σεζόν και δεν αποκλείεται τελικά να αποδειχθούν όσο κρίσιμα και ορισμένα από τα ιστορικά σημεία της διαδρομής του Αρη.
Η εμφάνιση του Θόδωρου Καρυπίδη, για παράδειγμα και η αναγέννηση του Άρη που ξεκίνησε από την Γ΄ Εθνική, παρέα με τη Χρυσούπολη Καβάλας και το Παλαιοχώρι Χαλκιδικής. Ήταν ένα ορόσημο στη νεότερη ιστορία του Άρη. Η επιστροφή του Άγγελου Χαριστέα… Κι αυτή. Δεν αποκλείεται να γίνει κι αυτή ένα σημείο που θα συζητηθεί από τους ιστορικούς του ποδοσφαιρου και που θα τοποθετήσουν και πινέζα σε μια διαδρομή με πολλές εικόνες. Ευχάριστες και δυσάρεστες.
Τις πιο ευχάριστες, που είναι άλλωστε οι περισσότερες κι αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς, είναι άλλωστε νούμερα που δεν αποσύρονται και που συνοδεύουν τη συμμετοχή ενός Γερμανού προπονητή.
Η συμπάθεια των Αρειανών σε Γερμανό προπονητή είναι κάτι που έρχεται από εκείνες τις μέρες του αείμνηστου Γκερντ Πρόκοπ. Όχι απλά έδεσε με τις ελληνικές ομάδες, αλλά, είχε γίνει μόνιμος κάτοικος αγοράζοντας σπίτι για γεράματα στη παραδείσια Χαλκιδική. Η αλήθεια είναι ότι δεν το πολυχάρηκε, έφυγε νωρίς, στα 63 του (το 2002).
Με τους Γερμανούς προπονητές ο Αρης παίζει σπουδαία, κάνει ευχάριστες χρονιές. Όπως με τον Κράμερ στην αρχή του ΄80. Ο Ντίτμαρ Κράμερ είναι από τους σημαντικότερους προπονητές που φιλοξένησε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τιμήθηκε ως ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς τεχνικούς από την ομοσπονδία της χώρας του, το 2011 με ειαγωγικό σημείωμα από τον θρύλο Καρλ Χάινς Ρουμενίγκε.
Ο Άρης των Γερμανών που έρχονται και… ξανάρχονται, κατά τον προσφιλή τίτλο της ελληνικής ταινίας, είναι ομάδα με αυτό που αντιπροσωπεύει συνήθως η σχολή του, η νοοτροπία του: πειθαρχία.
Ο Ενινγκ δεν είναι ο άκαμπτος, δεν είναι ο απόλυτος λάτρης της πειθαρχίας. Σεβασμό το λες αυτό που συνάδει με την προπονητική του και κάπου εκεί σταματούν τα όρια χωρίς να πιέζει παραπάνω την ομάδα του.
Η επιλογή του Άγγελου Χαριστέα, τον περασμένο Σεπτέμβριο, γίνεται με βάση όλες αυτές τις πλούσιες εικόνες που διατηρεί από τα χρόνια της παρουσίας του σε μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ και εκτιμά ότι ήρθες η στιγμή, όλες αυτές να τις διαχειριστεί για να αποκτήσουν πρακτική εφαρμογή στον Άρη από τη θέση του γενικού διευθυντή.
Ο Ενινγκ έχει αναλάβει μια ομάδα που δεν ανταποκρίνεται αγωνιστικά σε ότι κι αν τις… επιβάλλεται ως απαίτηση για να ακολουθήσει ανάλογη με την περσινή πορεία και το… καράβι έχει μπάσει νερά. Ο σχεδιασμός, που αφορά και τη διοίκηση, στο μεγαλύτερο κομμάτι της ευθύνης δεν είναι καθόλου εύχρηστος, λείπουν κομμάτια και όταν έρχεται ο Γενάρης, αν δεν υπήρχε μια προσθήκη από… δικαστική σπόντα, του Ντουρμισάι, δεν θα είχε ούτε καν αυτή στη διάθεσή του, Και μάλιστα σε ομάδα που «φώναζε» για μεταγραφές από το καλοκαίρι.
Ο Γερμανός πιάνει δουλειά για να ανακαινίσει την άμυνα και να βρει θέσεις για τον Δεληζήση, τον Ρόουζ που τραβιέται στα πλάγια και όλο αυτό απογειώνεται με την εκπληκτική περίοδο του Φραν Βέλεθ, με παραγωγικότητα τεσσάρων γκολ. Προβλήματα αρκετά: Πρώτα ένας τραυματισμός του Κουέστα και… βάλε τον άσημο Εμαν να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ή τον μικρό Τσιλιγγίρη αν του βγει μια καλή εμφάνιση (που έτσι ακριβώς έγινε τελικά) και ο Γερμανός νοιώθει ικανός, έχει και την τύχη με το μέρος του. Είναι που έχει ανέβει κι ο Φετφατζίδης για να αποδώσει σύμφωνα με τις αρετές του και γίνεται ηγέτης σε πολλά παιχνίδια, εγκαταλείποντας τον ισχνό του ποδοσφαιρικό χαρακτήρα από την προηγούμενη σεζόν.
Τι άλλο μένει;
Μια και μοναδική κίνηση: Ο Σιώπης φεύγει για την Τουρκία. Στον Αρη έσπασαν την ομάδα στα δύο. Ο συνδετικός κρίκος, το μοτοράκι της ομάδας, κινητήριος δύναμη αποχωρεί κι όλα είναι έτοιμα να γκρεμίσουν. Είναι και τα αποτελέσματα που τον καθηλώνουν κάτω από τη μέση της μικρής βαθμολογικής κατάταξης.
Εφόσον δεν υπάρχει λύση με προσθήκη ποδοσφαιριστή, ο Ενινγκ κτίζει μετά υλικά που διαθέτει. Ανάμεσά τους έκρυβαν ένα διαμάντι. Ακατέργαστο δεν το λες. Ο Λούκας Σάσα γίνεται ζευγάρι με τον Ματίγια και ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και το κέντρο του Άρη γεμίζει. Δεν λες τον Ματίγια πληθωρικό. Τεχνίτης της μπάλας, με επικίνδυνα στημένα, αλλά, μέχρι εκεί. Η βρώμικη δουλειά ανήκει στον αναβαθμισμένο Σάσα και ο Αρης απολαμβάνει υπηρεσίες ενός ποδοσφαιριστή που δίνει λύσεις στα 2/3 του γηπέδου, στις πτέρυγες, όταν χρειαστεί.
Τα στοιχήματα δεν είναι όλα κερδισμένα. Ο Ντιγκινί είναι σε μια πορεία… διαβάθμισης και δεν ανήκει στην «elite» του Αρη. Έχασε τη θέση του, έμεινε χώρος για άλλους, όπως ο Λάρσον. Ο πλέον χρήσιμος από τον πάγκο, αν κρίνουμε την συνεισφορά του και τα καθοριστικά του γκολ.
Ο Ιντέγε βρήκε πατήματα, έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, άργησε να σκοράρει, είναι όπως θετικός πλέον και η ομάδα, υπό την καθοδήγηση του Ενινγκ έχει πλέι-οφ και μια πρόκριση σε τελικό κυπέλλου να παίξει μέχρι να κλείσει τους φετινούς λογαριασμούς.
Θεωρείται βέβαιο ότι το μέλλον του συνδέεται άμεσα με τον Άρη, τουλάχιστον για την επόμενη περίοδο.
Ο «εφιάλτης» του ΄70 κι ο Άρης των ημιτελικών με την ΑΕΚ, 26 χρόνια μετά
Ένας τίτλος που στοιχειώνει, μια ΑΕΚ που της έγινε θλιβερή συνήθεια να φτάνει σε τελικό με τον ΠΑΟΚ και να χάνει τον τίτλο και ένας ημιτελικός που γεννά όνειρα… μαγιάτικης νυκτός (ένεκα του τελικού στις 23 Μαΐου).
Ο Άρης μένει αγκαλιά με ένα κύπελλο 50 ετών και νοιώθεις ότι αν δεν έχει ήδη σκουριάσει είναι βέβαιο ότι έχασε εδώ και πολύ καιρό την αρχική του λάμψη και η ΑΕΚ, πολύ πιο γεμάτη από τίτλους και προσδοκίες-υποχρεώσεις για διάκριση, συμμετέχουν σε μια αναμέτρηση που είχε να προκύψει 26 χρόνια. Πριν από 26 χρόνια, ο Άρης και η ΑΕΚ παίζουν στα ημιτελικά του κυπέλλου. Το 1994, το πρωτάθλημα ήταν υπόθεση της Ένωσης, όπως και τα δυό προηγούμενα. Ο Άρης κλείδωνε μια θέση στην Ευρώπη, με διαφορά από τον πέμπτο ΠΑΟΚ. Οι δυό τους παίζουν για μια θέση στον τελικό του κυπέλλου, στα διπλά παιχνίδια των ημιτελικών, με την ΑΕΚ να έχει επικρατήσει στην πρώτη αναμέτρηση στο ΟΑΚΑ με 2-1.
Οι κίτρινοι μιλούν ακόμη για το κύπελλο του ΄70, το γκολ του Κεραμιδά, τη νίκη με 1-0 επί του ΠΑΟΚ, αλλά, δεν υπάρχει άλλος τίτλος για να τους μνημονεύσει ο ιστορικός της εποχής μας. Ο Άρης δεν είναι… αποτελεσματικός όταν φτάνει στον τελικό κυπέλλου. Νοιώθουν και γίνεται άμεσα αντιληπτό από όσα αναφέρουν, ότι μόλις βρίσκουν στο δρόμο τους το κύπελλο Ελλάδας, δημιουργείται η απαίτηση για… λύτρωση. Για όσα χάθηκαν σε προηγούμενους τελικούς, για όσα ανήκουν στους απανταχού φίλους της ομάδας και δεν το έχουν χαρεί.
Κύπελλο, φωνάζουν και κλαίνε από χαρά γιατί τους δίνεται η ευκαιρία να το διεκδικήσουν και πάλι, εφόσον τα καταφέρουν με την ΑΕΚ στα ημιτελικά. Κλαίνε κι από λύπη για τις αποτυχημένες στάσεις στο Καυτανζόγλειο, την Τούμπα, την Πάτρα. Τελικοί που έκρυβαν πίκρα για τον αρειανό.
Στη Θεσσαλονίκη, ο Άρης του 1993-94, είναι ομάδα που παίζει σύγχρονο ποδόσφαιρο και η ΑΕΚ των ημιτελικών του κυπέλλου είναι απλά μια πρωταθλήτρια άνευ αμφισβήτησης. Ο Άρης ακολουθεί κατά πόδας τους τρεις του κέντρου, είναι ωραίος και συμπαθής σε όλους, τα βάζει με τους «μεγάλους» του ΠΟΚ και δεν είναι λίγο το ότι δημιουργεί προσδοκίες για κάτι καλύτερο στο μέλλον…
Στις 16 Μαρτίου η ΑΕΚ κατευθύνεται από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, ο Σλίσκοβιτς κι ο Αλεξανδρής υπογράφουν την πρωτοπορία στο σκορ με 2-0, μόλις 12 λεπτά πριν την λήξη μιας ρεβάνς στη Ν. Φιλαδέλφεια, από το 0-0 στο Χαριλάου. Ο Αρης είναι ομάδα που τρέχει με τον βραζιλιάνο Ιβάν (Σίλβα Σάντος) σε όλο το μήκος και το πλάτος του γηπέδου, έχει τον τερματοφύλακα Χρήστο Καρκαμάνη να βγάζει μερικές επικίνδυνες φάσεις του πρώην συμπαίκτη του στον Αρη, Βασίλη Δημητριάδη και όλα τελειώνουν με τους «κίτρινους» να μειώνουν με το γκολ του Σάββα Κωφίδη, στην εστία του Νίκου Ατματζίδη.
Ο Αρης έχει τον Γιώργο Φοιρό, πιστό στρατιώτη, αρειανό από τα γεννοφάσκια του, περίπου 3,5 χρόνια μένει στον κίτρινο πάγκο. Ήταν έφηβος στα χρόνια του κυπέλλου του ΄70 και πολύ αργότερα θύμα της… κακοδαιμονίας για μια ομάδα που δεν ένοιωσε τη χαρά ενός κυπέλλου. Ζούσε με την προσδοκία μιας διάκρισης. Όπως και τώρα…
Οι Σαμώλης, Ιωσηφίδης, Μιλόγιεβιτς, Δαλκίδης, Σαπουντζής, Μπουγιουκλής, Κολτσίδας, Λόντσαρ, Χρυσοστομίδης, Στρατηλάτης, Λεκμπέλο, Μητσόπουλος, Μουρατίδης, Κωνσταντινίδης, Λαμπριάκος, Κοέντας (δεύτερος τερματοφύλακας) ήταν στην ομάδα του 1994.
Να σημειωθεί ότι ο πρώτος τελικός στην ιστορία της διοργάνωσης, το 1932, βρήκε νικήτρια την ΑΕΚ με 5-3, ενώ ίδια κατάληξη είχε και το επόμενο «ραντεβού» με τον Άρη το 1950 με 4-0.
Συνολικά, στη διοργάνωση οι «κιτρινόμαυροι» έχουν παίξει μεταξύ τους 12 φορές με την ΑΕΚ να έχει επικρατήσει στις επτά, τον Άρη στις δύο και τρεις αγώνες ολοκληρώθηκαν χωρίς νικητή.
Γιώργος Ζαχαριάδης
