Σ’ αυτό το δεκαήμερο ταξίδι της εθνικής ομάδας στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα βόλεϊ, υπήρξαν δύο πρόσωπα της αποστολής, τα οποία δεν αγωνίστηκαν…αγωνιστεί ούτε λεπτό, αλλά όποιος ήταν κοντά στην ομάδα ένιωθε ότι ήταν παντού και ότι έχουν… τρέξει περισσότερο από τον καθένα.
Ο λόγος για τον Τζέιμς Νεόφυτο και τον Δημήτρη Παπαδόπουλο, τον φυσιοθεραπευτή και τον φροντιστή της Εθνικής ομάδας αντίστοιχα, το δωμάτιο των οποίων από την πρώτη μέρα που βρέθηκε η ομάδα στο εξωτερικό, δούλευε επί 24ώρου σχεδόν βάσεως.
«Υπήρξαν μέρες που όταν σηκώθηκε ο τελευταίος αθλητής από το τραπέζι της θεραπείας το ρολόι έδειχνε λίγο μετά τις 03:00…», λέει ο Τζέιμς και συμπληρώνει ο Δημήτρης: «Κι υπήρξε μέρα που η πόρτα του δωματίου μας χτύπησε στις 07:00 το πρωί για να δώσουμε σε αθλητή σορτσάκι προπόνησης».
Κι όμως στις κουβέντες, αλλά και στα πρόσωπα τους δεν υπάρχει ίχνος παραπόνου, αλλά μια τεράστια ικανοποίηση που ήταν εδώ μαζί με την ομάδα και βοήθησαν κι αυτοί από την πλευρά τους στην καλύτερη λειτουργία της, ζώντας μια τεράστια εμπειρία.
Ο Τζέιμς, γιος του έμπειρου τεχνικού (και επί σειρά ετών Ομοσπονδιακού προπονητή) Νίκου Νεόφυτου για πολλά χρόνια ζούσε μέσω των διηγήσεων του πατέρα του το κλίμα των αποστολών των Εθνικών ομάδων, αλλά τώρα είναι αυτός που θα έχει να του διηγηθεί πράγματα, ενώ ο Δημήτρης όντας εδώ και 2 χρόνια στο πλευρό των διεθνών μας έζησε ένα όνειρο με τη συμμετοχή της ομάδας μας στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.
«Εγώ στην προπόνηση είμαι εκεί μη τυχόν χρειαστεί εκεί και στο τέλος της ημέρας έχουμε τις θεραπείες… Οπότε η πόρτα του δωματίου είναι πάντα ανοικτή και έχει τύχει να έχουν βρεθεί στο δωμάτιο μέχρι και 6 άτομα ταυτόχρονα. Εννοείται ότι δεν γίνεται ταυτόχρονα θεραπεία, αλλά τελειώνει ο ένας, έρχεται ο άλλος κι αυτό είναι και κομμάτι της… αποσυμφόρησης των αθλητών. Κάνουμε λίγο και group therapy», λέει και ξεσπά σε γέλια ο Τζέιμς που απόλαυσε την κάθε στιγμή σ’ αυτή την πρώτη του εμπειρία με την Εθνική ανδρών.
«Η πρώτη μου αίσθηση ήταν μια έντονη ανατριχίλα. Μικρός περίμενα πάντα με περηφάνια να επιστρέψει ο πατέρας μου από τις αποστολές των εθνικών ομάδων και ήταν ένα όνειρο για μένα να το ζήσω κι εγώ. Να το ζήσω με το δικό μου τρόπο, με τη δική μου ιδιότητα και να βάλω κι εγώ το δικό μου λιθαράκι για κάτι το οποίο θεωρώ ότι είναι μέγιστη τιμή, όπως είναι το να είσαι μέλος της Εθνικής ομάδας. Κι αυτή η εμπειρία είναι ότι καλύτερο έχω ζήσει δουλεύοντας στο ελληνικό βόλεϊ και πραγματικά νιώθω γεμάτος»
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Δημήτρη που είναι πιο παλιός καθώς το δικό του ντεμπούτο ήταν το καλοκαίρι του 2017 όταν και δέχθηκε να βοηθήσει την Εθνική στην οποία είχε αναλάβει ο Κώστας Αρσενιάδης.
«Αυτό που έζησα σε Μονπελιέ και Λιουμπλιάνα είναι πραγματικά φανταστικό και νιώθω υπέροχα… Θα έχω να διηγούμαι αυτές τις εμπειρίες που βίωσα με την Εθνική μας η οποία βρέθηκε στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης», λέει ο Δημήτρης και παραδέχεται ότι η καλύτερη στιγμή ήταν «τα όσα έγιναν μετά το ματς Πορτογαλία-Ρουμανία. Βλέπαμε το ματς με τον Μάριο (Γκιούρδα) κι όταν τελείωσε βγήκα στο διάδρομο και όλα τα παιδιά πανηγύριζαν. Πραγματικά φοβερές εικόνες».
Ο Δημήτρης δεν έχει να πει κακή κουβέντα για κανέναν και χαρακτηρίζει όλα τα παιδιά της Εθνικής «φανταστικά και απολαμβάνω την κάθε στιγμή μαζί τους. Είναι όλοι τους υπέροχοι και σαν παίκτες και σαν χαρακτήρες».
Κι όταν τους ρωτήσαμε ποιος είναι ο πιο γκρινιάρης της ομάδας, απλά κοιτάχτηκαν σα να φωτογράφιζαν κάποιον με τα μάτια τους και χαμογέλασαν, αλλά απάντηση δεν έδωσαν…
«Γκρινιάρης με την κακή έννοια δεν είναι κανείς… Πάντα σ’ όλες τις ομάδες υπάρχουν κάποιοι με τις ιδιαιτερότητες τους, αλλά αυτό είναι κάτι που αφορά την οικογένεια. Γιατί αυτά που συμβαίνουν στο δωμάτιο θεραπείας, μένουν στο δωμάτιο θεραπείας».
