Όποιον διεθνή Έλληνα πολίστα ή πολίστρια και να ρωτήσεις, θα σου πει ότι δεν υπάρχει αγώνας με περισσότερη πίεση και σημασία, από εκείνον που κρίνει την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όλοι οι κόποι και οι θυσίες μίας τετραετίας (ειδικά για φέτος πενταετίας, λόγω της μετάθεσης των Αγώνων του Τόκιο) παίζονται σε 32 αγωνιστικά λεπτά, η μπάλα ζυγίζει… τόνους και κάθε λάθος μετράει διπλό.
Όταν μάλιστα έχουν συμπληρωθεί 12 χρόνια από την τελευταία συμμετοχή σε Ολυμπιακούς, η πίεση γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η εθνική υδατοσφαίρισης των γυναικών, αλλά και εκείνη της Ολλανδίας, ενόψει της αποψινής (23/1, 19:00) αναμέτρησής τους στον ημιτελικό του προ-ολυμπιακού τουρνουά της Τεργέστης. Ο νικητής θα εξασφαλίσει το δικαίωμα συμμετοχής στους Αγώνες του Τόκιο (αν και εφόσον βέβαια αυτοί γίνουν) και ο ηττημένος θα μείνει να παρακολουθεί ξανά από την τηλεόραση.
Μετά το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, η εθνική γυναικών συμμετείχε και στο Πεκίνο, όπου περιορίστηκε στην όγδοη και τελευταία θέση. Έκτοτε έχει κατακτήσει παγκόσμιο τίτλο, έχει μετάσχει σε τρεις τελικούς Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων, αλλά απέτυχε δύο φορές να προκριθεί στους Ολυμπιακούς, χάνοντας το 2012 (στην Τεργέστη καλή ώρα…) από την Ισπανία και το 2016 στη Γκούντα από τη Ρωσία στα πέναλτι.
Στην ίδια μοίρα βρίσκεται και η σημερινή αντίπαλος της ελληνικής ομάδας. Η Ολλανδία αναδείχθηκε “χρυσή” Ολυμπιονίκης το 2008 στο Πεκίνο, στη συνέχεια έκανε ριζική ανανέωση και έχασε τους Αγώνες του Λονδίνου, γνωρίζοντας την ήττα 7-6 από την Ιταλία στο προ-ολυμπιακό της Τεργέστης. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ούσα φιναλίστ του προηγούμενου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος και οικοδέσποινα του προ-ολυμπιακού, η Ολλανδία έχασε 10-7 από την Ισπανία. Πρωταθλήτριες Ευρώπης το 2018, όταν νίκησαν στον τελικό την εθνική με 6-4, και φιναλίστ του ηπειρωτικού πρωταθλήματος σε ακόμη δύο περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, οι “οράνιε” δίνουν και αυτές το σπουδαιότερο ματς της τελευταίας πενταετίας.
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έφτασε ως τον κρίσιμο ημιτελικό με τέσσερις νίκες σε ισάριθμους αγώνες. Επιβλήθηκε 13-5 του Καζακστάν, 20-1 του Ισραήλ, 8-5 της Ουγγαρίας στο ντέρμπι του Β΄ ομίλου και 22-3 της Σλοβακίας στον προημιτελικό. Από την πλευρά της, η Ολλανδία νίκησε 22-2 τη Σλοβακία και 15-6 τη Γαλλία, ήρθε ισόπαλη 7-7 με την Ιταλία και στο χθεσινό προημιτελικό επικράτησε του Καζακστάν 19-6. Το νέο αστέρι των “οράνιε”, η 20χρονη Σιμόνε Φαν ντε Κράατς, είναι η πρώτη σκόρερ τους με 15 τέρματα, όμως απέναντι στην εθνική αναμένεται να βγουν μπροστά οι πιο έμπειρες παίκτες, όπως η Σαμπρίνα Φαν ντερ Σλουτ, η Ντάγκμαρ Χένεε και η Μάουντ Μέγκενς, ενώ σημαντικό ρόλο έχει και η Ίλσε Κούλχαας της Βουλιαγμένης. Σημειώνεται ότι βοηθός προπονητής της Ολλανδίας, στο πλευρό του ‘Αρνο Χάβενγκα, είναι ένας Έλληνας, ο Εύαγγελος Δουδέσης.
Η προϊστορία των δύο ομάδων δεν ευνοεί την εθνική, η οποία μετράει 18 νίκες, 3 νίκες και 46 ήττες. Σε προ-ολυμπιακά τουρνουά η Ολλανδία έχει τρεις νίκες σε ισάριθμα ματς, υπό ιδιαίτερες όμως συνθήκες. Το 2012 στον όμιλο, η ελληνική ομάδα έχασε 13-6, καθώς είχε επιλέξει να παίξει τον κρίσιμο προημιτελικό με αντίπαλο την Ισπανία (από την οποία ηττήθηκε έχασε 9-7). Οι άλλοι δύο αγώνες ήταν αδιάφορα παιχνίδια κατάταξης, όπου οι “οράνιε” επικράτησαν 11-10 στην παράταση (το 2012) και 9-7 (το 2016). Η τελευταία συνάντηση των δύο ομάδων ήταν στο Παγκόσμιο της Γκουανγκζού, το 2019, όπου το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα ηττήθηκε 11-9.
Το άλλο εισιτήριο για το Τόκιο θα διεκδικήσουν στις 9 μ.μ. Ιταλία και Ουγγαρία, με την ηττημένη να μένει εκτός Ολυμπιακών Αγώνων, για πρώτη φορά μετά το 2000. Υπενθυμίζεται ότι τη συμμετοχή τους στο Ολυμπιακό τουρνουά έχουν εξασφαλίσει οι ΗΠΑ, Ισπανία, Ρωσία, Καναδάς, Αυστραλία, Κίνα, Νότια Αφρική και η οικοδέσποινα Ιαπωνία.
Γιάννης Δημητρόγλου
