Όταν το 2013, στα 22 του χρόνια, ο Μάριος Γιαννάκου ήταν υπέρβαρος και κάπνιζε αρειμανίως δεν φανταζόταν ίσως πως θα ερχόταν μια ημέρα, που όχι μόνο θα διακρινόταν σε αγώνες δρόμου -τρέχοντας και όχι …εποχούμενος- αλλά και θα έδινε συμβουλές ζωής σε όλους όσοι θέλουν να βρουν μια διέξοδο ζωής. Αυτό που τον ώθησε να …σηκωθεί από τον καναπέ του και να βάλει στόχους, που έμελλε να αλλάξουν τον ρου της ζωής του, ήταν η περιπέτεια υγείας ενός φίλου του. Σήμερα, ο νεαρός Δραμινός είναι πιο «fit» από ποτέ κι έχει στο ενεργητικό του διακρίσεις σε αγώνες υπεραποστάσεων και ultra trail που ξεπερνούν τα σύνορα της Ελλάδας, ενώ ως «life coach» έχει βοηθήσει αρκετούς ανθρώπους να γυρίσουν «σελίδα» στη ζωή.
Τον Φεβρουάριο του 2018, ο Μάριος Γιαννάκου ήταν ένας από τους 14 αθλητές (σε σύνολο 60) στον κόσμο που τερμάτισαν με επιτυχία τον αγώνα 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική και τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς έσπασε το παγκόσμιο ηλικιακό ρεκόρ στον μεγαλύτερο αγώνα ερήμου στον κόσμο (270χλμ), στην έρημο Αλ Μαρμούμ, τερματίζοντας ως ένας από τους 18 αθλητές (σε σύνολο αρκετών δεκάδων), που κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν τον επίπονο αγώνα. Επιπλέον είναι κάτοχος του ηλικιακού ρεκόρ στον αγώνα 170χλμ του Rodopi Ultra Trail, αποδεικνύοντας περίτρανα αυτό που αποτελεί και «πυξίδα» ζωής για τον ίδιο, ότι «οποιοδήποτε άνθρωπος βάλει κάτι στο μυαλό του μπορεί να το καταφέρει!».
«Το 2013, ήταν η προσωπική περιπέτεια ενός φίλου αυτή που με αφύπνισε και με παρακίνησε να αρχίσω το τρέξιμο. Στην αρχή το έκανα για να εμπνεύσω τον φίλο μου στο στάδιο της αποκατάστασης και στη συνέχεια άρχισα να περπατάω για να χάσω το περιττό μου βάρος καθώς τότε ζύγιζα 141 κιλά. Μετά, το περπάτημα έγινε τρέξιμο», λέει στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο νεαρός Δραμινός αθλητής.
Δυο χρόνια αργότερα, το 2015, έβαλε στη ζωή του τις υπεραποστάσεις. «Αποφάσισα να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε κάτι πολύ έξω από τα συνηθισμένα. Μιλάμε για αποστάσεις που διαρκούν 35-40 ή και παραπάνω ώρες, που οι αθλητές δεν κοιμούνται καθόλου και βρίσκονται σε διαρκή κίνηση», σημειώνει, ενώ στην ερώτηση ποιο είναι το «μυστικό» της μέχρι σήμερα πορείας του, συμπυκνώνει την απάντησή του σε δυο μόλις λέξεις: «υπομονή και θέληση».
«Μοναξιά, πόνος και δάκρυα χαράς ήταν μερικά από τα συναισθήματα που βίωσα τρέχοντας 4 ημέρες μέσα στην έρημο», έγραφε λίγο μετά την περιπέτειά του στην έρημο ο Μάριος Γιαννάκου, ο οποίος λίγους μήνες νωρίτερα είχε χρειαστεί να ακολουθήσει ειδική προετοιμασία για να αντεπεξέλθει στις πολικές θερμοκρασίες της Αρκτικής. «Πριν από τον αγώνα των 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική έκανα προπόνηση σε περιβάλλον όπου επικρατούσε κρύο, είτε στον Όλυμπο είτε στην περιοχή του Φαλακρού. Ωστόσο, η θερμοκρασία δεν κατέβαινε κάτω από τους -5 βαθμούς Κελσίου, που δεν έχει καμία σχέση με τις θερμοκρασίες που επικρατούσαν στην Αρκτική τον Φεβρουάριο, που έφταναν τους -40 βαθμούς Κελσίου με υγρασία!», εξηγεί.
Κοινή συνισταμένη των ανθρώπων που ασχολούνται με αυτού του είδους τις αποστάσεις και τις ακραίες -κλιματολογικές και όχι μόνο- συνθήκες είναι, σύμφωνα με τον ίδιο, «η περιπέτεια και ο διακαής πόθος του ανθρώπου να ανακαλύψει τα όριά του». Ο ίδιος πάντως δε βάζει όρια για το πού μπορεί να φτάσει…
Από το τρέξιμο στο …«life coaching»
Η δική του ανάγκη να αλλάξει τη ζωή του, αλλά και η ανάγκη των ανθρώπων γύρω του να μάθουν πώς τα κατάφερε ήταν αυτή που «γέννησε» το life coaching και τον έκανε να αποφασίσει να ασχοληθεί επαγγελματικά μ’ αυτό. «Ήταν μια δραστηριότητα που απορρέει από την ανάγκη τόσο τη δική μου όσο και των ανθρώπων που με ρωτούσαν για διάφορα πράγματα που θα ήθελαν να αλλάξουν στη ζωή τους, οπότε αποφάσισα να εκπαιδευτώ πάνω στο κομμάτι αυτό και να δουλέψω πάνω στο life coaching», λέει.
Όσο για τις συμβουλές που θα έδινε σε κάποιον που θέλει να αλλάξει τη ζωή του; «Εύκολος δρόμος για την επιτυχία δεν υπάρχει. Χρειάζεται πολλή υπομονή, στερήσεις αλλά αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να καταφέρει οτιδήποτε βάλει ως στόχο ή έχει σαν όνειρο», απαντά.
Όταν δεν τρέχει ή δεν κάνει life coaching, ο Μάριος Γιαννάκου ασχολείται με τη μουσική, τη ζωγραφική και τη συγγραφή, ενώ επαγγελματικά και με τα φοροτεχνικά. «Έχουμε μαζί με τον αδελφό μου μια εταιρεία που ασχολείται με τα φοροτεχνικά και συναφείς δραστηριότητες και μαζί με έναν συνεργάτη μου έχουμε φτιάξει μια εταιρεία που ασχολείται με την προπονητική. Εκεί, ανάλογα με τον στόχο που έχει ο κάθε άνθρωπος που έρχεται σ’ εμάς, προσπαθούμε να τον βοηθήσουμε να τον πετύχει- είτε αυτός ο στόχος είναι να χάσει κιλά, είτε να συμμετέχει σε κάποιους αγώνες τρεξίματος», σημειώνει.
Όσο για το πόσο θα συνεχίσει να τρέχει; «Όσο το έχω ανάγκη σαν άνθρωπος, γιατί πιστεύω ότι το τρέξιμο πραγματικά με ισορροπεί και με κάνει καλύτερο άνθρωπο στην καθημερινότητά μου», τονίζει και ευχαριστεί την οικογένειά του, που τον βοηθά και τον στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια όπως και τους χορηγούς του, που συνδράμουν την προσπάθειά του.
Σοφία Παπαδοπούλου
