Είναι σε στάση προσοχής, διπλώνουν τα χέρια τους και κρατάνε τα μπράτσα τους. Στέκονται κάτω από τις φωτογραφίες παλαίμαχων προσκόπων που έγραψαν ιστορία με τον εθελοντισμό τους στη Θεσσαλονίκη και ανάμεσα στα πρόσωπα που απεικονίζονται εντοπίζουν και το δικό τους…
«Το 1950, ένας πολύ κοντινός μου φίλος πήγε στον Λευκό Πύργο, όπου ήταν τότε στεγασμένοι οι ναυτοπρόσκοποι και έλαχε να βάλει τη στολή. Μου άρεσε και μένα και είπα τον πατέρα μου: “να γίνω πρόσκοπος;”» λέει ο 81 ετών σήμερα Βασίλης Καλφόπουλος, τέως Περιφερειακός Έφορος Προσκόπων Θεσσαλονίκης. Με ενεργό βίο στα κοινά της πόλης, ως δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος Πολιτισμού, εξομολογείται πως δεν θα ξεχάσει ποτέ εκείνη την ημέρα. Όταν σε ηλικία επτά ετών φόρεσε τη στολή των λυκόπουλων και εντάχθηκε στους ναυτοπροσκόπους.
Τα χρόνια πέρασαν και ο κ. Καλφόπουλος αφιερώθηκε στον προσκοπισμό, κερδίζοντας με την προσφορά του την αξιοσύνη των προσκόπων, μετάλλια και πολλές διακρίσεις. «Τότε, η μεγαλύτερη τιμή ήταν να γίνει κάποιος Πρόσκοπος Βασιλέως, τώρα λέγεται Πρόσκοπος Έθνους», θα πει, αναπολώντας.
Ο προσκοπισμός για τον κ. Καλφόπουλο είναι «τρόπος ζωής». «Ο προσκοπισμός έχει έναν κανόνα, έχει έναν νόμο, ο οποίος εφαρμόζεται, αν θέλεις να είσαι συνεπής πρόσκοπος. Είναι ένας εξαιρετικός νόμος με 12 άρθρα, ένα προς ένα», επισημαίνει ο εν ενεργεία δικηγόρος.
Ο προσκοπισμός στη Θεσσαλονίκη
Ο προσκοπισμός της Θεσσαλονίκης γεννήθηκε το 1914 από τον Αλέξανδρο Πετρίδη, με την συνεργασία του Σ. Γαβριηλίδη. Το 1915, ο Γυμναστικός Σύλλογος «Ηρακλής» ίδρυσε τη δική του προσκοπική ομάδα. Στα τέλη του 1917, η Θεσσαλονίκη αριθμούσε 20 ομάδες με 750 προσκόπους, ενώ το 1925 ιδρύθηκε η Αρμενική Προσκοπική Ομάδα από παιδιά Αρμενίων προσφύγων.
Η πρώτη δυναμική του προσκοπισμού έγινε αισθητή το 1917, όταν σημειώθηκε η μεγάλη πυρκαγιά, και οι πρόσκοποι υπηρέτησαν τους πυροπαθείς. Το 1922 συμμετείχαν στην υποδοχή των προσφύγων που καταφθάνουν από τις χαμένες πατρίδες. Στην επιδημία του δάγκειου πυρετού το 1927-1928, οι πρόσκοποι βοήθησαν σημαντικά.
Μέσα από πράξεις ανδρείας και εθελοντισμού, ο κ. Καλφόπουλος δεν ξεχνά τις «μαύρες μέρες» της Κατοχής και την προσπάθεια επανέναρξης του προσκοπισμού το 1945.
Μια διαδρομή γεμάτη μετάλλια και διακρίσεις
Παράσημα, μεταλλεία και διπλώματα κοσμούν τους τοίχους πολλών προσκόπων για την ανιδιοτελή προσφορά τους στην κοινωνία. Το μεγαλύτερο εξ αυτών είναι το «Μετάλλιο ανδρείας 3ης τάξεως», το οποίο έχει αποδοθεί σε ελάχιστους προσκόπους. Ένας απ’ αυτούς είναι ο Κωνσταντίνος Βαφείδης, που θυμάται τις δύσκολες ώρες δίπλα στους σεισμοπαθείς της Θεσσαλονίκης το 1978.
Αναφερόμενος στα γεγονότα του σεισμού, περιγράφει: «Ο σεισμός ήταν φονικός. Προκάλεσε συνολικά 49 θανάτους… Με την είδηση του σεισμού κινητοποιήθηκαν όλα τα στελέχη των προσκόπων που ήταν διαθέσιμα».
Προσκοπικό Μουσείο Θεσσαλονίκης
Το Προσκοπικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, που φέτος γιορτάζει τα 110 χρόνια του προσκοπισμού, αποτυπώνει την ιστορία του προσκοπισμού στην πόλη, με ενθυμήματα, μετάλλια και φωτογραφίες.
Φέτος, τα 110 χρόνια του προσκοπισμού γιορτάστηκαν στην «καρδιά» της Θεσσαλονίκης, με πολλές εκδηλώσεις για παιδιά και δράσεις του προσκοπισμού.
