Με σπουδές λογοτεχνίας -κι όχι σινεμά, με επιρροές μουσικές, από την αμερικανική “σχολή” του 1960 και του 1970 αλλά και από τα αβάν-γκαρντ καλλιτεχνικά ρεύματα των αρχών του 20ού αιώνα, με “επαναστατικές εικαστικές καταβολές” από τον Σαλβαντόρ Νταλί , ο Καταλανός σκηνοθέτης Αλμπέρ Σέρα – “ένας αληθινός ποιητής της εικόνας” όπως τον χαρακτήρισε ο υπεύθυνος του διεθνούς προγράμματος του Φεστιβάλ, Γιώργος Κρασσακόπουλος- παρέδωσε σήμερα masterclass στο κοινό του 60ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
“Ο τρόπος που σκηνοθετώ, που γυρίζω ταινίες, είναι συνδεδεμένος με την προσωπικότητά μου. Δεν προσπαθώ να υπηρετήσω τις ιδέες του σινεμά, αλλά του μη σινεμά. Του πώς δηλαδή θα μπορούσε να εντυπωθεί η ίδια η ζωή μέσα από το σινεμά. Όταν αποφασίζεις να γυρίσεις μια ταινία, τότε αποφασίζεις να ζήσεις και σε έναν καινούριο κόσμο. Όλα είναι διαφορετικά και οι κανόνες αλλάζουν. Τα πάντα γίνονται πιο έντονα, πιο συμπιεσμένα, πιο στιλπνά. Ζεις τη ζωή και τα γεγονότα ταχύτερα”, δήλωσε χαρακτηριστικά.
“Ο ψευτο-επαγγελματισμός είναι αυτός που σκοτώνει τελικά την παιχνιδιάρικη διάσταση της κινηματογράφησης. Σήμερα σχεδόν όλες οι ταινίες ελέγχονται από τον επαγγελματισμό. Αυτό τελικά καθιστά τη διαδικασία πολύ βαρετή και ακαδημαϊκή. Με την άφιξη της ψηφιακής τεχνολογίας, όμως, αρκετά άλλαξαν. Τώρα έχουμε τη δυνατότητα να κινηματογραφούμε πιο εύκολα και με διαφορετικό τρόπο. Εγώ προσωπικά γυρίζω τις σκηνές μου με 3 κάμερες ταυτόχρονα χωρίς να ενημερώνω τους ηθοποιούς μου πού να κοιτάξουν ή να εστιάσουν. Δεν τους ζητώ να “ταιριάξουν” στο σώμα και στην ουσία του χαρακτήρα που υποδύονται. Δεν θέλω να γνωρίζουν τίποτε, απλώς να παίζουν μπροστά στον φακό. Δεν θέλω ο επαγγελματισμός να σκοτώνει την ελευθερία, γιατί έτσι τελικά σκοτώνεται και η έμπνευση”, συμπλήρωσε.
Αναφερόμενος στην τελευταία του ταινία με τίτλο “ Ελευθερία” και τις γυμνές της σκηνές , ο Αλμπέρ Σέρα έλεγε χαρακτηριστικά πως “ από τη στιγμή που υπάρχει γυμνό, όλα αλλάζουν. Πολλοί επαγγελματίες ηθοποιοί αρνούνται να γυρίσουν γυμνές σκηνές, παρότι είναι η δουλειά τους. Η γύμνια όμως είναι κομμάτι της ίδιας της ζωής. Αρνούνται γιατί είναι εκτεθειμένοι. Το γυμνό γεννά αμεσότητα. Όλη η ματαιοδοξία χάνεται και ο ηθοποιός εκτίθεται. Ο πόθος είναι εκεί και ο έλεγχος χάνεται. Ο ηθοποιός δεν μπορεί να ελέγξει εντελώς τι αναδίδει το ίδιο του το σώμα. Η αμεσότητα φέρνει και μεγάλη ένταση. Άρα, με ποιόν τρόπο μπορεί κανείς να το ξεπεράσει αυτό; Με την πίεση. Με τον αυταρχισμό. Εκεί είναι λοιπόν που εγώ πιέζω τους ηθοποιούς μου ακόμη περισσότερο. Όταν τελικά φτάνεις στα όρια, συμβαίνουν πράγματα. Όχι πάντοτε, αλλά συνήθως κάτι συμβαίνει. Γι’ αυτό ο ρόλος του σκηνοθέτη είναι, όχι να χρησιμοποιεί, αλλά να κάνει κατάχρηση των ηθοποιών. Και αυτό γιατί υπάρχει ξεκάθαρος καλλιτεχνικός στόχος πίσω από την όλη διαδικασία. Ο μόνος τρόπος για να τους κάνω να καταλάβουν είναι να τους κακομεταχειρισθώ. Να φτάσουν στα άκρα…”
Στο πλαίσιο του αφιερώματος στον Καταλανό σκηνοθέτη το 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου προβάλλει οκτώ συνολικά ταινίες του.
