Ο ίδιος, τους μήνες που διαρκεί ο πόλεμος, έχει δώσει συναυλίες σε διάφορες χώρες και κάνει λόγο για ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης και συναισθημάτων.
Σάββατο βράδυ στη Ροτόντα. Μόλις έχει τελειώσει η συναυλία του σπουδαίου βιολιστή Daniel Hope και του πιανίστα Alexey Botvinov, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής Οδησσού, που φέτος -λόγω του πολέμου- μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη.
Δυο νεαρές κοπέλες πλησιάζουν τον Botvinov. «Μού είπαν μόνο ότι είναι από την Οδησσό και μετά ξέσπασαν σε κλάματα», περιγράφει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Ουκρανός πιανίστας, καλλιτεχνικός διευθυντής και ιδρυτής του Φεστιβάλ Οδησσού.
Ο ίδιος, τους μήνες που διαρκεί ο πόλεμος, έχει δώσει συναυλίες σε διάφορες χώρες και κάνει λόγο για ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης και συναισθημάτων. Κάθε φορά συγκινείται γιατί σε κάθε συναυλία, σε κάθε χώρα, σε κάθε πόλη πηγαίνουν πρόσφυγες από τη χώρα του, φορτισμένοι συναισθηματικά να τον ευχαριστήσουν. «Για όλους αυτούς τους ανθρώπους, η μουσική είναι μια σύνδεση με την κανονική ζωή στην πατρίδα τους. Μια πολύ δυνατή σύνδεση με αυτό που ήξεραν ότι είναι η κανονικότητα», εξηγεί.
Εξάλλου, πολλοί από τους φίλους και συνεργάτες του είναι πλέον πρόσφυγες σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. «Είναι χαρακτηριστικό», αναφέρει, «ότι θα πήγαινα στα μέσα Μαρτίου να παίξω στο Ταλίν και μού ζήτησαν να τούς συστήσω κάποιον/α Ουκρανό μαέστρο που είναι πρόσφυγας. Πρότεινα τη Natalia Ponomarchuk, η οποία ήξερα ότι ήταν στην Πολωνία. Τη συνάντησα και μού έκανε μεγάλη εντύπωση ότι είχε φύγει με ένα φόρεμα και τίποτε άλλο. Μού περιέγραφε πώς ξέφυγε και τον τρόμο που έζησε. Είναι απίστευτο. Είναι πολλές οι αντίστοιχες ιστορίες μεγάλης τραγωδίας», τονίζει.
Αυτές οι ιστορίες δυναμώνουν την πεποίθησή του ότι «για αυτό πρέπει να παίζουμε. Πιστεύω στη δύναμη της μουσικής. Για κάθε μουσικό είναι το καλύτερο φάρμακο για τις ψυχές μας, ενώ με τη μουσική ευαισθητοποιείται και ο κόσμος σχετικά με την καταστροφή που συντελείται».
Για τον Alexey Botvinov οι συναυλίες σε διάφορες χώρες, είναι ο δικός του τρόπος να στείλει το μήνυμα «παρακαλώ μην ξεχνάτε ότι η Ουκρανία παλεύει για επιβίωση και χρειαζόμαστε βοήθεια».
Η φιλοξενία του Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη ξεπέρασε τις προσδοκίες του
Συγκινείται, προσπαθώντας να περιγράψει τα συναισθήματά του όταν ξέσπασε ο πόλεμος. «Μεγαλώσαμε με τα ακούσματα για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ήμασταν σίγουροι ότι δε θα ξαναζήσουμε κάτι παρόμοιο. Παρά τις διαφορές που υπήρχαν, είχαμε ειρήνη και σταθερότητα. Είναι μεγάλο σοκ όταν συμβαίνει», σημειώνει.
Οι πρώτες σκέψεις του, όπως είναι φυσικό, δεν είχαν να κάνουν με τη μουσική, αλλά με την επιβίωση, την οικογένεια, την πόλη, τη χώρα. «Αμέσως μετά, όμως, σκέφτεσαι τι κάνεις στη ζωή σου και εμένα η ζωή μου είναι η μουσική. Ξέραμε ότι το Φεστιβάλ ήταν σε κίνδυνο, αλλά στην αρχή ελπίζαμε ότι ο πόλεμος θα τελειώσει σε μία δύο εβδομάδες και θα καταφέρναμε να υλοποιηθεί. Στα μέσα με τέλη Μαρτίου, όμως, έγινε σαφές ότι δυστυχώς δε θα ήταν ασφαλές να γίνει το Φεστιβάλ τον Ιούνιο».
Ερχόμενος σε επικοινωνία με φίλους και συναδέλφους από διάφορες χώρες, προσπαθούσαν όλοι να βοηθήσουν, αλλά η πλέον συγκινητική προσφορά, όπως λέει, ήρθε από εδώ, από την Ελλάδα και συγκεκριμένα από τον φίλο του Σίμο Παπάνα.
Η συζήτηση για τη διοργάνωση του Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη, κατέληξε σε πρόταση που έκανε ο ίδιος ο Σίμος Παπάνας στην υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, η οποία την αποδέχτηκε αμέσως με θέρμη. «Όλα έγιναν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά είμαι πολύ ευχαριστημένος που πραγματοποιήθηκε το Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη και τελικά η διοργάνωσή του ξεπέρασε τις προσδοκίες μου», δηλώνει ο Alexey Botvinov.
«Το φεστιβάλ είναι μέρος της πολιτιστικής και εθνικής μας ψυχής και ευτυχώς επιβίωσε χάρη σε φίλους. Αυτό συμβολικά είναι πολύ σημαντικό. Πολεμάμε και για τον πολιτισμό μας», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Συγκλονιστική εμπειρία η συναυλία στη Ροτόντα
Το Σάββατο 11 Ιουνίου, ο σπουδαίος βιολιστής Daniel Hope και ο Alexey Botvinov μάγεψαν το κοινό που βρέθηκε στη συναυλία στη Ροτόντα, αλλά αντίστοιχα μαγεύτηκαν και οι ίδιοι από το εμβληματικό μνημείο. «Είναι σίγουρα το πιο ιδιαίτερο μέρος που έχω παίξει και το ίδιο μου είπε και ο Daniel Hope. Ότι είναι από τις εμπειρίες που δεν θα ξεχάσει ποτέ».
Τού θύμισε το Πάνθεον στη Ρώμη, αλλά «πιο πνευματικό», όπως είπε. «Ήταν μια απολύτως συγκλονιστική εμπειρία. Παίζοντας εκεί ήταν σαν να προσεύχεσαι για την ειρήνη. Ήταν υπέροχο το συναίσθημα».
Ναι στη ρωσική μουσική, όχι σε συναυλία στη Ρωσία
Ο Alexey Botvinov, ο οποίος στο παρελθόν έχει δώσει πολλές συναυλίες στη Ρωσία, δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του να ξαναπαίζει μουσική εκεί, παρόλο που μέχρι το 2014 όχι μόνο ήταν κάτι που έκανε συχνά, αλλά κάτι που αγαπούσε, όπως λέει.
Πλέον, θεωρεί αδιανόητο να ξαναπαίξει στη Ρωσία και δεν ξέρει πόσα χρόνια μπορεί να χρειαστούν για να επουλωθούν οι πληγές, ωστόσο θεωρεί δεδομένο ότι θα παίζει έργα μεγάλων Ρώσων δημιουργών.
«Δεν είναι σωστό να ακυρώνεις τη ρωσική μουσική. Η μουσική του Τσαϊκόφσκι ή του Ραχμάνινοφ δεν έχει τίποτε να κάνει με το καθεστώς Πούτιν. Δεν έχει να κάνει με τον πόλεμο. Ανήκει στην ανθρωπότητα», τονίζει.
*Τις φωτογραφίες παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ το Φεστιβάλ Οδησσού
