Ο Ελύτης αναδεικνύει σε στίχους ημερολογιακής μορφής την εμπειρία του Μεγάλου Σαββάτου και της Κυριακής του Πάσχα, εκφράζοντας τον ξεσηκωμό της φύσης και τη λυρική χαρά του.
Περαστική από τη χθεσινή αϋπνία μου
λίγο, για μια στιγμή, μου χαμογέλασε
η θεούλα με τη μωβ κορδέλα
που από παιδάκι μού κυκλοφοράει τα μυστικά.
Ύστερα χάθηκε πλέοντας δεξιά
να πάει ν’ αδειάσει τον κουβά με τ’ απορρίμματά μου
– της ψυχής αποτσίγαρα κι αποποιηματάκια –
εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα
και αγέρωχο το πέλαγος.
Πάλι μες στην κοιλιά της θάλασσας το μαύρο εκείνο σύννεφο
όπως φωνές επάνω από ναυάγιο.
Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τ’ Άπιαστα
όπως εγώ προχθές του αγίου Γεωργίου ανήμερα,
που πήγα να παραβγώ μ’ αλόγατα όρθια και θωρακοφόρους
και μου χύθηκε όλη, όξω απ’ τη γης, η ερωτοπαθής ψυχή μου.
Καθαρή διάφανη μέρα. Φαίνεται ο άνεμος που ακινητεί με τη μορφή βουνού κει κατά τα δυτικά. Κι η θάλασσα με τα φτερά διπλωμένα, πολύ χαμηλά, κάτω από το παράθυρο.
Σου ’ρχεται να πετάξεις ψηλά κι από κει να μοιράσεις δωρεάν την ψυχή σου. Ύστερα να κατεβείς και, θαρραλέα, να καταλάβεις τη θέση στον τάφο που σου ανήκει.
Ανεμόεσσα κόρη ενήλικη θάλασσα,
πάρε το κίτρο που μου ’δωκε ο Κάλβος.
Δικιά σου η χρυσή μυρωδία.
Μεθαύριο θα ’ρθουν τ’ άλλα πουλιά,
θα ’ναι πάλι ελαφρές των βουνών οι γραμμές
μα βαριά η δική μου καρδία.
Από τη συλλογή «Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου», εκδόσεις Υψιλον 1984.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
