Ανοιχτή εκδήλωση με θέμα «Η Γυναίκα στην Πόλη» διοργάνωσε στο Ολυμπιακό Μουσείο ο συνδυασμός «Ομάδα για τη Θεσσαλονίκη».
Ρεπορτάζ: Γιώργος Φακής
Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσιο μιας πρώτης συζήτησης με τους πολίτες της πόλης, με την αρχή να γίνεται από τις γυναίκες της Θεσσαλονίκης. Μάλιστα, η πρωτοβουλία ανήκει στις γυναίκες της παράταξης «Ομάδα για τη Θεσσαλονίκη», αλλά και στον υποψήφιο δήμαρχο Στέλιο Αγγελούδη.
Στόχος του συνδυασμού είναι να πραγματοποιηθούν πολλές -στη βάση της σημερινής- συζητήσεις το επόμενο δίμηνο, προκειμένου να αναδειχθούν τα προβλήματα που βιώνουν οι πολίτες στην καθημερινότητά τους. Στην αρχική του τοποθέτηση ο Στέλιος Αγγελούδης σημείωσε ότι η Θεσσαλονίκη δεν είναι φιλική πόλη για τις γυναίκες, τονίζοντας ενδεικτικά μερικές μόνο από τις ελλείψεις με τις οποίες έρχονται διαρκώς αντιμέτωπες οι γυναίκες.
«Η Θεσσαλονίκη παράγει στερεότυπα και συνήθως περιθωριοποιεί τις γυναίκες. Οι γυναίκες παραμένουν τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν περισσότερα βάρη στην καθημερινότητα του νοικοκυριού και γενικότερα», υπογράμμισε αρχικά ο κ. Αγγελούδης.
Στόχος της σημερινής εκδήλωσης ήταν να δοθεί ο λόγος στις γυναίκες της πόλης, με τη δημοσιογράφο Ραλλιώ Λεπίδου, τη δικηγόρο και ειδική γραμματέα του Συλλόγου Γονέων & Φίλων Αυτιστικών Ατόμων «Αχτίδα» Μίνα Φιλιοπούλου, η επίσης δικηγόρος Σοφία Σπανίδου και η διοικητική υπάλληλος της ΕΡΤ, Σοφία Σκαμπαρδώνη.
Εξάλλου, με την ολοκλήρωση των τοποθετήσεων από το βήμα του Ολυμπιακού Μουσείου, ο λόγος δόθηκε στις γυναίκες που έδωσαν το «παρών» στην εκδήλωση, όπου εκφράστηκαν πολλές και διαφορετικές απόψεις, ενώ αναφέρθηκαν πολλά προβλήματα τα οποία κάνουν δύσκολη την καθημερινότητα στη Θεσσαλονίκη.
Αναλυτικά η τοποθέτηση του Στέλιου Αγγελούδη:
«Σύμφωνα με μελέτες στην Ελλάδα οι γυναίκες αφιερώνουν τέσσερις φορές περισσότερο χρόνο για την εργασία και την οικογένειά τους σε σχέση με τους άντρας. Η Θεσσαλονίκη είναι μια εχθρική πόλη για τις γυναίκες, διότι οι ανάγκες και οι επιθυμίες που έχουν ελάχιστα λαμβάνονται υπόψιν.
Ενδεικτικά πρέπει να αναλογιστούμε αυτούς τους σοβαρούς επιβαρυντικούς παράγοντες για τη ζωή, όπως οι ευκαιρίες για επαγγελματική αποκατάσταση. Οργιζόμαστε με τη δυσκολία των μετακινήσεων. Ένα σημαντικό ποσοστό γυναικών αναγκάζεται να απορρίψει μια εργασιακή ευκαιρία λόγω του ανεπαρκούς δικτύου συγκοινωνιών, αλλά και λόγω του αισθήματος ανασφάλειας που δημιουργεί ο σκοτεινός και κακοφωτισμένος δημόσιος χώρος. Αλλιώς προσεγγίζει ένα πρόβλημα της πόλης ο άντρας και αλλιώς η γυναίκα. Όλοι αγανακτούμε με την κατάσταση στους δημόσιους χώρους, όπως τα ζητήματα που εντοπίζονται στις ράμπες και τα τραπεζοκαθίσματα.
Τι σημαίνει για τις γυναίκες η απουσία φιλικών -προς αυτές- υποδομών στον αστικό ιστό της πόλης; Δεν υπάρχουν ασφαλείς δημόσιες τουαλέτες διάσπαρτες στην πόλη, δεν υπάρχουν σημεία για τον θηλασμό των μωρών και σημεία για να προχωρήσουν τα καροτσάκια των βρεφών. Αν περάσουμε και στο επίπεδο των υπηρεσιών, θα αντιληφθούμε πως η έμφυλη διάσταση του σχεδιασμού της πόλης μας, καταδικάζει σε απίστευτη δυσκολία και άγχος. Ξεκινήσαμε με ένα σύνθημα που θα το λέμε συχνά: Θέλουμε να σας ακούσουμε.
Ξεκινήσαμε το τελευταίο διάστημα και διεκδικούμε μια καλύτερη μέρα για τη Θεσσαλονίκη. Σήμερα ξεκινάμε τη συζήτηση με τους συμπολίτες μας και η αρχή γίνεται με τις γυναίκες. Σας ακούμε. Αυτό θα γίνει πράξη για όλη τη Θεσσαλονίκη. Φτάσαμε πλέον τους 100 ανθρώπους ως ομάδα και είναι υποχρέωση για μένα να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης που μου δείχνετε. Υπάρχουν πολλά και μεγάλα προβλήματα στην πόλη μας, τα αντιμετωπίζουμε όλες και όλοι. Ο διάλογος έχει στόχο να καταγράψει τα πάντα. Ακόμα και προβλήματα που πιθανόν να μην σχετίζονται με δικές μας ευθύνες, διότι μόλις πριν δύο μήνες συγκροτηθήκαμε και επιχειρούμε να ασχοληθούμε με την αυτοδιοίκηση».
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε η Ραλλιώ Λεπίδου:
«Σαφώς η θέση των γυναικών είναι καλύτερη σε σχέση με το παρελθόν. Φέτος κλείνω 30 χρόνια ως δημοσιογράφος και είχα την τιμή να δουλέψω σε πανελλαδικής εμβέλειας κανάλια – εφημερίδες, γνωρίζοντας ανθρώπους από όλο τον κόσμο.
Το 2011 είχα χωρίσει και είχα μείνει μόνη μου με δύο μικρά παιδιά. Η μητέρα έχει έναν πιο δυναμικό ρόλο σε σχέση με τον πατέρα. Έκανα μια έρευνα στην αγορά και αποφάσισα να κάνω κάτι δικό μου. Διέκρινα έλλειμμα στο θέμα ενημέρωσης σε θέματα καινοτομίας. Έδωσα βήμα σε ανθρώπους που δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώσουν μεγάλα ποσά σε κανάλια, για να δείξουν τι κάνουν. Έτσι δημιουργήθηκε το ka-business.gr και διαδραστικά το αγκάλιασε όλη η Ελλάδα. Ήρθαν άτομα από την Κίνα για να δουν το συνέδριο που κάναμε στη Λάρισα. Δεν υπολειπόμαστε από την Αθήνα. Φτάσαμε πλέον τα 12 χρόνια και μας έχουν παρακολουθήσει 250.000 άνθρωποι, ενώ έχουμε συνολικά περισσότερους από 1.100 ομιλητές.
Ρίξαμε πολλή δουλειά και αν θέλω να κρατήσω κάτι από όλο αυτό, είναι ότι οι γυναίκες πρέπει να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας. Έτσι θα πετύχουμε πράγματα. Δεν είχα ποτέ την αίσθηση της ηττοπάθειας, παρότι πολλές φορές πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ελέφαντες. Στο χέρι μας είναι να αρχίσουμε να εισπράττουμε αυτά που πήραμε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν πρέπει να γκρινιάζουμε και να νιώθουμε κατώτερες. Κάποια στιγμή το 2016 αντιμετώπισα περιπέτεια με την υγεία μου, λόγω του άγχους.
Οι τοπικοί άρχοντες, αλλά και το κράτος, οφείλουν να δουν τι γίνεται με τις μονογονεϊκές οικογένειες. Αν δεν είχα τους γονείς μου, ίσως να μην είχα καταφέρει αυτά που έχω κάνει. Το κράτος δεν βοηθάει τις μονογονεϊκές οικογένειες, διότι δεν υπάρχει μια μέριμνα για τις γυναίκες που έχουν μόνες τους παιδιά. Εγώ είχα την τύχη και τα κατάφερα. Άλλες γυναίκες δεν τα κατάφεραν. Να πούμε ότι καλοί είναι οι τίτλοι και τα πτυχία, αλλά η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκη από ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν και έχουν διάθεση για συνεργασία.
Το να είμαστε απλά μορφωμένοι και να μην αφήνουμε το αποτύπωμά μας στην κοινωνία, δεν ωφελεί κάπου. Εύχομαι στον Στέλιο Αγγελούδη να πετύχει στο νέο του εγχείρημα. Με πήρε ένας ξάδερφός μου από τις ΗΠΑ και με ρώτησε αν κατεβαίνω υποψήφια στις εκλογές. Δεν έχω κάνει εκτυπώσεις στην ηθική, είμαι του δόγματος ότι αν είσαι μια φορά δημοσιογράφος, θα είσαι για πάντα. Αλλά ποτέ μην λες ποτέ. Ας δούμε που θα σταματήσει η μπίλια στις εθνικές και μετά στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ώστε μετά να ασχοληθούμε με το να κάνουμε καλύτερη τη Θεσσαλονίκη».
Στη συνέχεια τον λόγο πήρε η Μίνα Φιλιοπούλου:
«Είμαι δικηγόρος, βιοπορίζομαι από τη δουλειά μου, αλλά αφιερώνω πολύ χρόνο της ημέρας μου στον εθελοντισμό. Τα στοιχεία δείχνουν ότι ο εθελοντισμός είναι γένους θηλυκού, γιατί οι γυναίκες ασχολούνται έντονα με αυτό το κομμάτι, ειδικά στο επίπεδο της κοινωνικής πρόνοιας. Οι άντρες ασχολούνται περισσότερο σε παρεμβάσεις σε φυσικές καταστροφές.
Τι είναι ο εθελοντισμός; Για μένα είναι μια βαθιά πολιτική πράξη που έχει το έρεισμά της στο τι θεωρούμε δημοκρατία. Δεν μπορεί ένας πολίτης δημοκρατικής χώρας να θεωρεί ότι η υποχρεώσεις του αρχίζουν και τελειώνουν στις εκλογές. Οι υποχρεώσεις μας έχουν να κάνουν με πολλά ζητήματα, όπως το περιβάλλον, αλλά και συνολικά ο πλανήτης. Ο εθελοντισμός είναι μια βαθιά πολιτική πράξη αλλά στην Ελλάδα έχει πολύ μικρό ποσοστό συμμετοχής, κάτω του 10%, σε αντίθεση με το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες. Οι Έλληνες έχουμε φιλότιμο και συνήθως τρέχουμε όταν μια καταστροφή χτυπήσει την πόρτα μας. Επίσης δεν υπάρχει οργανωμένος εθελοντισμός στην Ελλάδα.
Πολλοί θέλουν να ασχοληθούν και να προσφέρουν, αλλά δεν βρίσκουν το κατάλληλο πλαίσιο. Αυτό πολλές φορές άπτεται της τοπικής αυτοδιοίκησης και ειδικά των Δήμων. Πολλές φορές οι λύσεις δεν χρειάζονται χρήματα, αλλά μόνο εθελοντές. Ποια προβλήματα είδα λόγω της ενασχόλησής μου με την “Αχτίδα”: Είναι ιδιαίτερα αφιλόξενη η Θεσσαλονίκη για τα ΑμεΑ. Τα πεζοδρόμια έχουν καταληφθεί από τραπεζοκαθίσματα, ακόμα και σε λωρίδες για τους τυφλούς. Στην Καρόλου Ντηλ είναι αδύνατο να περπατήσεις στο πεζοδρόμιο, που σημαίνει ότι πρέπει να κυκλοφορήσεις στον δρόμο. Φανταστείτε λοιπόν πόσο μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα των ατόμων με οποιαδήποτε αναπηρία. Επίσης οι υπάλληλοι των καταστημάτων δεν είναι εκπαιδευμένοι για να βοηθήσουν άτομα με προβλήματα όρασης να ψωνίσουν, ενώ κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τα άτομα με αυτισμό.
Σε ξένες χώρες έχουν αναπτυχθεί ξενοδοχεία που έχουν ειδικά δωμάτια, ειδικά κτίρια, κουβέρτες βαρύτητας, διαμορφώνουν τις επιχειρήσεις με επίκεντρο τα ΑμεΑ, προσελκύοντας ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου τουρισμού. Θέλω η δημοτική αρχή της πόλης να συνεργαστεί με τις εθελοντικές ομάδες, να οργανώσει τον εθελοντισμό στην εθελοντική βάση και να αναγνωρίσει την αξία του εθελοντή, βραβεύοντάς. Αυτή είναι μια ηθική ικανοποίηση, καθώς ο ίδιος ο εθελοντής βλέπει ότι αξιολογείται το έργο του. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης πρέπει να τρέξει ανάλογη καμπάνια και να βραβεύσει πρόσωπα που έχουν συνεισφέρει σημαντικά στην πόλη μας».
Ειδική μνεία στο αθλητικό σκέλος έκανε η Σοφία Σπανίδου:
«Δραστηριοποιούμαι στον χώρο του αθλητικού δικαίου που είναι καθαρά ανδροκρατούμενος και τον επέλεξα γιατί μεγάλωσα στα γήπεδα. Το ζήτημα είναι πώς μπορεί μια γυναίκα να επιβιώσει σε αυτόν τον χώρο; Ένα από τα προβλήματα που βλέπουμε καθημερινά είναι η μη ύπαρξη ευκαιριών, σχετικά με τους χώρους που μπορεί να αθληθεί κάποιος και ειδικά ένα κορίτσι.
Μέχρι στιγμής αυτό που βλέπω από τους πελάτες μου και τους αθλητές που συναναστρέφομαι είναι ότι δεν υπάρχει ένα πλαίσιο για να αθληθεί κάποιος υπό τις κατάλληλες συνθήκες. Ένα ακόμα ζήτημα είναι οι δυνατότητες που δίνει η πόλη στις αθλητικές δράσεις. Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας ανθίζει ο αθλητικός τουρισμός και θα μπορούσε να ανθίσει και στη Θεσσαλονίκη, καθώς είναι σημαντική πηγή εσόδων, εκπαίδευσης, ένωσης διαφορετικών ανθρώπων και ένας τρόπος εξέλιξης της κοινωνίας μας.
Ο αθλητισμός εξελίσσει την κοινωνία. Ένα ακόμα ζήτημα θα ήθελα σαν γυναίκα και σαν λάτρης του αθλητισμού να δω την πόλη μου να είναι χώρος που θα προσελκύσει προγράμματα. Οι άνθρωποι θα έρθουν κοντά στον αθλητισμό, όταν θα υπάρξει κάτι διαφορετικό. Ασχολούμαι με το πρόγραμμα Girl Power που αφορά γυναίκες που προσπαθούν να ενδυναμωθούν μέσω του αθλητισμού. Υπάρχει άραγε η στελέχωση για να γίνει αυτό στη Θεσσαλονίκη; Ναι. Υποδομές υπάρχουν; Αυτό δεν μπόρεσα να το εγγυηθώ όταν μου πρότειναν να το φέρω στην πόλη μας.
Αυτό που θέλω για την πόλη μου είναι να γίνει ένα μέσο πρόσβασης στον αθλητισμό, να είναι ανοιχτή και φιλόξενη σε όλες τις γυναίκες, σε όλους τους άντρες, να δίνει κίνητρα στους αθλητές και τις αθλήτριες, δίνοντας βάση στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Με τα χρόνια θέλω η πόλη μου να μην υστερεί σε τίποτα σε σχέση με την Αθήνα, χωρίς να υπάρχει καμία διάκριση σχετικά με τις ευκαιρίες».
Τέλος, τον λόγο πήρε η Σοφία Σκαμπαρδώνη:
«Πριν κάποια χρόνια η ΕΡΤ έκλεισε. Ήμουν άνεργη. Είχα πολλά προβλήματα μαζεμένα και από το άγχος δεν άντεξε το σώμα μου, καθώς διαγνώστηκα με ένα πρόβλημα αναπηρίας στα άκρα μου. Οι γυναίκες καλώς ή κακώς έχουν γεμάτο 24ωρο και κάνουν τα πάντα.
Εγώ ξαφνικά δεν μπορούσα, ήμουν εξαρτημένη από την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τα παιδιά μου. Δεν ήθελα να περιοριστώ, δεν ήθελα να δείξω ηττοπάθεια, διότι ήθελα να δείξω στα παιδιά μου ότι είμαι καλά. Αρχικά πηγαίναμε σε εμπορικά κέντρα, στα οποία υπάρχουν οι υποδομές για άτομα με αναπηρία. Μετά ξεκινήσαμε να ερχόμαστε στην πόλη. Σπασμένα πεζοδρόμια, κλειστές ράμπες αναπήρων, τραπεζοκαθίσματα παντού, που σε έκαναν να νιώθεις ταπεινωμένος.
Η Θεσσαλονίκη δεν είναι φιλική προς τους ανθρώπους. Εδώ και πέντε χρόνια δεν έχω μπει σε λεωφορείο. Έχω κοπιάσει πολύ για να φτάσω εδώ που είμαι. Ξυπνάω το πρωί και προγραμματίζω τη μέρα μου με στόχο να μην δημιουργήσω πρόβλημα σε μένα και τους γύρω μου. Κάποτε πήγα σε μια συναυλία στο θέατρο γης και παρακάλεσα τους διοργανωτές να καθίσω κάπου για να μπορέσω να αντέξω, διότι ήμουν όρθια. Αν ήμουν με αμαξίδια δεν θα μπορούσα να πάω. Εγώ τελικά έφυγα μετά από μισή ώρα, δεν άντεξα περισσότερο.
Πρέπει όλους αυτούς τους ανθρώπους να τους εντάξουμε στην κοινωνία, να μπορούν να πάνε σε συναυλίες, σε πορείες. Περιμένω ένα ΜΜΕ για ανθρώπους με αναπηρία. Δεν μπορεί ο ΟΑΣΘ να έχει ένα τέτοιο λεωφορείο; Θα ήθελα να έχουμε δρόμους, ράμπες, να είναι πιο μαζεμένα τα τραπεζοκαθίσματα. Θα ήθελα λοιπόν ο Δήμος Θεσσαλονίκης να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους και να λύσει τα προβλήματά τους».
Δείτε επίσης: Κυριακή Φιλτισάκου για το τροχαίο ατύχημα: «Με παρέσυρε και μετά έπεσα κάτω»
