Μία πολύ όμορφη τοιχογραφία κοσμούσε την μία πλευρά της Αίθουσας Τελετών του ΑΠΘ, με τον Γιώργο Κόφτη να ζωγραφίζει τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να επαναφέρει στη μνήμη μια άλλη Θεσσαλονίκη, πολύ πιο φωτεινή από τη σημερινή πραγματικότητα.
Ρεπορτάζ: Γιώργος Φακής
Το συγκεκριμένο γκράφιτι για περίπου έναν μήνα παρέμενε άθικτο, ωστόσο φαίνεται πως κάποιοι… ενοχλήθηκαν και πήραν την απόφαση να το σβήσουν, αφαιρώντας ένα πανέμορφο έργο τέχνης από ένα κτίριο που έχει τη δικιά του ξεχωριστή σημασία για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Ο Γιώργος Κόφτης, ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και δημιούργησε το εν λόγω έργο, με δηλώσεις του στην Politic δεν έκρυψε τη στεναχώρια του για την απόφαση που πάρθηκε να σβηστεί η τοιχογραφία, με τον ίδιο να επισημαίνει ότι μέσω του Θεόδωρου Αγγελόπουλου ήθελε να περάσει μηνύματα για τη Θεσσαλονίκη.
«Έχουν αφήσει χιλιάδες άλλες ασχήμιες και επιλέγουν να σβήσουν τα γκράφιτι. Για μένα το συγκεκριμένο ήταν πολύ σημαντικό. Μόλις το ολοκλήρωσα, ενημέρωσα για τη σημασία που έχει η τοιχογραφία για μένα, αναλύοντας τους λόγους που με ώθησαν στη δημιουργία της. Στόχος μου ήταν το πρόσωπο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου να κοσμεί την Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ. Δεν καταλαβαίνω πώς παίρνονται αυτές οι αποφάσεις και γιατί σβήνονται τα γκράφιτι, την ίδια ώρα που παραμένουν οι βρισιές και οι μουτζούρες», τονίζει αρχικά ο Γιώργος Κόφτης.
Έχουν παρατηρηθεί και στο παρελθόν αντίστοιχα περιστατικά, όπου πανέμορφες τοιχογραφίες είτε βανδαλίστηκαν, είτε σβήστηκαν τελείως. Ασφαλώς, γεννώνται πολλά ερωτήματα για τους λόγους που παίρνονται τέτοιες αποφάσεις, με τον καλλιτέχνη να θεωρεί ότι υπάρχει μια… άρνηση για οτιδήποτε νέο. «Μάλλον δεν θέλουν να δουν κάτι ωραίο στο πανεπιστήμιο και να αναφέρω ότι στον τοίχο που ζωγράφισα τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, εδώ και χρόνια υπάρχουν μουτζούρες. Να πω την αλήθεια περίμενα ότι θα το σβήσουν, αλλά όχι τόσο σύντομα. Είχα, βέβαια, μία μικρή ελπίδα ότι θα διατηρηθεί, διότι θεωρούσα ότι θα εκτιμηθεί το εν λόγω γκράφιτι, αλλά πιθανόν υπάρχει φόβος για κάτι “καινούριο”, για οτιδήποτε “νέο”», υπογραμμίζει ο Γιώργος Κόφτης.
Είναι γεγονός ότι το ΑΠΘ στερείται χρωμάτων και δημιουργίας, με τα κτίρια να παραμένουν «άχρωμα», χωρίς καλλιτεχνικές πινελιές. Τα προηγούμενα χρόνια σβήστηκαν και άλλες τοιχογραφίες, την ώρα που σε πιο εκτεθειμένα σημεία παραμένουν άθικτες. «Έχω κάνει και άλλα έργα, τα οποία κανένας δεν τα έχει σβήσει ή βανδαλίσει. Παραμένουν ανέπαφα για πολλά χρόνια, καθώς οι γκραφιτάδες εκτιμούν το “ωραίο”. Το ότι σβήστηκε η τοιχογραφία από την Αίθουσα Τελετών, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για μένα για κάτι αντίστοιχο στο μέλλον. Το πανεπιστήμιο έπρεπε να προάγει την επικοινωνία, αλλά φαίνεται πως οι κινήσεις που γίνονται είναι στην αντίθετη κατεύθυνση», σημειώνει χαρακτηριστικά ο καλλιτέχνης.
Άλλωστε, οι λόγοι που οδήγησαν τον Γιώργο Κόφτη στο να ζωγραφίσει τον αείμνηστο σκηνοθέτη ήταν συγκεκριμένοι, με τον ίδιο να θεωρεί πως το «πείραμα» πέτυχε. «Το έργο ήταν πετυχημένο και γι’ αυτό το έσβησαν. Θα ήταν ευχάριστη έκπληξη αν κάποιος εκτιμούσε την τέχνη. Θεωρούμε αυτονόητο ότι η τέχνη πρέπει να εκτιμάται, αλλά εν τέλει συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Για την ολοκλήρωση της τοιχογραφίας χρειάστηκα μερικές ώρες, καθώς είμαι έμπειρος. Ήταν μία βροχερή μέρα και… γούσταρα πολύ εκείνη την ώρα. Ορισμένοι βάζουν φρένο στην επικοινωνία, αντί να την προάγουν», διαπιστώνει ο street artist.
Η ανάρτηση του Γιώργου Κόφτη, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του γκράφιτι στην Αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ:
«Σήμερα έκανα αυτό το γκράφιτι στη αίθουσα τελετών του ΑΠΘ. Δεν επέλεξα τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο τυχαία. Ήθελα απεγνωσμένα να επανέλθει η μνήμη μιας άλλης Θεσσαλονίκη. Μιας πόλης πολύ πιο φωτεινής από αυτήν που ζούμε σήμερα. Μιας πόλης που είχε χώρο για όραμα, για φαντασία, για λεπτότητα και για δημιουργία. Μια πόλη που με την ματιά του ο Αγγελόπουλος την απαθανάτισε στην όμορφη γκριζωπή της ευαισθησία. Μια Θεσσαλονίκη που σήμερα ψυχορραγεί. Μια πόλη που μισεί οτιδήποτε της καθρεπτίζει την πραγματικότητά της. Μια πόλη που αποστρέφεται οτιδήποτε νέο και όμορφο. Μια πόλη που έχει πεθάνει μέσα σε ένα τεράστιο ΚΑΠΗ. Μια Θεσσαλονίκη που έχασε την αίγλη της , την εσωτερικότητα και το πνεύμα της και πλέον σε συνάρτηση με την οικονομική της καταστροφή, αποβάλλει οτιδήποτε θυμίζει ελευθερία και πνεύμα με μίσος και βαναυσότητα. Μια ακραία συντηρητική και μίζερη πόλη.
Με κατοίκους που σε μια μέρα της μαρμότας απομακρύνονται μέσα στην απάθειά τους κάθε μέρα όλο και περισσότερο από την πιθανότητα αυτή η πόλη να αλλάξει. Ο Αγγελόπουλος δεν είναι απλά ένα τέρας που δημιούργησε εδώ. Αλλά ένας άνθρωπος με σκέψη και με αισθητήρια που τώρα εδώ θα έβρισκαν τοίχο. Άθελά της η τραγική ειρωνεία εδώ. Χθες στο μπαγιάτικο κτήριο της αίθουσας τελετών του ΑΠΘ είχα την χαρά να απολαύσω μια εξαιρετικής ποιότητας μουσική βραδιά από την συμφωνική ορχήστρα του πανεπιστημίου σε έργα Σκαλκώτα, Μπετόβεν και Χατζηδάκι. Ένιωσα την ανάγκη των ανθρώπων να πιουν σαν νερό την σπάνια σε ποιότητα εκτέλεση. Την απόγνωση και την μοναξιά. Ζούμε ανάμεσα σε ερείπια και δεν αναφέρομαι καν στα κτίρια. Αναφέρομαι στους ανθρώπους που μας κρατάνε κάτω.
Κακώς ίσως κάποιοι είμαστε εδώ και δεν αντέχουμε αυτήν την κατάσταση. Δεν μας μένει τίποτε άλλο από το να την αλλάξουμε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο. Δεν διαθέτουμε ατελείωτο χρόνο. Μονάχα ένα τόσο δα μικροσκοπικό παρόν. Πήρα το θάρρος να επέμβω ξέροντας πως αυτό που κάνω είναι εφήμερο αλλά και πως η επικείμενη καταστροφή του το μόνο που θα κάνει είναι του δώσει δύναμη».
