Για όσους δεν τον γνωρίζουν κι όσοι δεν ανήκουν στο στενό του περιβάλλον, πού να ξέρουν ότι ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας τον έκανε… θεό να παίξει ποδόσφαιρο, αλλά, αυτός δεν έλεγε να αφήσει τη μπάλα του μπάσκετ από τα χέρια του.
Ίσως τελικά να πήρε τη σωστή απόφαση, αν και δεν γνωρίζουμε που θα μπορούσε να φτάσει ως ποδοσφαιριστής. Διακρίσεις σε ατομικό επίπεδο, πρωταθλήματα και κύπελλα, διεθνείς επιτυχίες και ένας ευρωπαϊκός τίτλος (με το Μαρούσι ως προπονητής), δεν είναι λίγα…
Ήταν κατόρθωμα με τα σωματικά του προσόντα να διακρίνεται στο μπάσκετ (1,80 και κάτι… ψιλά), ενώ στο ποδόσφαιρο, ειδικά της εποχής του, θα ήταν από τους ψηλότερους και ίσως από τους πιο επιτυχημένους.
Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, ο πρώτος από όλους αυτούς που εμφανίστηκαν στον ελληνικό αθλητισμό με το προσωνύμιο «ο τίγρης», είναι άνθρωπος του αθλητισμού με όλη τη σημασία του όρου και μιλά στο ΑΠΕ ΜΠΕ για ποδόσφαιρο, μπάσκετ, αλλά και για την επιθυμία του να πηγαίνουν στο γήπεδο τα παιδιά και οι γυναίκες.
«Τον άλλο μήνα θα μπω στα 70», αποκαλύπτει ο αειθαλής Βαγγέλης. Λέει και αγγίζει το ποδόσφαιρο της Θεσσαλονίκης: «Στο ντέρμπι, το κίνητρο του Άρη, ήταν να σπάσει το αήττητο του ΠΑΟΚ. Για όλους αυτό ήταν ένα μεγάλο κίνητρο. Το περίμενε πολύ αυτό το παιχνίδι ο Άρης. Ξέρετε, προηγήθηκε και ο αγώνας του πρώτου γύρου, που για εμένα, ο Άρης θα ήταν πιο δίκαιο αν κέρδιζε τελικά μέσα στην Τούμπα. Πάντως για την έκταση του σκορ, εξεπλάγην. Δεν περίμενα μετά από το ξεκίνημα του ΠΑΟΚ στον αγώνα, όταν προηγήθηκε να φτάσει ο Άρης σε τόσο μεγάλο σκορ. Ο Άρης είναι μια ομάδα που δεν χάνει το πλάνο του, την αυτοκυριαρχία του και δείχνει ότι βελτιώνεται. Αλλά, αυτό που συνέβη με το παιδί που χάθηκε, μετά τον αγώνα, είναι που μας πικραίνει όλους. Δυστυχώς δεν μένουμε ποτέ στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό. Ή σε οποιαδήποτε εικόνα της Τούμπας ή του Χαριλάου που δημιουργείται από τον κόσμο. Ο αθλητισμός είναι πολύ όμορφος. Δεν μπορεί να κερδίζει πάντα ο ίδιος ή όλοι. Ας απολαμβάνουμε τα παιχνίδια με συμπεριφορές όπως βιώνουν τους αγώνες στο εξωτερικό. Να πηγαίνουν τα παιδιά, οι γυναίκες, να παρακολουθούν τους αγώνες».
Το μπάσκετ είναι μια προτεραιότητα ζωής για τον Βαγγέλη Αλεξανδρή: «Δυστυχώς, ο Άρης κι ο ΠΑΟΚ, ομάδες που έπαιζαν και έφεραν τίτλους στην Ελλάδα, παίζουν την παραμονή τους. Καλό είναι οι παράγοντες να κάνουν την αυτοκριτική τους για το πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Να μάθουμε γιατί δημιουργήθηκαν μεγάλα οικονομικά ανοίγματα»…
-Και το αύριο; Ποιο είναι το αύριο για τον Άρη; Ας υποθέσουμε ότι ο ΠΑΟΚ έχει ένα… μαξιλάρι, την οικογένεια Σαββίδη που δείχνει ότι στηρίζει στις δυσκολότερες στιγμές.
«Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Ο ΠΑΟΚ έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι θα ενδιαφερθεί πιο ενεργά ο Ιβάν Σαββίδης. Μπορεί δηλαδή να την ενισχύσει ή ακόμη και να την αναλάβει. Ο Άρης είναι σε δύσκολη θέση. Δεν εξαρτάται από τον πρόεδρο, τον Χάρη Παπαγεωργίου, που κάνει μεγάλη προσπάθεια»…
-Εδώ κάπου θα πρέπει να γνωρίσουν οι νεότεροι, ότι οι δυό τους ξεκίνησαν από την ίδια ομάδα, την Αναγέννηση και στη συνέχεια μεταγράφηκαν στον Άρη για να τον οδηγήσουν στο πρώτο του πρωτάθλημα (και μοναδικό) πριν τον Γκάλη, το 1979.
«Είμαστε αδελφικοί φίλοι και στη φάση που βρίσκεται ο Άρης κανείς δεν περισσεύει. Κι εγώ έχω θέσει τον εαυτό μου στη διάθεση του Άρη, όπου μπορώ να φανώ χρήσιμος. Το ίδιο έκαναν πολύ επώνυμοι και ανώνυμοι Αρειανοί.
Από την άλλη… Υπάρχει αυτό που μένει ως ερωτηματικό, τι θα γίνει στη συνέχεια. Ποια είναι η επόμενη μέρα για τον Άρη, διότι αν δεν βρεθεί κάποιος να τον αναλάβει, τότε πως θα προχωρήσει;
Αν δεν υπάρχει κάποιος που θα βοηθήσει, ως οικονομικός παράγοντας, με συμφωνίες, με χορηγίες και ό,τι άλλο χρειάζεται για να καλυφθούν τα χρέη, τότε πως θα κάνει το επόμενο βήμα αυτή η ομάδα;
Αν δεν υπάρχει κάποιος να βάλει σε μια σειρά τα οικονομικά του Αρη, δεν βλέπω μέλλον σε αυτή την ομάδα».
-Μήπως αλλάζει ο μπασκετικός χάρτης οριστικά πλέον και θα πρέπει να δεχθούμε μια πολύ διαφορετική εικόνα:
«Φανταστείτε να πέσει ο Άρης κι ο ΠΑΟΚ από την Α1. Ήδη γίνεται πρωτάθλημα χωρίς Ολυμπιακό. Θα ατονήσει το ενδιαφέρον ακόμη περισσότερο. Ήδη τα μπάτζετ των ομάδων έχουν πέσει και έχουν φτάσει πολύ χαμηλά. Θα πω ότι παρ΄ όλες τις δυσκολίες, το ελληνικό μπάσκετ φέρνει αποτελέσματα στο διεθνή χώρο και με τις ομάδες να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Και η ΑΕΚ και ο Προμηθέας, και το Περιστέρι, κι ο ΠΑΟΚ έφερε κάποια αποτελέσματα. Αλλά, αν δεν βελτιωθούν τα οικονομικά δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη πρόοδος. Και να μεταφέρω κάτι που μου είπε ο Μίλτος Λαζαρίδης, του Πανιωνίου και είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη: να αναλάβει τα χρέη η πολιτεία και τα σωματεία του μπάσκετ να γίνουν και πάλι ερασιτεχνικά».
Και καταλήγουμε:
«Όταν έχεις παίξει ή ήμουν προπονητής σε ομάδες από τις οποίες πέρασαν πολύ μεγάλα ονόματα και ίσως τα σημαντικότερα εκτός Αμερικής, μπορεί να παρακολουθώ τα παιχνίδια από αγάπη για το μπάσκετ, αλλά, δεν με συγκινούν. Δεν συναρπάζουν. Και φυσικά δεν διεγείρει το ενδιαφέρον του κόσμου που καταλαβαίνει και αποφασίζει αν θα πάει ή όχι στο γήπεδο.
Έρχονται παίκτες, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και δεν συγκινείται κανείς. Παλιότερα τα ονόματα ήταν που έπαιζαν σημαντικό ρόλο. Ήταν ο σοβαρότερος λόγος για να πάει ο κόσμος στο γήπεδο και να παρακολουθήσει μεγάλους αγώνες».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
