Του Θεόδωρου Παπαδόπουλου
Ο Νίκος Κοτζιάς παραιτήθηκε μετά τις διαφωνίες του με τον Πάνο Καμμένο, οι οποίες εκφράστηκαν με τον πλέον εμφατικό τρόπο κατά το τελευταίο υπουργικό συμβούλιο, στο οποίο οι δύο άνδρες λογομάχησαν έντονα, με τον πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, να κρατά για τον εαυτό του το ρόλο του ειρηνοποιού – ισορροπιστή και όχι του πρωθυπουργού που μπορεί να επιβάλλει τη δική του γραμμή σε όλους τους υπουργούς του.
Ο Τσίπρας, για άλλη μια φορά μοιραίος και άβουλος, προσπάθησε να τα χωρέσει όλα μαζί σε ένα «καλάθι», χωρίς όμως και αυτή τη φορά να τα καταφέρει, αφού δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν δέχονται όλοι τα πάντα για μια «καρέκλα», έστω και αν αυτή είναι υπουργική. Βεβαίως, αυτό που έκανε ο Κοτζιάς είναι το παράδοξο σε μια ιδιαιτέρως συμπαγή κοινοβουλευτική και υπουργική ομάδα, όπως αυτές που συγκροτούν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, καθώς, όπως όλοι πλέον γνωρίζουν, στη χώρα αυτή κανείς δεν έχει ευθύνες για τίποτα.
Πνίγονται άνθρωποι, καίγονται άλλοι, γίνονται σκάνδαλα μικρά ή μεγάλα, εξευτελισμοί πολιτικοί και μη, όμως κανείς δεν παραιτείται, καθώς στη χώρα περισσεύει η υποκρισία και ο παχυδερμισμός, ιδίως στο πολιτικό προσωπικό. Κοιτώντας φυσικά στην κυβέρνηση, βλέπουμε δύο κυνικούς και αδυσώπητους αρχηγούς, Τσίπρα και Καμμένο, οι οποίοι αφού έχουν κάνει το άσπρο μαύρο προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του κομματικού τους ακροατηρίου και μόνο, έχουν το θράσος ο ένας να μιλά για «πόνο ψυχής» και ο άλλος σιωπηρά να δίνει διαρροή για «νίκη του Καμμένου η παραίτηση Κοτζιά».
Εμείς εδώ στο Politik έχουμε ουκ ολίγες φορές κατακρίνει σκληρά τον Νίκο Κοτζιά για τη «συμφωνία των Πρεσπών», όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να επικροτήσουμε την αποπομπή του, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε.
Ο Κοτζιάς τουλάχιστον είχε την αξιοπρέπεια να παραιτηθεί, την ώρα που εμφανώς ο πρωθυπουργός τον «άδειαζε» για να κρατήσει το απαραίτητο συστατικό της εξουσίας, τις έδρες του Πάνου Καμμένου δηλαδή. Με την κίνηση αυτή έγινε σαφές και στον πλέον αδαή, ότι σε όλες τις κόντρες μία είναι η συνταγή που κερδίζει και αυτή λέγεται «καρέκλα».
Αν μπορείς να κρατήσεις τον Τσίπρα και την παρέα του στην εξουσία, είσαι φίλος μας. Αν όχι, έφυγες έστω και με «πόνο καρδιάς», όπως είπε για τον Κοτζιά ο πρωθυπουργός. Ο τελευταίος, ωστόσο, δεν ένιωσε κανέναν πόνο στην καρδιά όταν ο Πάνος Καμμένος επιτίθετο στον Κοτζιά μέσα στο υπουργικό συμβούλιο.
Μόλις, όμως, ο –πρώην πλέον- υπουργός Εξωτερικών υπέβαλε την παραίτησή του, τότε αμέσως του ήρθαν οι πόνοι στην καρδιά. Ας είναι… Η Ιστορία γράφει και καταγράφει τη στάση και τις ενέργειες όλων, ακόμα και αυτών που προσπαθούν να την παραποιήσουν στις Πρέσπες και αλλού…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2018
