Του Γιάννη Συμεωνίδη
Η Παιδεία, ιδίως η κρατική έκφρασή της, δεν μπορεί να είναι γκέτο για τους πιο έξυπνους, τους πιο διαβαστερούς, τους πιο πλούσιους που έχουν τη δυνατότητα να ενισχύονται περισσότερο από τους πιο φτωχούς προκειμένου να επιτυγχάνουν καλά αποτελέσματα.
Σε αυτό το πλαίσιο, η πολιτεία οφείλει να δίνει τη δυνατότητα σε όποιον επιθυμεί να προχωρήσει σε πανεπιστημιακές σπουδές να μπορεί να το κάνει και να τις ολοκληρώνει ακόμα κι αν έχουν περάσει 20 χρόνια από την είσοδό του σε ένα ΑΕΙ. Κι αυτό ανεξαρτήτως από το αν είναι μαθητής τού τρία κι ανεξαρτήτως των λόγων- προσωπικών, οικογενειακών ή κοινωνικών- που τον εμποδίζουν να είναι μαθητής τού δέκα και πάνω…
Τα φαινόμενα παραβατικότητας εντός ή γύρω από τους πανεπιστημιακούς χώρους σαφώς και υποβαθμίζουν το δημόσιο πανεπιστήμιο. Το πανεπιστημιακό άσυλο, όμως, είναι και σήμερα ουσιαστικώς καταργημένο, αφού δεν υπάρχει αδίκημα για το οποίο ένας πρύτανης που θέλει να κάνει καλά τη δουλειά του και να μην ψάχνει για δικαιολογίες να μην μπορεί να καλέσει την αστυνομία να επέμβει…
Το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι να δούμε αστυνομικές περιπολίες μέσα στα πανεπιστήμια- παγκόσμια πρωτοτυπία- ή face control σαν να είναι μπουζουξίδικα της παραλιακής. Δεν νομίζω, όμως, πως μια τέτοια εξέλιξη θα αναβαθμίσει τα δημόσια πανεπιστήμια ή θα τα κάνει πιο ελκυστικά στους ξένους επίδοξους φοιτητές, με τον ίδιο τρόπο που η όποια αύξηση των αστυνομικών σε τουριστικές περιοχές περισσότερη ανασφάλεια προκαλεί παρά ασφάλεια στους ξένους τουρίστες…
Την ίδια ώρα, δεν υποβαθμίζουν την ποιότητα σπουδών ούτε επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό οι “αιώνιοι” φοιτητές. Στο τέλος κάθε απόφοιτος κρίνεται από την αγορά εργασίας κι αν κάποιος ολοκληρώνει τις σπουδές του σε τέσσερα χρόνια δεν έχει κάτι να χάσει από όποιον τις ολοκλήρωσε σε δέκα…
Ούτε το πτυχίο ενός νομικού, για παράδειγμα, θα υποβαθμιστεί περισσότερο από το αν ανοίξει κι άλλη Νομική στην Πάτρα, αφού κάποιος μελλοντικός ανταγωνιστής του μπορεί να τσιμπήσει ένα παρεμφερές πτυχίο από κάποια σχολή τού Ουζμπεκιστάν ή ενός ιδιωτικού κολεγίου στην Ελλάδα- πληρώνοντας η οικογένειά του πολύ περισσότερα- κι αύριο μεθαύριο να τον βρει μπροστά του στην αγορά εργασίας με τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα, δίχως όμως οι σπουδές τους να έχουν τον ίδιο βαθμό δυσκολίας.
Αφήστε που με αυτήν τη λογική οι πιο φτωχοί χάνουν μια ακόμα ευκαιρία να σπουδάσουν με τις καθαρώς ταξικές πολιτικές υπεράσπισης της ελίτ που ακολουθεί η κυβέρνηση…
