Στη θεωρία ακούγεται σωστό να «προστατεύουμε τα σύνορά μας». Δεν μπορεί να τα περνά ο πάσα ένας, είτε δηλαδή είναι ένας φιλήσυχος πολίτης είτε ένας εγκληματίας τού κοινού ποινικού δικαίου που διώκεται σε άλλη χώρα.
Μόνο που πίσω από αυτήν την παρατήρηση – άλλοθι κρύβεται, όχι και τόσο καλά πάντως, η απανθρωπιά μας. Κι αυτό γιατί χρησιμοποιούμε νομικισμούς για να αποφεύγουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας απέναντι σε ανθρώπους οι οποίοι δεν επιθυμούν να έρθουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για τουρισμό και να μην ξαναδούν την πατρίδα τους ποτέ, αλλά γιατί εκεί είτε η ζωή τους κινδυνεύει είτε η φτώχεια τούς έχει γονατίσει…
«Να μείνουν να πολεμήσουν στην πατρίδα τους για να τη βελτιώσουν», υποστηρίζουν οι ελληναράδες, λες και οι Έλληνες της Σμύρνης, για παράδειγμα, θα έπρεπε να καούν ζωντανοί για να μην τους πουν ριψάσπιδες ή όσοι πήγαιναν τη δεκαετία τού ’50 και του ’60 για να εργαστούν στα ανθρακωρυχεία τού Βελγίου ήταν δειλά ανθρωπάκια. Οι ακροδεξιοί νεοφιλελεύθεροι ειρωνεύονται τους «δικαιωματιστές» και την αλληλεγγύη που επιδεικνύουν γιατί στη δική τους κοσμοαντίληψη δεν υπάρχουν άνθρωποι παρά μόνο αριθμοί.
Εκείνοι μετρούν τους απελπισμένους που περνούν τα σύνορα σαν να είναι χρηματιστηριακοί δείκτες. Οι πραγματικοί κι όχι γιαλαντζί Αριστεροί νοιάζονται για την Φάτιμα και τον Αχμέντ…
Όταν ένας λαβωμένος έρχεται στο σπίτι σου του δίνεις και το ψωμί τού παιδιού σου κι ας μην έχει άλλο να φάει. Αυτόν τον κώδικα τιμής έχουν ακολουθήσει οι Έλληνες στο παρελθόν και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην τον ακολουθούν και στο παρόν ή στο μέλλον…
Προς αυτήν την κατεύθυνση οφείλουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για την καταπολέμηση των γενεσιουργών αιτίων τής μετανάστευσης και της προσφυγιάς και να πιέζουμε την Ευρώπη να σταθεί στο ύψος των ιστορικών της ευθυνών και να μην αναζητά συνεχώς άλλους να κάνουν τη δύσκολη δουλειά. Αυτό που δεν μας επιτρέπεται να πράττουμε αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι είναι να κλείνουμε τα σύνορα κι όποιος ζήσει ας ζήσει στο όνομα του κοινωνικού δαρβινισμού μας…
