Του Γιάννη Συμεωνίδη
Αν θέλουμε να λεγόμαστε δημοκρατικοί πολίτες και να έχουμε το δικαίωμα την επαύριο των εκλογών να ασκούμε κριτική σε αυτούς που μας κυβερνούν, η συμμετοχή μας στην εκλογική διαδικασία συνιστά την ελάχιστη από τις υποχρεώσεις μας και ουσιαστική ανάληψη ευθύνης από την πλευρά μας.
Αντιλαμβάνομαι ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι απαρχαιωμένη, δεν αποτελεί τη γνησιότερη έκφραση της λαϊκής βούλησης, τα πολιτικά κόμματα και οι ηγεσίες τους είναι μέτριες και η τεχνολογία έχει κάνει άλματα και μπορεί να βοηθήσει για τη συμμετοχική δημοκρατία, ωστόσο τίποτα δεν θα καλυτερεύσει αν ψηφίζουμε μόνο για το “X Factor”. Σε αυτήν την περίπτωση συντελούμε κι εμείς στην απαξίωση των θεσμών και στην αντικατάστασή τους με κάτι χειρότερο κι όχι κάτι καλύτερο…
Δεν φταίνε μόνο οι πολίτες, όμως, που προτιμούν την ιδιώτευση από την ενασχόληση με τα κοινά, είτε πρόκειται για το δήμο είτε για το κράτος. Η πολύ μεγάλη αποχή τής περασμένης Κυριακής οφείλεται κατά κύριο λόγο στα κόμματα που ζητούν την ψήφο μας, θεωρώντας την μάλιστα και δεδομένη, δίχως, από την άλλη, να μας προσφέρουν κάποιο όραμα…
Έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά τα παχιά λόγια και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι ο λαός θα κινητοποιηθεί να ψηφίσει μόνο με την επίκληση του “αυτοί που θα έρθουν θα τα κάνουν χειρότερα” ή του “αυτοί που μας κυβερνούν, κατέστρεψαν τον τόπο”. Ακόμα και τα δύο να ισχύουν, που ως ένα βαθμό ισχύουν, οι ψηφοφόροι θέλουν κυρίως να ακούσουν για το μέλλον, για το πώς ονειρεύεται κάθε κόμμα τη χώρα σε τέσσερα χρόνια από σήμερα…
Φυσικά και μας ελκύουν οι δεσμεύσεις για έναν παράδεισο επί γης, αλλά αυτήν τη στιγμή τα κόμματα αδυνατούν να παραδεχθούν τα λάθη τους και να πλάσουν ένα σχέδιο που δεν θα βασίζεται στο ευκαιριακό και στην αποδόμηση των όσων λέει ο αντίπαλος. Χαραμίσαμε την προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών να συζητάμε για την παραπολιτική, θα είναι κρίμα να μην ασχοληθούμε τουλάχιστον στην τρέχουσα με την προγραμματική αντιπαράθεση…
