Ο Ανδρέας Παπανδρέου περιστοιχιζόταν από μετριότητες που ήταν πολύ καλή παρέα στα μπουζούκια και στις άλλες περιπέτειές του, αλλά πέραν τούτου μηδέν κι ας έκανε υπουργούς ορισμένους από αυτούς.
Επειδή, όμως, τον Ανδρέα μόνο ανόητο δεν θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις είχε και δίπλα του μία ισχυρή προσωπικότητα που μπορούσε να τραβά λουριά, να ελέγχει και να λειτουργεί γενικότερα ως ο αντ’ αυτού του αρχηγού του δίχως να είναι σε θέση να τον κατηγορεί κανείς για ετερόφωτο. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον προσφάτως εκλιπόντα Αντώνη Λιβάνη, τη σπουδαιότητα του οποίου αντανακλούν και οι διακομματικές παρουσίες στην κηδεία του…
Ούτε ο Κ. Μητσοτάκης ούτε ο Αλ. Τσίπρας διαθέτουν κάποιον συνεργάτη με τα “τεχνικά” χαρακτηριστικά τού Λιβάνη. Κι αυτό είναι τρόπον τινά λογικό όταν οι επιλογές συνεργατών γίνονται κατά βάση από τον οικογενειακό ή κομματικό σωλήνα ή με προϋπόθεση την άνευ όρων προσωπολατρεία. Δεν είναι, επομένως, παράξενο που τέτοιου είδους συνεργάτες αποκόπτουν τους ηγέτες τους από την κοινωνία, τις ανάγκες και τα θέλω της, που ούτε οι ίδιοι άλλωστε γνωρίζουν ώστε να συμβουλεύουν καταλληλότερα…
Το μεγαλύτερο, ωστόσο, μερίδιο της ευθύνης για την αποκοπή από την κοινωνική πραγματικότητα το έχουν οι ίδιοι οι ηγέτες. Ανεξαρτήτως από τις επιλογές συνεργατών στις οποίες προχωρούν κι από το φόρτο εργασίας τους οφείλουν να βγαίνουν όσο το δυνατό περισσότερο από τα γραφεία τους και να συνομιλούν και με τον πραγματικό κόσμο κι όχι μόνο αυτόν των κομματικών συναθροίσεων. Σε διαφορετική περίπτωση την πατάνε όπως ο Αλέξης Τσίπρας που είχε πιστέψει καλοθελητές που του έδιναν την εικόνα ντέρμπι για τις ευρωεκλογές για να τις χάσει με εννιάμισι μονάδες και μαζί με αυτές λίγο αργότερα και την εξουσία…
