Το να υποστηρίζεις πως οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αξιολογούνται, εύκολα λέγεται, αλλά δύσκολα γίνεται, αν θες βεβαίως να είσαι δίκαιος κι όχι να ισχυρίζεσαι πως αξιολογείς για να αξιολογείς.
Θεωρητικώς θα μπορούσαν να αξιολογούνται από τους μαθητές, τους γονείς των μαθητών, τους συναδέλφους κι από μία ανεξάρτητη επιτροπή. Στην πράξη, όμως, οι μαθητές θα απορρίπτουν όχι μόνο τους κακούς καθηγητές, αλλά κι αυτούς που είναι αυστηροί μαζί τους, οι γονείς θα επαφίενται στην άποψη των κακομαθημένων κανακάρηδών τους, οι συνάδελφοι θα βρουν ευκαιρία για ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών και η ανεξάρτητη επιτροπή είναι αδύνατο να φτάσει σε ασφαλές συμπέρασμα όσες φορές κι αν επισκεφτεί κάποια τάξη…
Ούτε είναι, φυσικά, λύση να βρίσκεται ένας επίτροπος σε κάθε τάξη κάθε στιγμή τής ημέρας ή να βάλουμε κάμερες στις τάξεις και σε μια άλλη αίθουσα να βρίσκονται επόπτες να αξιολογούν, λες και οι καθηγητές είναι διαιτητές και πρέπει να έχουμε το VAR για να κρίνει τις φάσεις. Το ποια είναι καλή διδασκαλία δεν είναι άσπρο μαύρο, όπως ένα οφσάιντ, αφήστε που και για το τελευταίο υπάρχουν ενστάσεις. Σκεφτείτε, άλλωστε, πόσο “όμορφη” θα είναι μια κοινωνία όπου οι εργοδότες μας θα έχουν μία κάμερα πάνω από το κεφάλι μας όλη την ώρα για να αξιολογούν αν είμαστε καλοί, κακοί ή τεμπέληδες…
Ποιος από εμάς είναι αψεγάδιαστος αν μπουν κάτω από το μικροσκοπικό φακό όλες του οι πράξεις; Και ποιος από εμάς θα είναι αληθινός αν λειτουργεί στην εργασία του ως ήρωας ριάλιτι παιχνιδιού που πρέπει να πιάσει κάποιους στόχους; Εν προκειμένω, ο καλός δάσκαλος κρίνεται σε βάθος χρόνου, ούτε καν από το αν οι μαθητές του περάσουν σε κάποιες εξετάσεις ή γίνουν πλούσιοι και ισχυροί. Ο καλός δάσκαλος συνδιαμορφώνει ανθρώπους, όχι πειθήνια και υπάκουα ρομποτάκια, όπως μας θέλει ο νεοφιλελευθερισμός…
