Μόλις πριν λίγες μέρες παρατηρήθηκε στην πόλη μας το θλιβερό φαινόμενο της σύλληψης της 90χρονης που έπλεκε τερλίκια για να επιβιώσει αυτή και ο άρρωστος σύζυγός της. Και αναλογίστηκα πόσο έχουν αυξηθεί, αλλά και μετατοπιστεί τα προβλήματα που αφορούν στις κοινωνικές δομές και την πρόνοια.
Κάποτε οι κοινωνικοί τομείς, στους οποίους εστίαζαν κράτος και Τ.Α. αφορούσαν κυρίως στη μέριμνα για την εργαζόμενη μητέρα και το παιδί, στη φροντίδα των ατόμων της 3ης ηλικίας, στις πρωτοβουλίες για τη διευκόλυνση ατόμων με ειδικές ανάγκες και στη στήριξη εξαρτημένων ατόμων.
Σήμερα με την οικονομική κρίση, αλλά και την όξυνση του προσφυγικού ζητήματος, το κοινωνικό στάτους κβο έχει μεταβληθεί. Στις ελληνικές πόλεις παρατηρούνται πλέον όλο και περισσότερο φαινόμενα σύγχρονων Γιάννηδων Αγιάννηδων, που έχουν ως σπίτι ένα παγκάκι ή ένα πεζούλι καταστήματος και ως βιος μια κουβέρτα και 1-2 χαρτοσακούλες.
Ένας μεγάλος Δήμος, όπως ο Δήμος Θεσσαλονίκης, έχει λοιπόν πολλή δουλειά να κάνει, αν θέλει να εξασφαλίσει στους δημότες του ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. Πρέπει να διατηρεί ζωντανή τη λειτουργία των παιδικών σταθμών και των κέντρων δημιουργικής απασχόλησης με συντήρηση των υπαρχόντων και ίδρυση νέων, ώστε να καλύπτει το μεγαλύτερο αριθμό αναγκών και να μην μένουν παιδιά, ειδικά απόρων οικογενειών, εκτός δημοτικών σταθμών.
Πρέπει να παρέχει στα άτομα τρίτης ηλικίας όλες τις εκείνες τις υπηρεσίες (βοήθεια στο σπίτι, κέντρα εξυπηρέτησης, τηλεφωνικό κέντρο σε 24ωρη βάση), ώστε κανένας ηλικιωμένος να μην νοιώθει μοναξιά και εγκατάλειψη, αλλά να διευκολύνεται στις καθημερινές δραστηριότητες και συναλλαγές του.
Πρέπει να συντηρεί, αλλά και να κατασκευάζει νέες υποδομές προσβασιμότητας σε όλους τους δημόσιους χώρους και τα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης. Και κυρίως πρέπει να τις διαφυλάττει. Να αστυνομεύει αυστηρά τη στάθμευση σε ράμπες ή την κατάληψη λωρίδων όδευσης τυφλών. Να αναδειχθεί επιτέλους η Θεσσαλονίκη ως προσβάσιμη πόλη, σύμφωνα με τα αναγνωρισμένα διεθνώς κριτήρια.
Οφείλει να στηρίξει και να ενισχύσει τα προγράμματα απασχόλησης και επαγγελματικής κατάρτισης εξαρτημένων ατόμων και να συνεργαστεί με τους αρμόδιους φορείς, ώστε να δημιουργηθούν σταθμοί υποστήριξης και μονάδες απεξάρτησης εφήβων, που ουσιαστικά απουσιάζουν από την πόλη μας.
Και τέλος έχει χρέος να σκύψει πάνω από τα προβλήματα των κοινωνικά ευαίσθητων ομάδων, όπως οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι πρόσφυγες. Προβλήματα που οξύνθηκαν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και οι δομές του Δήμου (υπνωτήριο και ανοιχτό κέντρο ημερήσιας υποδοχής αστέγων, φιλοξενείο αιτούντων άσυλο) δεν επαρκούν ώστε να καλύψουν τις ανάγκες.
Θα μπορούσε να παρέχει ακόμη και χώρο, ώστε με αυστηρά κριτήρια επιλογής άνθρωποι σαν την ηλικιωμένη που συνελήφθη, να μπορούν να διαθέτουν απρόσκοπτα τα προϊόντα τους και να εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή διαβίωση.
Θέλει πολλή δουλειά, μεράκι και ευαισθησία για να κάνουμε την πόλη μας μια πόλη με κοινωνικό πρόσωπο. Μια πόλη με επίκεντρο τον Άνθρωπο με το Α κεφαλαίο.
*Η Ιωάννα Κοσμοπούλου είναι Δρ. Βιοχημείας και υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τον συνδυασμό “Θεσσαλονίκη Υπεύθυνα”
