Του Χ. Τσαλκίδη
Ποιος είναι ο υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄ Θεσσαλονίκης και δικηγόρος Νίκος Καραγιαννακίδης -γνωστός και ως «Ρομπέν των Δανειοληπτών» επειδή ως νομικός σύμβουλος του Συλλόγου Δανειοληπτών Β. Ελλάδος έχει βοηθήσει πολλές οικογένειες- και τι απαντά στα ερωτήματά μας για την Ελλάδα του 2019, αλλά και για μια… άλλη Ελλάδα που θυμάται ως μαθητής και ως φοιτητής;
Μια κατάθεση ψυχής που κράτησε τρεις ώρες. Ρωτούσαμε κι απαντούσε χωρίς δεύτερη σκέψη…
-Νέο πρόσωπο στην πολιτική, μέσα από το μητρώο στελεχών, που εγκαινίασε η σημερινή ηγεσία της ΝΔ… Ως νέο πρόσωπο λοιπόν τι θα λέγατε για τον εαυτό σας; Πώς θα μας συστήνατε τον Νίκο Καραγιαννακίδη; Ποιος είστε, από πού ήρθατε και πού θέλετε να πάτε ή «να μας πάτε» ως αυριανός εν δυνάμει εκπρόσωπος της κοινωνίας;
«Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη στις 25 Απριλίου του 1974. Τον πατέρα μου τον λένε Γιώργο και τη μητέρα μου Αναστασία, που είναι γεωπόνος και δασολόγος αντίστοιχα. Έχω κι έναν αδελφό, τον Ανδρέα Καραγιαννακίδη, μόλις έντεκα μήνες μεγαλύτερο, γιατρό, με τον οποίο είμαστε πολύ δεμένοι. Τα πρώτα μου χρόνια τα έζησα στη Θάσο -όπου μετατέθηκε η μητέρα μου- καθώς και στην Ελευθερούπολη Καβάλας. Οι πιο έντονες αναμνήσεις μου έχουν να κάνουν με παιχνίδια -με φίλους με τους οποίους ακόμη κάνω παρέα- διάβασμα και μουσική. Για πολλά χρόνια έπαιζα πιάνο και συμμετείχα στη φιλαρμονική του δήμου…»
-Γιατί σπουδάσατε δικηγόρος και όχι π.χ. δασολόγος ή γεωπόνος όπως οι γονείς σας;
«Τη νομική σχολή την επέλεξα από παιδί. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω δικηγόρος. Ο παππούς Νίκος ήταν δικηγόρος και μπορεί να μην είχα την τύχη να τον γνωρίσω, αφού πέθανε όταν η μητέρα μου ήταν πολύ μικρή, όμως γνώρισα τη ζωή του μέσα από τα μάτια της γιαγιάς και της μητέρας μου. Τα βιβλία και οι σημειώσεις του πάντα κοσμούσαν τη βιβλιοθήκη, πρώτα τη δική τους και μετέπειτα τη δική μου. Η Νομική Σχολή του ΑΠΘ για μένα ήταν κάτι σαν δεύτερο σπίτι…»
-Η σχέση σας με την… εκλογική σας περιφέρεια; Τι αγαπάτε και τι σας ενοχλεί στη Θεσσαλονίκη, του χθες και του σήμερα;
«Οι γιαγιάδες μου έμεναν δίπλα-δίπλα. Η μία στην Ιασωνίδου και η άλλη στην Αγίου Δημητρίου, κοντά στο Τουρκικό προξενείο. Ήταν δύο γειτονιές του κέντρου όπου κυκλοφορούσα νύχτα μέρα ως παιδί χωρίς φόβο, κάτι που δεν μπορώ να πω ότι κάνω σήμερα ως ενήλικας. Θυμάμαι τη γιαγιά Σοφία να μας πηγαίνει στην πλατεία Αριστοτέλους, πάνω από το άγαλμα του Ελευθερίου Βενιζέλου, όπου εκεί παίζαμε στην αλάνα, και στη Ρωμαϊκή Αγορά. Θυμάμαι που παίζαμε στα κάστρα με συγγενείς και φίλους, και στο πάρκο πάνω από το Νοσοκομείο «Άγιος Δημήτριος». Θυμάμαι τη Θεσσαλονίκη με τις γειτονιές της, όπου τα παιδιά έπαιζαν – κρυφτό, κικιρίκια, κυνηγητό – κι έσφυζαν από χαρούμενες φωνές, αισιοδοξία και ζωντάνια. Θυμάμαι τα μαγαζιά -μέσα στα στενά αλλά και στην Εγνατία Οδό- που είχαν πάντα πελατεία και ζούσαν και συντηρούσαν τις οικογένειες τους. Με συγκλονίζει που σήμερα στις ίδιες γειτονιές -ιστορικές και διαχρονικές- τα έχουμε χάσει όλα αυτά. Με συγκλονίζει ότι για τις γειτονιές αυτές όπου πληρώνουμε μεγάλα δημοτικά τέλη, η ανταπόδοση που λαμβάνουμε είναι να κυκλοφορούν άνετα τσιλιαδόροι και ναρκέμποροι ενώ αντίθετα εμείς και τα παιδιά μας να μην μπορούμε…»
-Δεν τελειώνουν οι παιδικές αναμνήσεις…
«Όχι (γέλια). Θυμάμαι τη γιαγιά Σοφία να μας πηγαίνει κάθε Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ και να μας κερνάει παγωτό ALFA, του θείου του Μιχάλη, όπως μας έλεγε. Θυμάμαι, που όταν ήμουν δέκα ετών, από το ρετιρέ της γιαγιάς στην Ιασωνίδου, φωνάζαμε «γλυκόλογα» σε φοιτήτριες της απέναντι οικοδομής μαζί με τον αδερφό μου και φίλους μας και μετά «κρυβόμαστε» για να μην μας δουν. Πού να φανταζόμασταν ότι ανάμεσα σε αυτές τις φοιτήτριες, δέκα πέντε χρόνια αργότερα, θα ήταν και η γυναίκα μου επίσης δικηγόρος που έμενε εκεί ακριβώς απέναντι από το σπίτι της γιαγιάς…»
-Ως φοιτητής και αργότερα ως δικηγόρος σε… ποια Θεσσαλονίκη σπουδάσατε, αγαπήσατε, κάνατε οικογένεια, όνειρα και σχέδια;
«Αγαπημένο μου μέρος, στα φοιτητικά χρόνια ήταν το πάρκο του ΑΠΘ με το αστεροσκοπείο του. Ίσως γιατί εκεί έπαιζα και ως μικρό παιδί με τον πατέρα μου. Μου άρεσε ότι εκεί μιλούσαμε για το μέλλον, με καθηγητές και φοιτητές. Εκεί… «γίνεται» το μέλλον, έστω και αν πολλοί δεν το σέβονται… Άλλο αγαπημένο μέρος μου είναι η Παραλία Θεσσαλονίκης. Με ποδήλατο για το γιο μου και βόλτες για μένα και την Ιωάννα (σύζυγος). Μερικές φορές ποδήλατα και για τους τρεις. Μου αρέσουν και τα καφέ του κέντρου πολύ-πολύ πρωί, πριν πάω στο γραφείο και στα δικαστήρια. Τα βράδια, μου αρέσει να πηγαίνω στο Οβάλ και να ακούω τον Αχιλλέα να παίζει στο πιάνο και να τραγουδάει. Πολλά επαγγελματικά ραντεβού τα κάνω κάτω από το γραφείο μου, στο Ολύμπιον όπου πολλές φορές με περιμένουν η γυναίκα και το παιδί μου για να γυρίσουμε όλοι μαζί σπίτι. Λατρεύω να πηγαίνω στους χαιρετισμούς την άνοιξη σε παλιές μικρές βυζαντινές εκκλησίες στην Άνω Πόλη. Συχνότερα πηγαίνω στον Άγιο Νικόλαο τον Ορφανό. Βλέπεις μία μικρή αυλή τι μαγεία και τι μεράκι κρύβει, κι όλο αυτό βρίσκεται μέσα σε αυτή την πόλη. Λατρεύω τις βυζαντινές εκκλησίες της πόλης με πρώτη-πρώτη την Παναγία Χαλκέων. Απίστευτης ομορφιάς εκκλησία. Το ίδιο ισχύει και για τον Άγιο Παντελεήμονα στην Ιασωνίδου. Μου αρέσει το θέατρο, τόσο η αρχαία τραγωδία όσο και η κωμωδία. Τις έχω δει σχεδόν όλες. Λατρεύω τον Σαίξπηρ κι έχω δει σχεδόν όλα τα έργα του».
«Αγαπώ τη δουλειά μου, όμως περισσότερο αγαπώ την πατρίδα μου»
-Από την Ελευθερούπολη κατάγεται και η μητέρα του απερχόμενου πρωθυπουργού και επειδή έχετε την ίδια ηλικία, μήπως ως παιδιά συναντιόσασταν στις γιορτές και στις διακοπές και παίζατε μαζί;
«Ως δικηγόρος έχω δει και έχω ακούσει πολλά. Προσπαθούσα και προσπαθώ επί είκοσι χρόνια μάχιμης δικηγορίας, να δίνω λύσεις σε προβλήματα. Αγαπούσα και αγαπώ τη δουλειά μου, όμως περισσότερο αγαπώ την πατρίδα μου. Η παρακμή που γνώρισα τα τελευταία χρόνια με την απερχόμενη κυβέρνηση δεν έχει ξαναγίνει. Η εκλογή του σημερινού απερχόμενου πρωθυπουργού, κατά την άποψη μου υπήρξε η κορύφωση αυτής της παρακμής. Με την εκλογή του έμαθα ότι η μητέρα του κατάγεται από την Ελευθερούπολη, όπου και μεγάλωσα. Ωστόσο, ουδέποτε τον είδαμε εμείς οι συνομήλικοί του -σε γιορτές και σχόλες- και να παίζει μαζί μας. Ίσως αν το έπραττε να μάθαινε για άλλες αξίες και ιδανικά και να μην ζούσε η χώρα μας αυτά που έζησε τα τελευταία χρόνια. Τον άκουσα μόνον να λέει ότι η μητέρα του είναι από τη Μακεδονία και πώς δήθεν πονάει για τη Μακεδονία, όπως κι εμείς οι άλλοι του «ετερόκλητου όχλου»».
-Γιατί λοιπόν στην κεντρική πολιτική σκηνή; Γιατί αφήνετε τη δουλειά σας και όπως μαθαίνουμε έχετε ένα από τα πιο πετυχημένα δικηγορικά γραφεία στη Β. Ελλάδα;
«Όλα αυτά δεν με άφησαν ασυγκίνητο. Δεν μπορείς να βλέπεις να νομοθετούν και να κατευθύνουν τις τύχες σου άνθρωποι χωρίς επίγνωση της ιστορίας, χωρίς αρχές και ιδανικά με μόνη ιδεολογία τη διατήρηση της καρέκλας, της εξουσίας. Δεν μπορείς να μένεις απαθής όταν μέσα σε τρία χρόνια διαπιστώνεις ότι χάνονται οι αναμνήσεις σου, η γειτονιά σου, η ασφάλειά σου, η εθνική σου και θρησκευτική σου ταυτότητα, η νεολαία που θέλει να γυρίσει από το εξωτερικό αλλά δεν μπορεί να το κάνει».
-Τι λοιπόν θα επιδιώξετε ως πολιτικός – ύστερα από μια πλούσια αρθρογραφία ως ενεργός πολίτης όπως έχουμε διαπιστώσει – αν εκλεγείτε βουλευτής στην Α΄ Θεσσαλονίκης με τη Νέα Δημοκρατία;
«Ό,τι ζητούσα ως πολίτης αυτό ζητώ και ως υποψήφιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄ Θεσσαλονίκης. Να δουλέψουμε για να επιστρέψουμε στην Ελλάδα των αναμνήσεων, γιατί μόνο έτσι θα φτιάξουμε το μέλλον, όταν θα θυμόμαστε το… παρελθόν. Να μαζέψουμε τα συντρίμμια και να ξανακτίσουμε τον τόπο μας, χωρίς να χάσουμε άλλο χρόνο και άλλες δυνάμεις…»
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Politik” την Παρασκευή 28 Ιουνίου 2019
