Του Χρήστου Τσαλικίδη
Λένε πολλοί και ορθώς, ότι αυτές τις κρίσιμες στιγμές δεν είναι ώρα να αποδοθούν ευθύνες για την ανείπωτη τραγωδία της ανατολικής Αττικής. Τώρα είναι η στιγμή της ενότητας και της αλληλεγγύης!
Αυτή η κοινή παραδοχή ωστόσο δεν αναιρεί το γεγονός ότι ευθύνες υπάρχουν και πολλές μάλιστα. Τις έχει καταγράψει εξάλλου η ιστορία, δεδομένου ότι το δις εξαμαρτείν ουκ λαού σοφού…
Από τις φονικές πυρκαγιές του 2007 και τον «στρατηγό άνεμο» του Βύρωνα Πολύδωρα μέχρι τον «ασύμμετρο παράγοντα» του Αλέξη Τσίπρα το 2018, μεσολάβησαν 11 χρόνια. Ωστόσο το δυστύχημα είναι ότι το πάθημα της Ζαχάρως δεν έγινε μάθημα, με αποτέλεσμα σήμερα να θρηνούμε περισσότερα θύματα. Για αυτό και στο χρονικό σημείο που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα απαιτούνται πειστικές απαντήσεις ώστε να μην χρειαστεί να θέσουμε ξανά τα ίδια ερωτήματα σε ενδεχόμενη επόμενη φωτιά.
Κράτος: Από τον “στρατηγό άνεμο” στον “ασύμμετρο παράγοντα”
Κοινός παρονομαστής στις καταστροφές του 2007 και του 2018 ήταν ο περίφημος «ασύμμετρος παράγοντας» ο οποίος και στις δυο περιπτώσεις λειτουργεί ως άλλοθι της ασύμμετρης ανικανότητας της κρατικής μηχανής να αξιολογήσει σωστά και να διαχειριστεί αποτελεσματικά μια κατάσταση προτού αυτή εξελιχθεί σε τραγωδία.
Γιατί, ας μην γελιόμαστε… Οι έχοντες τις θέσεις ευθύνης δεν αρκεί να εκφράζουν την οδύνη τους κατόπιν εορτής, αλλά πρωτίστως να αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις που τους αναλογούν λόγω του αξιώματος.
Πόσοι Έλληνες πρέπει να χάσουν τη ζωή τους για να ενεργοποιηθούν επιτέλους τα αντανακλαστικά των αρμοδίων;
Πόσες περιουσίες πρέπει να καταστραφούν για να αναλάβει κάποιος (επιτέλους) την ευθύνη;
Πότε θα υπάρξει μια παραίτηση για όσα δεν έγιναν ενώ έπρεπε να είχαν προβλεφθεί;
Ως πότε οι ανθρωποθυσίες συμπολιτών μας θα αντιμετωπίζονται ως… παράπλευρες απώλειες «ακραίων» ή «έντονων» καιρικών φαινομένων;
Ως πότε η αυτοθυσία των πυροσβεστών μας θα υπερκαλύπτει τις επιχειρησιακές τους αδυναμίες λόγω… οικονομικής κρίσης;
Ως πότε ο κρατικός μηχανισμός δεν θα διαθέτει επαρκές σχέδιο διαφυγής πολιτών σε ανάλογες περιπτώσεις;
Δεν νοείται να καιγόμαστε ή να πνιγόμαστε και να μην φταίει κανείς…
Οι ευθύνες είναι διαχρονικές και τα «γιατί» τίθενται αμείλικτα. Όπως και το τι θα συνέβαινε εάν:
-ήταν όλοι προετοιμασμένοι για αυτού του είδους τις καταστάσεις,
-ήταν όλοι εκπαιδευμένοι να διαχειριστούν αντίστοιχες κρίσεις,
-υπήρχε σχέδιο διάσωσης
-υπήρχε κεντρικός συντονισμός.
Ευχή όλων των Ελλήνων είναι οι νεκροί της ανατολικής Αττικής να αποτελούν την τελευταία «θυσία» ενός ανίκανου κράτους να προστατεύσει τους πολίτες του. Μόνο τότε ο θάνατός τους δεν θα ξεχαστεί πραγματικά…
Φτάνει πια με τις θεωρίες συνωμοσίας που «βολεύουν» νεκρούς, καταστροφές και τη γενικευμένη ανεπάρκεια του κράτους.
Δυστυχώς 11 χρόνια μετά τις φονικές πυρκαγιές της Ζαχάρως επαναλήφθηκαν τα ίδια λάθη και ως λαός παραμένουμε το ίδιο έκπληκτοι όταν το αυτονόητο γίνεται είδηση.
Και όπως διάβασα κάπου: «Γιατί πάντα καιγόμαστε σε αυτήν τη χώρα; Γιατί πάντα πέρα βρέχει!»
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018
