Δύο κόσμοι. Δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες για το τι επιτάσσει η εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, ποια είναι η κανονικότητα στη χώρα μας, τι δέον γενέσθαι σε κρίσιμους τομείς της πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής. Αυτά συγκρούονται στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου.
Δεν τίθεται απλώς θέμα επιλογής δύο διαφορετικών προγραμμάτων που η καθεμιά από τις δύο μεγαλύτερες παρατάξεις προτείνει στον ελληνικό λαό. Κυρίως, κρίνεται από την επιλογή των πολιτών, εάν η Ελλάδα θα συνεχίσει να πορεύεται σε «πρότυπα» που εισήγαγε η απερχόμενη κυβέρνηση – τις περισσότερες φορές κόντρα στους θεσμούς και τη λαϊκή βούληση – ή εάν θα επανέλθουν σε ένα μεγάλο βαθμό πολιτικές πρακτικές που ακολουθήθηκαν επί χρόνια στην χώρα μας με τη ρητή ή σιωπηρή έγκριση της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα η άποψη περί του «κράτους δικαίου», περί του ευνομούμενου κράτους από τις δύο παρατάξεις. Τα Εξάρχεια της Αθήνας ως «άβατο» για την αστυνομία, για το νόμο, για την τάξη, η ελεύθερη δράση περιθωριακών στοιχείων ακόμη και στους καλύτερα φυλαττόμενους χώρους, όπως η Βουλή των Ελλήνων, τα Υπουργεία και οι Πρεσβείες, ο «νόμος Παρασκευόπουλου» – ένα από τα πρώτα νομοθετήματα της παρούσας κυβέρνησης – με τον οποίο αποφυλακίστηκαν χιλιάδες ποινικοί κρατούμενοι, καταδικασθέντες για βαρέα αδικήματα , και πολλοί από αυτούς υποτροπίασαν…
Άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα το άσυλο στα Πανεπιστήμια το οποίο, με τον τρόπο που εφαρμόζεται, έχει μετατρέψει τα εκπαιδευτικά ιδρύματά μας σε χώρους παραβατικότητας και ανομίας, όπου δρουν ανεξέλεγκτα κάθε λογής κακοποιά στοιχεία…
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, επίσης, ο τρόπος με τον οποίο η σημερινή έκφραση της «κυβερνητικής Αριστεράς» οδήγησε στο σημείο οι κυβερνώντες να χρησιμοποιούν ως άλλοθι το «ηθικό τους πλεονέκτημα» και με αυτό, ως προμετωπίδα, να εφαρμόζουν τις πιο σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ψελλίζοντας απλώς δικαιολογίες περί αυταπατών, περί δήθεν εξαναγκασμού τους…
Τα παραπάνω δίνουν ανάγλυφα την εικόνα του σημερινού κυβερνητικού τοπίου του ΣΥΡΙΖΑ. Μια εικόνα που χαρακτηρίζεται από μία οπορτουνιστική λογική προκειμένου να παραμείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο στην εξουσία οι σημερινοί κυβερνώντες.
Από την άλλη πλευρά, στις 7 Ιουλίου οι Έλληνες πολίτες έχουν να επιλέξουν μία παράταξη, τη Νέα Δημοκρατία, η οποία, σταθερή στις βασικές αρχές της, περί κοινωνικού κράτους, ευνομούμενης πολιτείας, ελεύθερης οικονομίας με κανόνες, συνεργασίας του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα, έρχεται να κυβερνήσει τον τόπο, εφόσον της το επιτρέψει ο ελληνικός λαός.
Επικεφαλής αυτής της προσπάθειας ένας νέος πολιτικός, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος σε μόνιμη βάση επαναλαμβάνει τους βασικούς άξονες του προγράμματός του που περιλαμβάνουν τη μείωση φόρων, την προσέλκυση επενδύσεων, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την τόνωση του αισθήματος ασφάλειας του πολίτη.
Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο διαφορετικές πρακτικές, δύο διαφορετικοί πολιτικοί.
Κυριάκος Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας. Μπορεί και οι δυο να βρίσκονται κοντά στην ηλικία, ωστόσο απέχουν παρασάγγας στον τρόπο που πολιτεύονται. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης δεσμεύεται με φειδώ για συγκεκριμένα θέματα και δεν μοιράζει υποσχέσεις δεξιά κι αριστερά, όπως συνέβαινε παλαιότερα με πολλούς ηγέτες της αντιπολίτευσης.
Αντίθετα, ο πρωθυπουργός επαναφέρει στο προσκήνιο δημαγωγικές πρακτικές που μας γύρισαν πολλά χρόνια πίσω. Κατά την προσφιλή τακτική του – όπως ήλθε στην εξουσία το 2015 – ακολουθεί την ίδια πρακτική μοιράζοντας αφειδώς παροχές, υποσχέσεις και προσλήψεις προς πάσα κατεύθυνση.
Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Οι κυβερνήσεις δεσμεύονται για λιγότερα και οι αντιπολιτεύσεις ζητούν περισσότερα. Στην Ελλάδα του 2019 έχουμε τον μεν πρωθυπουργό να υπόσχεται ότι θα κάνει από εδώ και μπρος ό,τι δεν έκανε τα 4,5 χρόνια που κυβερνά και τον αρχηγό της αντιπολίτευσης να υπόσχεται, με στιβαρό και μεστό λόγο, μόνον αυτά που μπορεί να πραγματοποιήσει. Με συγκεκριμένο λόγο και δεσμεύσεις, να προτείνει ένα νέο πρόγραμμα διακυβέρνησης, στη βάση της αλήθειας.
Στις 7 Ιουλίου οι πολίτες έχουν τον λόγο…
Αυτοί επιλέγουν ποια Ελλάδα θέλουν.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Politik” την Παρασκευή 28 Ιουνίου 2019
