Του Νίκου Ξυλούρη*
Βρισκόμαστε εδώ και μία δεκαετία στον αστερισμό της κρίσης. Οι απαντήσεις των κομμάτων (και η συνέπεια τους στις θέσεις που διατυπώνουν διαχρονικά) πρέπει να είναι βασικό κριτήριο των πολιτών για την επιλογή τους στις εκλογές της Κυριακής.
Η χώρα μετρά μοναδικές στα παγκόσμια χρονικά απώλειες. Ανεργία σε δυσθεώρητα επίπεδα, πολλοί άνθρωποι σε διαρκή αβεβαιότητα και περιουσίες σε διαρκή πορεία υποβάθμισης, η πολιτική επιβολής φόρων ακάθεκτη, το κράτος ανοργάνωτο και η κοινωνία σε συμπίεση.
Η μεσαία τάξη συμπιέζεται. Μαζί της συμπιέζονται και οι ευκαιρίες κινητικότητας μεταξύ των εισοδηματικών και κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων. Αυτό σημαίνει ένταση της ταξικότητας της κοινωνίας. Δηλαδή, διαρκείς κοινωνικές εντάσεις με ιστορικό βάθος.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, προβάλλονται δύο «λύσεις» που διαμορφώνονται από τους δύο «μονομάχους»:
Από τη μία πλευρά έχουμε τους υπέρμαχους της διαιώνισης του μοντέλου που δημιούργησε την κρίση (κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ): Να μη δυσαρεστήσουμε ψηφοφόρους, να δώσουμε χρήματα που δεν υπάρχουν , να μη λάβουμε αποφάσεις. Η μη – πολιτική στο μεγαλείο της.
Από την άλλη (κυρίως από τη ΝΔ), παρατίθεται το μέλλον μίας (φαινομενικά) άναρχης ανάπτυξης η οποία στην πραγματικότητα όμως καθοδηγείται ώστε να αφορά σε ένα μέρος της κοινωνίας. Έτσι, οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται και οι εντάσεις πολλαπλασιάζονται.
Η χώρα πρέπει να ξεφύγει από αυτή τη μέγγενη των δύο πολωμένων αλλά αλληλοσυμπληρούμενων «λύσεων» και να οδεύσει προς ένα νέο δρόμο, χάρτη του οποίου έχει προτείνει το ΚΙΝ.ΑΛ. (έστω και σε αδρές γραμμές).
Η οικοδόμηση ενός εναλλακτικού Σχεδίου Εθνικής Ανασυγκρότησης αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα για την επίτευξη της οικονομικής ανάκαμψης και ανάπτυξης, την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής και τη διεύρυνση της δημοκρατίας.
Το Σχέδιο αυτό συγκροτείται αυστηρά στα πλαίσια της απαρέγκλιτης ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας.
Το Σχέδιο αυτό αντιλαμβάνεται τη δημοσιονομική πειθαρχία όχι ως στρατηγική επίλυσης των προβλημάτων μας αλλά ως ένα αναγκαίο βήμα άμεσης αντιμετώπισης της κρίσης για να υπάρξει ο χρόνος να υλοποιηθούν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, στο πολιτικό σύστημα και στην οικονομία.
Τα θέματα των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα δεν είναι δυνατό να αποτελούν αποτέλεσμα μίας έξωθεν επιβολής αλλά το ώριμο αποτέλεσμα των δικών μας εθνικών και αυτοδύναμων πρωτοβουλιών.
Στη βάση αυτού του σχεδιασμού, που αποτελεί τη στρατηγική επιλογή του Κινήματος Αλλαγής και του ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται η ανάγκη της πολλαπλής αναδιάρθρωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Η αναδιάρθρωση οφείλει να απαντήσει στα πολλά και επείγοντα ζητήματα της αναβάθμισης της Δημόσιας Διοίκησης ώστε να ενδυναμωθεί η συνολική φέρουσα ικανότητα του ελληνικού Κράτους.
Αναδεικνύει επίσης, την υγιή επιχειρηματικότητα και τις επιχειρήσεις σε κεντρικό μοχλό λειτουργίας και ανάπτυξης της οικονομίας με το κράτος σε επιτελικό ρόλο και τις τράπεζες δίαυλο χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας. Η προτεινόμενη αναδιάρθρωση πρέπει ταχύτατα να αντικαταστήσει το σημερινό μοντέλο της κρίσης με το οποίο κράτος και τράπεζες αποτελούν το λειτουργικό κέντρο της οικονομίας. Αυτό, ανάμεσα στα άλλα, σημαίνει και ριζική αλλαγή του ολιγοπωλιακού μοντέλου των τραπεζών.
Η αναδιάρθρωση βασίζεται στην ανάδειξη των ανοικτών και προσβάσιμων αγορών σε κυρίαρχο φορέα οργάνωσης της οικονομίας σε αντικατάσταση της κυριαρχίας των ειδικών επιχειρηματικών (συντεχνιακών ή κρατικοδίαιτων) συμφερόντων.
Ωστόσο, η πραγματική κατεύθυνση της οικονομικής ανασυγκρότησης πρέπει να είναι η στήριξη της μικρομεσαίας και μεσαίας επιχείρησης με θέσπιση κινήτρων που θα αφορούν στη διευκόλυνση της ανάπτυξης τους και την εξασφάλιση προτερημάτων οικονομιών κλίμακας μέσω της διάχυσης των ωφελειών από τις δημόσιες και κοινοτικές υποδομές.
Παράλληλα, χρειάζεται μία «έξυπνη» κλαδική πολιτική ώστε η αντιμετώπιση της κρίσης να μη γίνει με την «άνεση» της «φυσικής επιλογής» των αγορών. Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται η επιτάχυνση των εξελίξεων και η ενίσχυση των θετικών πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων.
Χωρίς παρεμβάσεις που θα θίγουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι δυνατό να εξασκηθούν πολιτικές που εμμέσως θα διευκολύνουν συγκεκριμένες κλαδικές επιλογές ,όπως η ανάπτυξη δικτύων που θα διευκολύνουν τις εξαγωγές, η ενίσχυση υποδομών σε περιοχές με συγκέντρωση εξαγωγικών βιομηχανικών μονάδων, η ανανέωση της δυναμικής της αγροτικής παραγωγής, η βελτίωση της εκπαίδευσης και κατάρτισης εργαζομένων (πχ ναυτιλία και τουρισμός) κλπ.
Όλα αυτά, πρέπει να είναι ελληνική ευθύνη. Προϋποθέτουν όμως ηγεσίες με άποψη και αποφασιστικότητα , θεσμούς λειτουργικούς και συγκροτημένους καθώς επίσης και κοινωνία με αυτογνωσία και αλληλεγγύη – κυρίως προς τις επόμενες γενιές Ελλήνων…
*Ο Νίκος Ξυλούρης είναι χειρούργος – ορθοπεδικός, υποψήφιος βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης με το Κίνημα Αλλαγής
