Του Θόδωρου Παπαδόπουλου
Το Σκοπιανό ζήτημα θέλει να λύσει ο Τσίπρας βάζοντας στο τραπέζι ότι ο ίδιος δεν ευθύνεται για την μέχρι σήμερα κατάσταση, αλλά αντιθέτως ευθύνεται για την επίλυση ενός προβλήματος που χρονίζει.
Αυτό είναι πραγματικότητα και είναι δεδομένο ότι ο Τσίπρας βρίσκεται σε προνομιακό πεδίο όταν μιλάει για το παρελθόν και τους χειρισμούς των προηγούμενων κυβερνήσεων,. Άλλωστε και για αυτό το λόγο τόνισε τόσο πολύ σε όλη την πορεία της διαπραγμάτευσης τις ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων και πρωθυπουργών. Όμως σήμερα κρίνεται ο ίδιος και η συμφωνία στην οποία κατέληξε μαζί με τον ομόλογό του στα Σκόπια, Ζόραν Ζάεφ.
Θα έλεγα βέβαια ότι κρίσιμο στοιχείο της υπόθεσης αυτής είναι η πρόθεση από πλευράς Γιουγκοσλαβίας να καπηλευτεί το όνομα της Μακεδονίας και να προσθέσει στοιχεία ψεύτικα ή κατασκευασμένα για να πείσει το λαό της ότι πρόκειται για Μακεδόνες.
Τότε όντως συντελέστηκε ένα εθνικό έγκλημα όταν οι δικές μας κυβερνήσεις δεν πολέμησαν το ψέμα και την παραχάραξη, καθώς όπως συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα οι πολιτικοί και τα κόμματα αναλώνονται κυρίως σε μικροπολιτική και παιχνίδια εξουσίας.
Από τότε μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, το ψέμα έγινε αλήθεια μέσα στο διάβα του χρόνου και οι Σκοπιανοί, αυτό το συνονθύλευμα λαών και πολιτισμών, κατέληξαν να νιώθουν Μακεδόνες!
Η γλώσσα, ένα ιδίωμα της σλαβικής, κατέληξε να είναι η «μακεδονική» γλώσσα και η ταυτότητα λέει «Μακεδόνας» την ώρα που ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του θέλουν τα ψιλά γράμματα να τα κάνουν μεγάλα και τα μεγάλα να τα κάνουν ψιλά.
Ένα από τα μεγάλα επιχειρήματα της πλευράς που ήθελε τον συμβιβασμό με κάθε κόστος για την χώρα ήταν ότι «περισσότερες από 140 χώρες αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως Μακεδονία». Οπότε όπως όλοι καταλαβαίνουμε η Ελλάδα δεν μπορεί να μένει εκτός και να μας κατηγορούν όλοι οι άλλοι ως οπισθοδρομικούς ή ακόμα και ως πατριώτες, καθώς η έννοια πατριώτης κατέληξε να έχει αρνητική χροιά. Η Ελλάδα πάντα ακολουθεί τους ξένους και δεν έχει ποτέ την πρόθεση να χαράξει εθνική στρατηγική. Αυτή την χαράσσουν οι ξένοι για εμάς, οι «φίλοι» μας, που μας ξέρουν καλύτερα από εμάς τους ίδιους.
Άλλωστε, τον νοιάζει τον ξένο αν οι Σλάβοι ήρθαν στην περιοχή χιλιάδες χρόνια μετά τους Μακεδόνες; Όχι, τον νοιάζει υποτίθεται η καλή γειτονία αλλά κυρίως να δημιουργηθεί μεγαλύτερος ζωικός χώρος για τα συμφέροντά του.
Αν όντως νοιαζόταν ο ξένος για εμάς θα έκανε πράξη το δίκαιο στην περίπτωση της Κύπρου και σε πολλές άλλες. Όμως τα δικά μας συμφέροντα δεν θα τα υπερασπιστεί κανένας άλλος παρά εμείς και αν απεμπολούμε την ιστορία μας, στο τέλος θα μείνουμε λειψοί –και ιστορικά και εθνικά…
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 15 Ιουνίου 2018
