Του Χρήστου Τσαλικίδη
Δεν χωρά καμία αμφιβολία πως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός βρίσκονται σε δεινή θέση.
Η φονική πυρκαγιά που κατέκαψε την ανατολική Αττική έκανε «στάχτη» το επικοινωνιακό αφήγημα που είχε «στήσει» για τη «δήθεν» καθαρή έξοδο από τα μνημόνια και κατέστησε σαφές στο σύνολο της κοινωνίας μας πως ο «βασιλιάς όχι μόνο είναι… γυμνός», αλλά και «απών» από τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα.
Με την κρυφή επίσκεψή του στο Μάτι όπου θύμιζε “κυνηγημένο” και το «στημένο» βίντεο με τις σεναριακού τύπου ατάκες που μοίρασε στα κανάλια, απέδειξε ότι πλέον φοβάται την κοινωνία. Και όποιος πολιτικός «τρέμει» τον κόσμο είναι δεδομένο ότι μετρά αντίστροφα…
Από τη στιγμή λοιπόν που ο πρωθυπουργός απώλεσε την ικανότητά του να πείθει το λαό και αποφεύγει να βρίσκεται ενώπιόν του, είναι ξεκάθαρο ότι ο μέχρι πρότινος «λαοπρόβλητος ηγέτης» έχει… θαμπώσει εξαιτίας των καπνών από τα αποκαΐδια της ανατολικής Αττικής που «έπνιξαν» τον ίδιο και «σκέπασαν» τον πολιτικό του… ουρανό.
Το είχε περιγράψει πολύ εύστοχα ο Αβραάμ Λίνκολν λέγοντας πως: «Μπορείς να κοροϊδεύεις τον λαό μερικές φορές, μπορείς και να κοροϊδεύεις ένα κομμάτι του λαού όλες τις φορές, αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις το σύνολο του λαού όλες τις φορές».
Προκαλούν τρόμο, πόνο, φόβο και οργή…
Όσον αφορά στην ατάκα του «εδώ είμαστε και δεν έχουμε σκοπό να δραπετεύσουμε», έχει δίκιο ο φίλος μου Μιχάλης Τουτζιάρης όταν μου είπε αυθόρμητα ότι ως έκφραση προκαλεί περισσότερο τρόμο, πόνο, φόβο και οργή παρά καθησυχάζει.
Από εκείνη τη “μαύρη” Δευτέρα η ζωή μας δεν μετριέται πλέον από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας έκοψαν την ανάσα.
Τις στιγμές που οι συνάνθρωποί μας (οι φορολογούμενοι πολίτες της χώρας που πληρώνουν τους περισσότερους φόρους στον πλανήτη γη για να τους παρέχει η χώρα τους ασφάλεια, ειρήνη, υγεία, εκπαίδευση και τα βασικότερα αγαθά για να ζήσουν με αξιοπρέπεια) κάηκαν ζωντανοί!
Τις στιγμές που οι συνάνθρωποι μας πνίγηκαν για να σωθούν από την πύρινη λαίλαπα!
Τις στιγμές που απευχόμαστε να ξαναζήσουμε, αλλά δυστυχώς η πολιτεία δεν μας το εγγυάται.
Τις στιγμές που τόσο άδικα και βάναυσα χάθηκαν οι συμπολίτες μας, που βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή!
Ματαιοπονούν όσοι πιστεύουν ότι είναι πράξη «πολιτικής ευθύνης» να κουνάς το δάκτυλο σε ανθρώπους που βρέθηκαν μια ανάσα από το θάνατο, λέγοντάς τους ότι εκείνοι φταίνε που οι κόποι μιας ζωής παραδόθηκαν στις φλόγες.
Όπως ματαιοπονούν και όσοι πιστεύουν ότι πάνω στα θύματα από το Μάτι θα κατορθώσουν να ορθοποδήσουν δημοσκοπικά, παριστάνοντας ότι όλα έγιναν καλώς καμωμένα στην εθνική τραγωδία. Αν δεν ήταν δηλαδή όλα καλώς καμωμένα, πόσα θύματα έπρεπε να είχαμε;
Το ηθικό τους πλεονέκτημα χάθηκε εδώ και χρόνια! Πλέον κάθε τους λέξη προκαλεί και εξοργίζει την κοινωνία.
Για αυτό σήμερα η «δραπέτευσή» τους από την εξουσία είναι «ευχή» όλων των Ελλήνων, μήπως και καθιερωθεί επιτέλους στην πατρίδα μας η νοοτροπία της αλήθειας. Φτάσαμε στο σημείο που η Ελλάδα «διψά» για μια σοβαρή κυβέρνηση η οποία θα βάζει τον πολίτη πάνω από την καρέκλα!
