Εξερεύνηση των ηθικών συνεπειών της στέρησης του δικαιώματος της οικογένειας να νεκροφιλήσει τους αγαπημένους τους. Στη χώρα μας, ορισμένα θέματα έχουν ιερό χαρακτήρα. Ένα από αυτά είναι το δικαίωμα της οικογένειας να νεκροφιλήσει τον αγαπημένο της άνθρωπο, να του αποδώσει τις τελευταίες τιμές και να επισκέπτεται το μνήμα του, ανάβοντας το καντήλι του. Αυτός ο βασικός κανόνας των κοινωνικών μας ηθών υπογραμμίζει τη σημασία της τελετής του αποχαιρετισμού. Γι’ αυτό και η αδυναμία να νεκροφιλήσει κάποιος τον δικό του άνθρωπο αποτελεί πάντοτε ένα βαρύ τραύμα. Ιδιαίτερα επώδυνη είναι η κατάσταση για τις οικογένειες ναυτικών που χάθηκαν στη θάλασσα ή στρατιωτών στον πόλεμο. Στη βάση αυτής της συναισθηματικής επιβάρυνσης, παρατηρούμε τις διαρκείς προσπάθειες για ταυτοποιήσεις, έστω και με καθυστέρηση.
Η ανακάλυψη ομαδικών τάφων στην περιοχή των Συκεών στη Θεσσαλονίκη, κοντά σε ιστορικούς χώρους εκτέλεσης κομμουνιστών κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, καταδεικνύει την ωμότητα του κράτους των εθνικοφρόνων και των νικητών του Εμφυλίου. Είναι προφανές ότι οι νεκροί αυτοί δεν αποτελούν τυχαία θύματα, αλλά ανθρώπους που εκτελέστηκαν σε ομαδικές εκτελέσεις που ακολούθησαν μεγάλες καταδίκες από έκτακτα στρατοδικεία. Το κράτος αδυνατούσε να αναγνωρίσει το δικαίωμα των οικογενειών να θρηνήσουν τους αγαπημένους τους, προσθέτοντας μια επιπλέον οδύνη στο ήδη βαρύ πλήγμα. Ο Εμφύλιος, αν και είχε θύματα και από τις δύο πλευρές, αφορά κυρίως εκείνους που ανήκαν στην ηττημένη παράταξη και που ήταν μέρος της ραχοκοκαλιάς της Εθνικής Αντίστασης.
Οι εκτελέσεις αυτές αποτελούν μια τραγική υπενθύμιση της βίας και της καταπίεσης που χαρακτήρισε την πολιτική ζωή της μεταπολεμικής Ελλάδας, μια περίοδο κατά την οποία το καθεστώς αδιαφορούσε για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και επιβίωνε μέσω της αυταρχικότητας και της βίας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
