Αναλύουμε τη σχέση της ελληνικής κοινωνίας με τα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη, εν μέσω πολιτιστικών και κοινωνικών συνθηκών. Ένα παράδοξο φαινόμενο που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια είναι η αντίθεση που προκύπτει απέναντι στη μαζική προτίμηση του κοινού για κάποια πολιτιστικά δημιουργήματα. Συχνά, υπάρχουν φωνές που έρχονται σε σύγκρουση με αυτή την προτίμηση, εκφράζοντας μια τυπική αποδοχή, αλλά συνδυασμένη με μια αμφισβήτηση. Αυτό καταγράφεται εσχάτως με αφορμή τη μεγάλη επιτυχία μιας ταινίας για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Μια επιτυχία αναμενόμενη, εάν αναλογιστεί κανείς πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η αγάπη του κοινού για τα τραγούδια του.
Εκείνοι που αμφισβητούν τα έργα του Καζαντζίδη συχνά τα χαρακτηρίζουν ως πατριαρχικά ή σεξιστικά, παραβλέποντας ότι τα τραγούδια του, όπως όλα τα πολιτιστικά δημιουργήματα, γράφονται μέσα σε ένα συγκεκριμένο πολιτισμικό και κοινωνικό πλαίσιο. Οι κώδικες της εποχής ήταν διαφορετικοί και οι τρόποι έκφρασης της ερωτικής επιθυμίας φαντάζουν ξένοι στη σημερινή πραγματικότητα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι οι ακροατές τότε το έκαναν για να αποδεχθούν σεξιστικά πρότυπα.
Οι άνθρωποι που άκουγαν τα τραγούδια του Καζαντζίδη, είτε στο πικάπ, είτε σε τζουκ μποξ, είτε στο κασετόφωνο, αναζητούσαν να εκφράσουν τα βάσανά τους, την ελπίδα και τον πόνο τους. Ακόμη και σήμερα, οι ακροατές του Καζαντζίδη νιώθουν την αδικία στο πετσί τους, και αυτό καταδεικνύει τη διαχρονική αξία της μουσικής του. Παρά τις σοβαρές κοινωνικές προκλήσεις, η μουσική του Καζαντζίδη συνεχίζει να είναι μια πηγή ενδυνάμωσης και έκφρασης για πολλές γενιές.
Βίντεο:
Πηγή περιεχομένου: in.gr
