Το θεμα των αμβλώσεων δεν έχει να κάνει με τα παιδιά. Έχει να κάνει με τις γυναίκες. Δεν τους καίγεται καρφί για τα παιδιά. Έχει να κάνει με τον έλεγχο των σωμάτων των γυναικών.
Αν η συζήτηση για τις αμβλώσεις αφορούσε πραγματικά τα παιδιά, τότε γιατί δεν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τα παιδιά που γεννιούνται σε ακραία φτώχεια ή κακοποιητικά περιβάλλοντα; Για την πρόσβαση σε προγεννητική & παιδιατρική περίθαλψη, την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους για μονογονεϊκές οικογένειες, την προστασία των παιδιών από κακοποίηση και trafficking;
Πίσω από τη συναισθηματική επίκληση του «αγέννητου παιδιού» υπάρχει μόνο ένα: ο έλεγχος του γυναικείου σώματος. Το δικαίωμα στην άμβλωση δεν αφορά μόνο τη διαδικασία διακοπής της κύησης, αλλά την αυτονομία της γυναίκας πάνω στο σώμα της. Όταν ένα κράτος, αποφασίζει ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις για το αν και πότε θα γίνει μητέρα, τότε: Δεν της αναγνωρίζει πλήρη αυτοδιάθεση, την αντιμετωπίζει ως ένα «δοχείο αναπαραγωγής» αντί για αυτόνομο άτομο, της επιβάλλει μια βιολογική υποχρέωση, ακόμα και σε περιπτώσεις που η εγκυμοσύνη μπορεί να είναι επικίνδυνη, τραυματική ή ανεπιθύμητη.
Η υποχρεωτική κυοφορία, είναι μια από τις πανάρχαιες τιμωρίες γιατί μια γυναίκα τόλμησε να έχει ερωτικές επαφές για ευχαρίστηση και όχι για αναπαραγωγή. Ευχαριστούμε δε θα πάρουμε.
