Του Χρήστου Μανταρτζίδη
Για ακόμη μια χρονιά, στις 17 Νοεμβρίου ¨τιμούμε¨ την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Τι τιμούμε όμως στις 17 Νοεμβρίου; Τιμούμε μια αληθινή επέτειο. μια πραγματική αντίσταση του λαού μας για ελευθερία και δημοκρατία; Ή πρόκειται για έναν αριστερό, ταξικό μύθο, ιδεολογικό δημιούργημα της μεταδικτατορικής Ελλάδας, που σημαδεύει ακόμα την πολιτική ζωή της χώρας μας; Οι απόψεις διίστανται.
Το πραγματικό γεγονός είναι ότι τον Νοέμβριο του ’73 φοιτητές πραγματοποίησαν κατάληψη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Η κατάληψη μεταβλήθηκε σε εξέγερση εναντία στην χούντα και η τότε στρατιωτική κυβέρνηση των συνταγματαρχών κατέστειλε βίαια την κατάληψη. Όλοι μας έχουμε δει στην τηλεόραση την σκηνή που τα άρμα μάχης «εισβάλει» στο Πολυτεχνείο γκρεμίζοντας την πύλη και όλοι μας έχουμε ακούσει την φράση «εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο».
Η κατάληψη του πολυτεχνείου ήταν σίγουρα μια πολύ σημαντική -η σημαντικότερη ίσως- πράξη ενάντια στην δικτατορία. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν σήμερα όλοι εμείς οι καλοπερασάκηδες, οι ¨άσε μωρέ¨ θα είχαμε τα κότσια να προχωρήσουμε ή να συμμετέχουμε κάτι ανάλογο. Επίσης δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ότι αν δεν είχε συμβεί η κατάληψη του Πολυτεχνείου πόσο ακόμη θα διαρκούσε η δικτατορία και ποιο θα ήταν το μέλλον της χώρας μας.
Σίγουρα την δικτατορία δεν την γκρέμισαν αποκλειστικά τα γεγονότα που συνέβησαν στο Πολυτεχνείο. Άλλωστε εκείνα έφεραν στο προσκήνιο τον (χειρότερο) δικτάτορα Ιωαννίδη και συνέβαλαν στην εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
Συνέβαλε όμως στην πτώση του δικτατορικού καθεστώτος και στην παλινόρθωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Βέβαια συνέβαλε και στην ανέλιξη προοδευτικών σοσιαλιστικών ¨τενεκέδων¨ και την μεταμόρφωση τους σε υπουργούς και πολιτικούς παράγοντες γενικότερα. Επίσης μέχρι σήμερα στην ¨γιορτή¨ του Πολυτεχνείου καίγεται η Αθήνα και οι άλλες μεγάλες πόλεις και εκτοξεύονται πύρινες μπουρδολογίες προοδευτικών και ημιπροοδευτικών ηλιθίων.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα η αστυνομία βρίσκεται σε συναγερμό και λαμβάνει δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, Οι αντιεξουσιαστές και οι αναρχικοί συγκρούονται με τις αστυνομικές δυνάμεις, προκύπτουν εκτεταμένα επεισόδια και συμβαίνουν καταστροφές περιουσιών ανθρώπων που δεν φταίνε σε τίποτα, καταστρέφονται και λεηλατούνται καταστήματα και δημόσια κτήρια.
Το πολυτεχνείο εργαλειοποιήθηκε από την αριστερά για εξουσία, οφίτσια και αποτέλεσε το ένα από τα πλέον ισχυρά της όπλα στο αφήγημα για την ηθική και πνευματική της ηγεμονία. Ο αγώνας του πολυτεχνείου δικαιώθηκε. Τα βασικά και προβεβλημένα στελέχη της «επανάστασης» (Δανανάκη, Μπίστης, Τζουμάκας, Αλαβανος, Λαλιώτης και άλλοι ¨επαναστάτες¨) έγιναν ή είναι ακόμη βουλευτές, ευρωβουλευτές, τέως υπουργοί, και εκατομμυριούχοι. Σίγουρα πάντως όλοι έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι. Για την πάρτη τους αγωνίστηκαν σύντροφοι και για την τσέπη τους. Και συνεχίζουν ακόμη να δουλεύουν όλους εμάς ότι είναι δήθεν ηθικοί αριστεροί που δίνουν αγώνες για το συμφέρον μας.
Με διαβατήριο το σύνθημα «εδώ πολυτεχνείο εδώ πολυτεχνείο» η «γενιά του Πολυτεχνείου» συνέβαλε καταλυτικά –με την ανοχή της Ελληνικής κοινωνίας- στην ηθική και οικονομική χρεοκοπία μας. Και το χειρότερο είναι ότι από αυτή την συμπεριφορά που απαξίωσε την εξέγερση του Πολυτεχνείου αδικούνται όλοι αυτοί οι ανώνυμοι που αγωνίστηκαν και δεν εξαγόρασαν τίποτα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι αφενός μια επέτειος ενάντια σε κάθε απόλυτο και καταπιεστικό καθεστώς αριστερό ή δεξιό και αφετέρου ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός της σύγχρονης ιστορίας μας. Και επειδή η ιστορία είναι πιο περίπλοκη από όσο νομίζουμε οφείλουμε να την σεβόμαστε και να την εξετάζουμε πιο προσεκτικά όταν είναι να την οδηγήσουμε προς μια κατεύθυνση είτε αριστερά είτε δεξιά.
