Του Χρήστου Μανταρτζίδη*
Ο ευρωβουλευτής Θόδωρος Ζαγοράκης με μια προσωπική, αιχμηρή αλλά ταυτόχρονα και προσεκτική δήλωση του απείλησε να ανεξαρτητοποιηθεί από την ομάδα ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, εφόσον γίνει αποδεκτή από τα αθλητικά δικαστήρια η εισήγηση της ΕΕΑ για αποβολή του ΠΑΟΚ και της Ξάνθης από το πρωτάθλημα. Ο ΠΘ εξέλαβε την δήλωση ως τελεσίγραφο και εκβιασμό προς την κυβέρνηση και απέπεμψε τον κ. Ζαγοράκη.
Η δήλωσή αυτή χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως προϊόν αμετροέπειας, καθώς θεώρησαν ότι έβαζε μπροστά από όλους τα συμφέροντα του ΠΑΟΚ. Τα social media πήραν φωτιά και αποδόθηκαν σε έναν αγώνα σπίλωσης του. Λοιδορήθηκε από επώνυμους Αθηναίους δημοσιογράφους και ανώνυμους ¨ειδικούς¨ που ο κομματικός ή ο ποδοσφαιρικός τους οπαδισμός και οι ιδεοληψίες που τον συνοδεύουν αφορούν πάντοτε τους άλλους και όχι αυτούς. Αυτοί απλά είναι οι ακέραιοι, οι σωστοί, οι δίκαιοι, οι μορφωμένοι που οφείλουν να προτείνουν στους ψηφοφόρους το υπόδειγμα του πολιτικού: ωραίο κουστούμι, επιτηδευμένη ομιλία, ξένες γλώσσες, πτυχία αμερικάνικων πανεπιστημίων, politically correct συμπεριφορά. Άσχετα αν το παράδειγμα του πολιτικού που προτείνουν έχει χαρακτηριστικά άεργου, επαγγελματία πολιτικού που δεν έχει εργαστεί ποτέ στην ζωή του…
Ο Ζαγοράκης σύμφωνα με αυτούς «δεν ξέρει να μιλάει Ελληνικά» και «δεν πρέπει να μας εκπροσωπεί στο Ευρωκοινοβούλιο». Τελικά μάλλον ήξερε να μιλάει Ελληνικά και είχε και τα ¨κότσια¨. Βγήκε και μίλησε ξεκάθαρα σχετικά με ένα σημαντικό θέμα που «καίει» καλώς ή κακώς πολύ κόσμο, τον λαό του ΠΑΟΚ, το λαό της Ξάνθης, τον κόσμο της Βόρειας Ελλάδας γενικότερα. Γεγονός είναι ότι ο Ζαγοράκης είναι ένα λαϊκό παιδί και δεν ξέρει να χρησιμοποιεί την Ελληνική γλώσσα όπως ξέρει να την χρησιμοποιεί ο Βορίδης ή ο Βενιζέλος. Όμως αυτό δεν τον κάνει λιγότερο πατριώτη ή ικανό να υποστηρίξει εθνικά θέματα ή να στηρίξει θετικά μέτρα για την παιδεία ή τον αθλητισμό στον Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Όσον αφορά το αν πρέπει η όχι να μας εκπροσωπεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: γιατί να μην είναι άξιος να μας εκπροσωπεί; Ποιος το λέει αυτό; Κάποιοι δημοσιογράφοι; Οι ψηφοφόροι τον ψήφισαν να είναι εκεί και είναι εκείνοι είναι που θα αποφανθούν με την ψήφο τους αν πρέπει να τον διατηρήσουν εκεί. Στο κάτω-κάτω είναι ένα άτομο που επέτυχε απόλυτα στον τομέα του και επιπλέον είναι ένα ενωτικό σύμβολο για τους Έλληνες. Ο Ζαγοράκης δεν υποστήριξε ποτέ ότι είναι γνώστης οικονομικών θεμάτων και διεθνούς διπλωματίας. Προφανώς έχει συμβούλους που του εκλαϊκεύουν τα σύνθετα θέματα ώστε να τα κατανοεί. Στην Ευρωβουλή μπήκε για να στηρίξει την πατρίδα του ουσιαστικά σε θέματα που γνωρίζει, δηλαδή στην παιδεία, κυρίως και τον αθλητισμό αλλά και εθνικά θέματα σύμφωνα με τις κομματικές οδηγίες.
Ο Ζαγοράκης έχει περάσει στην Ελληνική αθλητική ιστορία ως ένας από τους πλέον σημαντικούς και επιδραστικούς αθλητές. Έκανε πράξη αυτό που πάντα ονειρεύονται αλλά δεν κατάφεραν ποτέ οι πολιτικοί. Να ενώσει την Ελλάδα και να την βγάλει στο δρόμο πανηγυρίζοντας από την Ορεστιάδα και την Φλώρινα μέχρι την Ρόδο και την Καλαμάτα όλους τους Έλληνες. Όλους ακόμα και εκείνους που δεν είχαν ιδέα από ποδόσφαιρο. Ο Ζαγοράκης το 2004 σήκωσε την πατρίδα στα χέρια του…
Η Ελλάδα έκανε Ολυμπιακούς αγώνες αμέσως μετά το Euro 2004, επηρεασμένη από την επιτυχία και έδειξε σε όλο τον κόσμο τι μπορούν να καταφέρουν οι Έλληνες όταν δουλεύουν ομαδικά, για έναν κοινό στόχο. Και δεν έχουν πολλά Έθνη το προνόμιο να ζήσουν τέτοιες στιγμές, να αντλήσουν έμπνευση και κουράγιο. Αυτή ήταν η συνεισφορά του Ζαγοράκη και της ομάδας του στην σύγχρονη Ελλάδα. Αυτό μάθημα μας δίδαξε και αν δεν το καταλάβαμε φταίμε εμείς και μόνον εμείς.
Ο Ζαγοράκης είναι ο μέσος Έλληνας που τα κατάφερε. Κατάφερε το θαύμα που ονειρευόμαστε όλοι εμείς. Αντιπροσωπεύει όλους τους ανθρώπους χωρίς πτυχία και τίτλους, τους ανθρώπους του μεροκάματου, της αγοράς, των ανθρώπων που αγαπούν την πατρίδα τους και αγωνίζονται με πάθος και όραμα για να αναδειχτούν, να πετύχουν. Αντιπροσωπεύει όλους αυτούς που δεν κατάγονται από «μεγάλο τζάκι», δεν διαθέτουν μεγάλο οικογενειακό όνομα, που δεν έχουν ¨μπάρμπα στην Κορώνη¨. Που προσπάθησαν μόνοι τους και αναδείχτηκαν με τις δυνάμεις τους. Μόνοι και έξω από κομματικούς μηχανισμούς και διαδικασίες.
Δεν υπήρξε ποτέ κομματόσκυλο, δεν έγινε γνωστός εξαιτίας της κομματικής-πολιτικής του δράσης και δεν μπορεί να κατηγορηθεί για υποκρισία, ούτε για δόλια υφαρπαγή ψήφου. Δεν έζησε με κρατικό χρήμα. Δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ την δημοφιλία του ούτε πρόβαλλε τον εαυτό του, σαν αρχηγός της Εθνικής ομάδας του euro 2004, στο ποσοστό που του αναλογούσε. Δεν υπήρξε ποτέ πολιτικός καριερίστας, είναι ένας αυτοδημιούργητος, πατριώτης και όλοι οι Έλληνες τον θέλουν μαζί τους και όχι απέναντι τους.
Σε κάθε περίπτωση ο Ζαγοράκης έχει εμπνεύσει πάρα πολλούς Έλληνες. Μακάρι αυτό να μπορούσε να ειπωθεί και για τους άλλους Έλληνες πολιτικούς, βουλευτές και ευρωβουλευτές. Επίσης είναι αποδεκτό πως συχνά οι προθέσεις κάθε ανθρώπου είναι πιο σημαντικές από τις ικανότητές του. Βέβαια το ιδανικό θα ήταν να συνδυάζονται οι προθέσεις με τις σχετικές ικανότητες, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι προτιμότερος ένας άνθρωπος με καλές προθέσεις και μικρότερες ικανότητες από έναν ικανό με κακές προθέσεις… ιδανικός κόσμος δεν υπάρχει.
Οι λοβοτομημένοι διαφωνούντες, αντέδρασαν οργανωμένα και καταιγιστικά. Τον κατηγόρησαν και αναφέρθηκαν στο πρόσωπό του με λέξεις απρεπείς και αισχρές. Όμως οφείλεται ένα μπράβο στον Ζαγοράκη. Έστω ένας βγήκε και μίλησε ή έστω ψέλλισε. Αλλά βγήκε…Σε αντίθεση με τους άλλους Βορειοελλαδίτες βουλευτές και ευρωβουλευτές που προτίμησαν τα σωπάσουν, φοβούμενοι την αντίδραση του ΠΘ και της κομματικής νομενκλατούρας (οι οποίοι είναι στην πλειοψηφία τους οπαδοί του Ολυμπιακού). Τα ξεκάθαρα είναι η πιο δύσκολη γλώσσα στον κόσμο. Και την μιλούν πολύ λίγοι.
Το αν ο κ Ζαγοράκης πρέπει ή όχι να είναι βρίσκεται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απαντήθηκε από τους Έλληνες ψηφοφόρους οι οποίοι τον εξέλεξαν. Αν έπραξαν σωστά ή όχι; Δεν γνωρίζω. Γνωρίζουν όμως όσοι εισηγήθηκαν να ¨μπει¨ στο Ευροψηφοδέλτιο της ΝΔ. Διότι ο κ Ζαγοράκης δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός. Η διαγραφή του δεν ζημιώνει καν τον ίδιο αφού του επιτρέπει να εμφανίζεται σαν ήρωας στους ψηφοφόρους του. Και δεν έχει σημασία αν είχε σωστή ή λανθασμένη αντίληψη του πολιτικού κόστους και της πολιτικής ορθότητας. Αν τον κρατούσαν δέσμιο τέτοια σύνδρομα δεν επρόκειτο να ασκήσει καμμιά ουσιαστική πολιτική και θα ήταν πραγματικά άχρηστος. Και προφανώς δεν ήταν.
Πολιτική προσωπικότητα δεν αποκτάς όταν είσαι άβουλο κομματικό ον που δεν τολμάς να εκφράσεις μια διαφορετική γνώμη από την επίσημη κομματική γραμμή. Αποκτάς όταν θυσιάζεσαι για να υπερασπιστείς αυτό που θεωρείς ότι είναι ηθικό και σωστό.
*Ο Χρήστος Μανταρτζίδης είναι οικονομολόγος
