«Ίσως καλύτερα νεκρός από το να είσαι σε καρότσι».
Όχι δεν είναι απλώς μια ατυχής διατύπωση. Είναι ατόφιος μισαναπηρισμός. Η επιτομή της υπεροψίας της αρτιμέλειας και του ικανοτισμού. Αυτή η αντίληψη είναι ευγονική. Είναι επικίνδυνη. Είναι ρατσιστική.
Το να υπονοείς ότι ο θάνατος είναι προτιμότερος από την ύπαρξη ενός ατόμου με αναπηρία, δεν είναι απλώς άγνοια – είναι ευγονικές αντιλήψεις ντυμένες με μια ψευδοσυμπόνια που προσβάλλει την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Άκου, είναι απλό: Το πρόβλημα δεν είναι η αναπηρία, αλλά μια κοινωνία που την αντιμετωπίζει ως «τραγωδία», αντί να δημιουργεί προσβάσιμες και ισότιμες συνθήκες διαβίωσης. Το πρόβλημα δεν είναι το αμαξίδιο. Το πρόβλημα για το οποίο εμείς οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να μιλάμε και να μέμφουμε την πολιτεία είναι η παντελής έλλειψη των υποδομών προσβασιμότητας και ενσωμάτωσης και το γεγονός ότι είμαστε η χώρα με τη μικρότερη ορατότητα στην Ευρώπη.
Δεν είναι η αναπηρία που στερεί την ελευθερία, αλλά η έλλειψη προσβασιμότητας, η κοινωνική περιθωριοποίηση, ο αποκλεισμός.
