Εξετάζοντας την επιλεκτική μνήμη γύρω από τις ανατροπές του 2015 και τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Η συμπλήρωση δέκα ετών από τις σημαντικές ανατροπές του 2015 επαναφέρει στη συλλογική μνήμη ένα αφήγημα το οποίο παρουσιάζει τα γεγονότα ως μια περιπέτεια που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Σύμφωνα με αυτό το αφήγημα, η κατάσταση τότε ήταν αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του λαϊκισμού με μια μορφή συλλογικής παράκρουσης, ιδίως από τα πιο λαϊκά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, που πίστεψαν ότι θα μπορούσαν να επιτύχουν μια ρήξη με τις αναπόφευκτες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εκπροσωπούσαν τα μνημόνια. Η μεταστροφή της κυβέρνησης που υποσχέθηκε ρήξη, κατέληξε στην πλήρη συμμόρφωση με τις μνημονιακές επιταγές.
Ωστόσο, αυτή η αναμφίβολα επιλεκτική μνήμη αγνοεί σημαντικές διαστάσεις της ιστορίας, ξεκινώντας από το γεγονός ότι οι ραγδαίες πολιτικές μετατοπίσεις του πρώτου μισού της περασμένης δεκαετίας δεν προήλθαν από φαντασιώσεις, αλλά από μια τρομακτική κοινωνική κρίση. Αυτή η κρίση πυροδοτήθηκε από ένα βίαιο εγχείρημα εσωτερικής υποτίμησης, το οποίο είχε σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομία, όπως την καταβαράθρωση του ΑΕΠ, την εκτίναξη της ανεργίας και την μαζική φυγή επιστημόνων και εργαζομένων στο εξωτερικό. Αυτή η κατάσταση τροφοδότησε έναν κύκλο μαζικών κοινωνικών κινητοποιήσεων και εκλογική εξέγερση, όπως καταγράφηκε και στο δημοψήφισμα, που αποτελούσε την πιο ταξικά φορτισμένη εκλογική μάχη των τελευταίων δεκαετιών.
Πάνω από όλα, το εν λόγω αφήγημα αποκαλύπτει μια βαθιά περιφρόνηση για τη δημοκρατία ως διαδικασία, στην οποία οι πολίτες επιδιώκουν να επιβάλουν πολιτικές αλλαγές και να βελτιώσουν τη ζωή τους, αντί να επικυρώνουν προειλημμένες αποφάσεις. Η κυβερνητική διαχείριση της περιόδου 2015-2019 επιβεβαίωσε την έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητα των δημοκρατικών διαδικασιών να επιφέρουν αλλαγές.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
