Το 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έδωσε παλμό για ακόμη μια χρονιά στην πόλη, γεμίζοντάς την με εικόνες, ιστορίες και πρόσωπα. Στο επίκεντρο αυτής της μοναδικής ατμόσφαιρας βρέθηκαν για ακόμη μία χρονιά οι εθελοντές, οι οποίοι με την αφοσίωση και την αγάπη τους για την τέχνη δίνουν ζωή στο φεστιβάλ, μετατρέποντάς το σε κάτι μαγικό. Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, μερικούς από τους εθελοντές και ας ανακαλύψουμε τις ιστορίες τους και τι τους εμπνέει να συμμετέχουν σε αυτό το ταξίδι.
Η Σταυρούλα σπουδάζει στο τμήμα Πολιτισμού, Δημιουργικών Μέσων και Βιομηχανιών στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και συμμετέχει για πρώτη φορά ως εθελόντρια στο φεστιβάλ. «Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω, το άκουγα πολύ από το περιβάλλον μου καθώς φίλοι μου είχαν κάνει εθελοντισμό», λέει.
Η Χριστίνα Μν., φοιτήτρια του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, συμμετέχει και εκείνη για πρώτη φορά ως εθελόντρια. Συγκεκριμένα, ήρθε σε επαφή με το φεστιβάλ κινηματογράφου για πρώτη φορά στο λύκειο. «Με μάγεψε το πώς ζωντανεύει η πόλη μέσα σε αυτές τις δέκα φεστιβαλικές ημέρες. Γίνεται σημείο συνάντησης καλλιτεχνών, ανθρώπων που μοιράζονται το πάθος τους για την κινηματογράφο, ανταλλάσσοντας διαφορετικές απόψεις περί αυτού», σημειώνει.
Φιλίες που αναπτύχθηκαν στο φεστιβάλ και συνεργασία μεταξύ των εθελοντών
Είναι σύνηθες στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ να ανθίζουν νέες φιλίες, αυθόρμητα και με φυσικό τρόπο. Αυτό επιβεβαιώνει η Χριστίνα Μγ., φοιτήτρια του τμήματος Νομικής του ΑΠΘ, η οποία αναφέρει πως «ναι, δημιουργήθηκαν φιλίες στο φεστιβάλ, αφού τα πόστα αποτελούνται από 7-10 άτομα σε κάθε αίθουσα. Η κοινή εμπειρία μας έδεσε με τα κορίτσια». Ακόμη, αναφέρει πως η συνεργασία μεταξύ των εθελοντών είναι πολύ καλή, διότι «όλοι έχουμε κατανόηση και αντίληψη της κατάστασης και είμαστε πάρα πολύ ευχαριστημένοι από τη δουλειά που κάνει ο ένας για τον άλλο, βοηθάμε όπως μπορούμε τους συναδέλφους». Η Σταυρούλα μοιράζεται μαζί μας τα εξής σχετικά με τις φιλίες που δημιουργήθηκαν: «Μπορώ να πω ότι κατευθείαν επικοινωνήσαμε και συνδεθήκαμε, υπήρχε διάθεση και όρεξη να έρθουμε πιο κοντά, όχι μόνο για να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε τη δουλειά μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά και για να υπάρχει γενικά μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Έχουμε όλες πολύ καλή σχέση, βγαίνουμε έξω, συναντιόμαστε στα πάρτι, γνωριζόμαστε πολύ καλά».
Τα «μαθήματα» από το φεστιβάλ
Αδιαμφισβήτητα, όλοι οι εθελοντές αποκόμισαν πολλά από αυτό το θορυβώδες δεκαήμερο. Στη Σταυρούλα, το φεστιβάλ χάρισε «βασικά μαθήματα», όπως αναφέρει, καθώς ανέπτυξε επικοινωνιακές δεξιότητες, έμαθε να χειρίζεται καλύτερα ορισμένες καταστάσεις και καλλιέργησε την πειθαρχία της. Ακόμη, έμαθε «πώς λειτουργεί ένα φεστιβάλ, τι παίζει πίσω στο παρασκήνιο». Για τη Μαρία, φοιτήτρια του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ, το πιο σημαντικό πράγμα που αποκόμισε από το φεστιβάλ ήταν η ικανότητα να εργάζεται υπό πίεση και να έχει υπομονή.
…και οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν
Σύμφωνα με την Χριστίνα Μν., «όταν απαιτείται η συναναστροφή με κόσμο στο πλαίσιο των καθηκόντων σου υπάρχουν και δυσκολίες, όπως η αγένεια και συχνά το θράσος. Οφείλεις να διατηρείς το χαμόγελο και την ενέργεια σου για την ομαλή λειτουργία, βάζοντας πάνω από όλα την καλή θέαση. Η ορθοστασία θα μπορούσε να αποτελέσει μια από τις δυσκολίες, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι οριακά ασήμαντη». Από την άλλη, η Σταυρούλα μοιράζεται τη δική της δυσκολία: «Σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο, επειδή είμαι πιο κλειστός άνθρωπος, η δυσκολία μου ήταν το να ανοιχτώ και να είμαι πιο επικοινωνιακή, πιο δεκτική προς τους άλλους, αλλά ήταν κάτι που συνέβη πολύ αβίαστα και αυθόρμητα. Με έχει εξελίξει, είμαι ευγνώμον γι’ αυτό γιατί το χρειαζόμουν, και έγινε κάτω από πολύ ωραίες συνθήκες, και σε ένα δημιουργικό πλαίσιο».
Αγαπημένη γωνιά στο φεστιβάλ
Ο κάθε εθελοντής έχει μια δική του αγαπημένη γωνιά στο φεστιβάλ, ένα μέρος το οποίο τον μαγεύει. Για τη Μαρία αυτό είναι το θέατρο Ολύμπιον, καθώς «είναι πανέμορφο, εκεί είδαμε πραγματικά υπέροχες ταινίες, και ανθρώπους σημαντικούς οι οποίοι μας μίλησαν και μας ενέπνευσαν». Η Χριστίνα Μγ., ξεχωρίζει την πίσω μεριά της Αποθήκης α΄, η οποία αποτελεί ουσιαστικά την κάτω έξοδο των αιθουσών. Όπως αναφέρει, «τις ώρες του δειλινού, το τοπίο είναι πράγματι μαγικό». Όσον αφορά την αγαπημένη γωνιά της Σταυρούλας, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το γραφείο της, στη βιβλιοθήκη του μουσείου, όπου κάθεται ήσυχα μπροστά από τον υπολογιστή και ασχολείται με το πιο δημιουργικό πρότζεκτ που της έχει ανατεθεί, την επιλογή των φωτογραφιών.
Τι αναμνήσεις θα κρατήσουν από το φεστιβάλ και τι συναισθήματα προκάλεσε η λήξη του
«Ως ανάμνηση θα κρατήσω τα παρτάκια που γίνονται μετά το φεστιβάλ, το λιμάνι όταν αποχωρεί ο κόσμος από την αίθουσα ενώ δύει ο ήλιος και τα πάρα πολλά γέλια που κάνουμε με τα άλλα κορίτσια του πόστου συζητώντας για ταινίες, για τις εμπειρίες μας με τους θεατές», αναφέρει η Χριστίνα Μγ. Στην περίπτωση της Μαρίας, αυτό που θα κρατήσει περισσότερο από το φεστιβάλ είναι οι φιλίες που δημιούργησε, και οι αναμνήσεις από τις ώρες που περνούσαν όλοι μαζί. Η λήξη του φεστιβάλ δεν φαίνεται να αναστατώνει τον Φοίβο, φοιτητή του τμήματος μουσικής επιστήμης και τέχνης στο ΠΑΜΑΚ, καθώς, όπως λέει, «ο κινηματογράφος συνεχίζει να υπάρχει. Σίγουρα βέβαια αυτό προϋποθέτει ότι πρέπει να περάσει ένας χρόνος για να έχουμε ευκαιρίες και να παρακολουθήσουμε master classes από ανθρώπους στο Industry που μας μεταφέρουν τις γνώσεις τους». Η Χριστίνα Μν. μοιράζεται και εκείνη τις σκέψεις της. Συγκεκριμένα αναφέρει πως η λήξη την αφήνει με μια δόση στενοχώριας που κάτι τόσο όμορφο και μοναδικό τελειώνει, όμως την αφήνει και «γεμάτη χαρά, αλλά και προσμονή μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο». Ακόμη, συμπληρώνει πως θα ήθελε να συμμετέχει ξανά ως εθελόντρια και θα πρότεινε και σε άλλους να το τολμήσουν!
*Η Μαρία Νικολίνα Κοκκινάκη είναι φοιτήτρια του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ
