«Πόση αλαζονεία μπορεί να χωρέσει μια εξουσία;»
Είδαμε σκάνδαλα να ξεπλένονται.
Είδαμε τη δικαιοσύνη ξεχαρβαλωμένη.
Είδαμε ανθρώπους χωρίς ένσημα να πλουτίζουν .
Είδαμε οικογένειες να θρηνούν, ενώ οι υπεύθυνοι γίνονταν δεκτοί με χειροφιλήματα.
Είδαμε τους θεσμούς και το κράτος σμπαραλιασμένα.
Είδαμε να αποδίδουν τη δικαιοσύνη τους με ατάκες στα δελτία ειδήσεων.
Οι 57.
Είχαν ονόματα, πρόσωπα, όνειρα.
Πώς τολμήσατε να πιστέψετε πως με λίγες αποζημιώσεις, μια πρόχειρη επικοινωνιακή διαχείριση, θα πείθατε αυτούς τους γονείς να κάνουν πίσω;
Πώς τολμήσατε να υπαινιχθείτε πως αυτοί οι γονείς που θρηνούν το αδιανόητο το κάνουν για το χρήμα;
Πώς είχατε το θράσος να μετατρέψετε τον αγώνα τους σε «διαπραγμάτευση», την απαίτησή τους για αλήθεια σε «ψέκα», την οδύνη τους σε «εργαλείο»;
Πόση αλαζονεία μπορεί να χωρέσει μια εξουσία;
Πώς τολμήσατε να στήσετε έναν μηχανισμό προπαγάνδας, να εξαπολύσετε τα τρολ σας, να γεμίσετε τα μέσα με ψιθύρους, να την παρουσιάσετε ως «φιλόδοξη», «υστερική» – λες και η διεκδίκηση δικαιοσύνης είναι αμαρτία;
Δεν είδατε το βλέμμα εκείνων που έχασαν τα πάντα.
Γιατί ο γονιός που έχασε το παιδί του δεν φοβάται τίποτα πια.
Και αυτό θα έπρεπε να σας τρομάζει.
