«Βγάλτε το σκασμό, αν δε σταματήσετε θα σας σκοτώσω, βουλώστε το». Με αυτές τις εκφράσεις, εκπαιδευτικός στη Θεσσαλονίκη απευθύνεται σε παιδιά δημοτικού μικρής τάξης. Ανάμεσά τους και συγγενής μου.
Ωστόσο ας αναρωτηθούμε λίγο ακόμη γιατί τα κ@@@α μας βγήκαν βίαια.
Ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι καθρέφτης μας και μας αντανακλούν. Επιλεκτικά ξεχνάμε να μιλήσουμε για την κρατική, αστυνομική, ενδοοικογενειακή βία. Επομένως ναι, ας μιλήσουμε. Αλλά ας μιλήσουμε για όλα.
Ο Ελληναράς γονέας που επιστρατεύει τη βία όποτε του καπνίσει, έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες της ανατροφής που δεν έδωσε. Ο μεγαλύτερος φόβος του είναι να μη βγει το παιδί τους γκέι. Πέφτουν από τα σύννεφα όταν βλέπουν παιδιά να ενσωματώνονται σε παιδικές συμμορίες, Ας είναι, αρκεί που δεν βγήκε πο@@@ς.
Η Πολιτεία που αδυνατεί να βοηθήσει έναν γονέα στην επιβίωσή του πετά επιδοματικά ξεροκόμματα.
Σε προαύλια σχολείων φεύγουν κεφάλια πάνω στις μπασκέτες, παιδιά ασκούν ψυχολογική, λεκτική και σωματική βία σε συμμαθητές τους,
Τα παιδιά μας τα κλείνουμε σε σχολεία κονσέρβες, σαν πρόβατα στο μαντρί. Μπροστά τους η ανεργία και φτώχεια. Βλέπουν τις μίζες και τα ρουσφέτια να παρελαύνουν μπροστά της. Βλέπουν μια κοινωνία να κάνει το σταυρό της και όταν γυρνάει από την Εκκλησία να χαίρεται που πνίξανε τους πρόσφυγες στο Αιγαίο.
Η λύση της κυβέρνησης;
Πιο αυστηρές τιμωρίες, πιο ακραία καταστολή. Κι άλλη αστυνομία, συλλήψεις για μαθητές, συλλήψεις για γονείς, συλλήψεις για δασκάλους.
Κοινωνικό είναι το φαινόμενο και για την γέννησή του φταίμε όλοι.
