«Υποδεχόμαστε τη θλιβερή επέτειο, σκύβοντας το κεφάλι στη μνήμη των 57 αθώων που χάσαμε και στη δοκιμασία των τραυματιών», αναφέρει στο μήνυμά του ο πρωθυπουργός
«Έναν χρόνο από την τραγωδία των Τεμπών…» – Πες το με το όνομά του. Δεν ήταν τραγωδία. Έγκλημα ήταν. Ένα μεγάλο, φοβερό κρατικό έγκλημα.
«Οι πληγές από τον χαμό των θυμάτων της μένουν νωπές, με τον Γολγοθά των δικών τους ανθρώπων πάντα δύσκολο και ανηφορικό» – Ναι, ο Γολγοθάς των συγγενών είναι ανηφορικός και δύσκολος. Ένας χρόνος έχει συμπληρωθεί και η απόδοση των ευθυνών βαραίνει μόνο το σταθμάρχη. Αδιανόητο, αλλά μόνο το σταθμάρχη. Ανηφορικός και δύσκολος επειδή έπρεπε να συμμετέχουν σε εξεταστικές επιτροπές της Βουλής με κυβερνητική πλειοψηφία και με προεξοφλημένη ετυμηγορία που απέκλεισε ουσιώδεις μάρτυρες.
«Είναι αλήθεια ότι ο χρόνος πάγωσε, την ώρα εκείνη, που ο τόπος συγκρούστηκε μετωπικά με τον χειρότερο εαυτό του» – Ο χειρότερος εαυτός είναι τα ρουσφέτια. Το ξεχαρβάλωμα του δημοσίου. Το φάγωμα των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Σε βάθος 20ετίας δόθηκαν περί τα 15 δις για τον ελληνικό σιδηρόδρομο όταν για την αναβάθμιση ενός πολύ μεγαλύτερου δικτύου στην Γαλλία το κόστος ήταν 7,5 δις. Είστε μέρος του προβλήματος του “χειρότερου εαυτού”. Εσείς και όλες οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν.
«Ξέφυγε από τις ράγες τoυ, λυγίζοντας από το βάρος μιας κρυφής πραγματικότητας». Η κρυφή πραγματικότητα είναι οι παρεμβάσεις που έγιναν αυθαίρετα στον τόπο του δυστυχήματος. Το γεγονός ότι δόθηκαν εντολές για άρον άρον μπάζωμα και μεταφορά υλικών. Το κόστος λειτουργίας της τηλεδιοίκησης, ένα από τα μέτρα ασφαλείας που θα απέτρεπε το έγκλημα εκείνο το βράδυ, κόστιζε 200.000, το 1/3 του κόστους του μπαζώματος. Κρυφή πραγματικότητα είναι επίσης ότι δικαστικοί που ερευνούσαν το δυστύχημα δεν είχαν πάει καν στην περιοχή, σύμφωνα με καταγγελίες συγγενών.
«Και, σε μία στιγμή, είδε το παρελθόν να παράγει το αδιανόητο στο παρόν». Αναμφισβήτητα οι ευθύνες είναι γραμμικές και δεν ξεκινούν από το 2019. Ωστόσο, το παρόν είχε υπεύθυνους. Είχε υπουργούς πλήρως ενημερωμένους για τα προβλήματα των τρένων, οι οποίοι ωστόσο γύρισαν και είπαν: «Δεν ενημερώθηκα ότι ο σιδηρόδρομος δεν ήταν ασφαλής. Το εξώδικο έλεγε “προχωρήστε γιατί έχουμε ζητήματα ασφάλειας”». Αυτό το αδιανόητο παρόν αλαζονείας το “διορίσατε” εσείς.
…
«Ως Πρωθυπουργός, ως πολίτης, αλλά και ως πατέρας, συμμετέχω στο πένθος της πατρίδας». – Οι συγγενείς καταγγέλουν ωστόσο ότι οι παροχές της κυβέρνησης στους συγγενείς κινούνται αποκλειστικά και μόνο στη φιλοσοφία του “να μην μιλάς”.
«Και επαναλαμβάνω τη δέσμευση ότι η χώρα θα συνεχίσει στον δρόμο της διαρκούς εγρήγορσης και της προόδου» – Αλίμονο αν η χώρα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Το ζητούμενο είναι να χαράξει νέο.
«Αλλάζοντας το κράτος και βελτιώνοντας την καθημερινότητα. Χωρίς συμβιβασμούς με λάθη του σήμερα και ανατρέποντας παθογένειες του χθες» – Παραφράζοντας τα λόγια της Μαρίας Καρυστιανού, μητέρας που έχασε την κόρη της στο δυστύχημα, «λάθος είναι να σπρώξεις κάποιον στο διάδρομο». Το να μην υπάρχει κανένα σύστημα ασφαλείας σε λειτουργία, στο κύριο μέσο μαζικής μετακίνησης της χώρας, είναι έγκλημα. Όχι λάθος.
«Μέχρι το «ποτέ ξανά» από σύνθημα να γίνει, επιτέλους, πραγματικότητα» – Επιτέλους.
Δείτε επίσης: Τέμπη: Μια «ανάσα» πριν το 1.000.000 το ψήφισμα για την απόδοση ευθυνών
