Χωρίς “tο do lists” και tips.
Γράφει η Βαλάντου Γιαννακούδη
-Ναι προφανώς και είχα πρόγραμμα.
-Εννοείται πως οι πιο «ταξιδιάρικες» εφαρμογές είχαν εγκατασταθεί στο κινητό μου και τα life saving things, όπως το power bank, είχαν πάντα θέση στη τσάντα μου. Αυτά και κλείσαμε.
Αν πάρεις την απόφαση να το τολμήσεις θα βρεις πολλά συμβουλευτικά άρθρα στο διαδίκτυο που θα σε προετοιμάσουν καταλλήλως. Εγώ θέλω να σταθώ στην εμπειρία. Στο συναίσθημα.
Καιρό σκεφτόμουν να δοκιμάσω να βρεθώ μόνη μου σε μια άλλη χώρα. Όταν πια το αποφάσισα, ξεκίνησα να ψάχνω μία καλή αφορμή που θα μπορούσε να συνδυαστεί. Ένα επιμορφωτικό πρόγραμμα ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν. Έτοιμη.
Αεροδρόμιο. Σύννεφα. Προσγείωση. Βερολίνο.
Είχε πλέον νυχτώσει και εγώ έπρεπε να διανύσω το ταξίδι του Γκιούλιβερ – αλλάζοντας τρία διαφορετικά μέσα μαζικής μεταφοράς – για να φτάσω στον πρώτο μου προορισμό σε μία πόλη, τρεις ώρες περίπου μακριά από το Βερολίνο. Ας είναι. Εμπειρία ήθελα.
Έφτασα. Οι γνωριμίες με κόσμο από διαφορετικές χώρες είναι το καλύτερο απόκτημα που μπορείς να έχεις σε τέτοιου είδους επιμορφωτικά προγράμματα. Το project ολοκληρώθηκε και πλέον ξεκινούσε και επίσημα το solo travelling experience στο Βερολίνο.
Εν τάχει.
Επέλεξα ξενοδοχείο κοντά σε κεντρικό σημείο. Ακολούθησα πιστά το πρόγραμμα που έβγαλα με ξεναγήσεις, επισκέψεις σε μουσεία και ό,τι άλλο ήθελα.
Πάμε τώρα στο ρεζουμέ. Αν άξιζε;
Άξιζε για την πρόκληση. Άξιζε για μένα, για τον εαυτό μου.
Οι στιγμές που ξεπερνάς για λίγο τα όριά σου και βγαίνεις από τη ζώνη άνεσής σου σου προσφέρουν συναισθήματα ικανοποίησης, αυτοπεποίθησης και ουσιαστικής ανανέωσης. Αν το σκεφτείς, ίσως δεν είναι και πολλές αυτές οι στιγμές στην καλοκουρδισμένη καθημερινότητα. Εκτός και αν είσαι φανατική-ός συλλέκτης στιγμών (βλ. φτηνά τσιγάρα).
Το να βρίσκεσαι σε εντελώς άγνωστα μέρη χωρίς την ασφάλεια της παρέας με οδήγησε να αναλάβω την ευθύνη για κάθε απόφασή μου. Από την επιλογή του μέρους διαμονής, τη διαχείριση του χρόνου, των δραστηριοτήτων, του εστιατορίου, όλα έγιναν αποκλειστικά σύμφωνα με τις δικές μου προτιμήσεις. Αυτή η αίσθηση αυτονομίας είναι απελευθερωτική και ενδυναμωτική.
Ταυτοχρόνως, ένιωσα και μια μικρή μελαγχολία κάποιες λίγες στιγμές. Κυρίως εκείνες τις άχαρες ώρες του φαγητού που αναζητάς μια παρέα και δυο χαλαρές κουβέντες, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεσαι μόνη-ος ανάμεσα σε άλλες παρέες. Αλλά αυτό είναι και θέμα συνήθειας που θα μπορούσαμε να το αποδώσουμε στην ελληνική νοοτροπία καθώς δεν είμαστε πολύ εξοικειωμενοί με την «απομόνωση» στους χώρους εστίασης.
Δε ξέρω πώς θα ήταν αν έμενα και άλλες μέρες. Ίσως κάποια στιγμή να κουραζόμουν από τη μοναχικότητα. Ίσως πάλι και όχι. Υπομονή μέχρι το επόμενο solo travelling ταξίδι για να το διαπιστώσω.
Δείτε επίσης: Viber Μαμάδες: Αν τολμάς βάλ’ τες σε mute!
