Πρώτη φορά ακούω κυβερνητικό εκπρόσωπο να λέει ότι η ευθύνη είναι ασυνειδησία.
«Αν εγγυόμουν την ασφάλεια των επιβατών στα τρένα θα ήμουνα ασυνείδητος» δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης.
Αν η κυβέρνηση δεν εγγυάται την ασφάλειά μας, τότε ποιος; Ο πολίτης μόνος του; Να ελέγχουμε εμείς τις ράγες πριν ταξιδέψουμε; Η κυβέρνηση διαχειρίζεται το κράτος. Το κράτος επιβλέπει τις υποδομές. Οι υποδομές πρέπει να είναι ασφαλείς. Κι όταν κάτι πάει στραβά, υπάρχει υπεύθυνος. Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια στις δημόσιες μεταφορές, ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της;
Το κράτος υποτίθεται πως υπάρχει για να διασφαλίζει ότι βασικές λειτουργίες – όπως η μετακίνηση – γίνονται με ασφάλεια. Αυτό δεν είναι πολυτέλεια ή χάρη προς τους πολίτες. Είναι νομική και ηθική του υποχρέωση.
Αν ένας εργοδότης έλεγε «Δεν μπορώ να εγγυηθώ την ασφάλεια των εργαζομένων μου», θα υπήρχαν κυρώσεις. Αν μια αεροπορική εταιρεία έλεγε «Δεν μπορούμε να εγγυηθούμε ασφαλείς πτήσεις», θα σταματούσαν να πετούν αεροπλάνα.
Αλλά εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο: Η ευθύνη του κράτους σταματά εκεί που αρχίζει η δική μας αγωνία για επιβίωση. Η δήλωση του κυβερνητικού εκπρόσωπου έγινε, πέρασε, χάθηκε σαν να είπε το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Δεν είναι φυσιολογικό. Δεν είναι αποδεκτό. Δεν είναι ανεκτό. Αν το κράτος δεν μπορεί να διασφαλίσει το δικαίωμα των πολιτών του στην ασφαλή μετακίνηση, τότε παραβιάζει το κοινωνικό συμβόλαιο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ύπαρξή του.
