Αυξάνονται οι ανησυχίες για την αυταρχική διαχείριση των συλλογικών δικαιωμάτων στην εκπαίδευση. Η απόφαση των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης να προχωρήσουν σε 24ωρη απεργία, με την κάλυψη της ΑΔΕΔΥ, παρόλο που μια δικαστική απόφαση την κήρυξε παράνομη, είναι ενδεικτική της αποτυχίας του υπουργείου Παιδείας να επιβάλει τη βούλησή του. Η επιλογή αυτή δεν είχε κάποιο άμεσο αποτέλεσμα, αλλά αποκαλύπτει μια διολίσθηση προς μια πιο αυταρχική στάση απέναντι στις συλλογικές διεκδικήσεις.
Ιδίως στην σημερινή συγκυρία, δύσκολα μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι η χώρα είναι όμηρος συντεχνιών, οι οποίες εκμεταλλεύονται τη δυνατότητά τους να προκαλούν αναστάτωση. Αντιθέτως, αυτό που παρατηρείται είναι η έλλειψη συνδικαλιστικής μαχητικότητας, που ιστορικά έχει συνδεθεί με σημαντικές κατακτήσεις για τους εργαζόμενους.
Η κινητοποίηση των εκπαιδευτικών εκπροσωπεί μια κραυγή αγωνίας για το μέλλον του σχολικού συστήματος, το οποίο δυστυχώς συνεχίζει να αντιμετωπίζεται ως ένα κόστος που πρέπει να μειωθεί. Είναι ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση επικαλείται τη προστασία του κοινωνικού συνόλου εναντίον της υποτιθέμενης συνδικαλιστικής ασυδοσίας, χωρίς να αναγνωρίζει το δικαίωμα στην απεργία.
Σε εποχές όπου η αγορά μετατρέπεται σε κρατική ιδεολογία με καθοριστική επιρροή στη χάραξη πολιτικής, η επιλογή των εργαζομένων να απεργήσουν θεωρείται εχθρική πράξη. Ωστόσο, η δημοκρατία περιλαμβάνει και το δικαίωμα στην απεργία, και αυτό δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε.
