Ανάλυση της κρίσης στην Ουκρανία και της στρατηγικής των Ευρωπαίων και των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας. Κάποιοι δεν είχαν λάβει σοβαρά υπόψη τις προειδοποιήσεις του προέδρου Πούτιν από το 2008 στο Μόναχο, σχετικά με την αντοχή της Ρωσίας απέναντι στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Αυτή η προειδοποίηση απευθυνόταν κυρίως στους κρεμλινολόγους της Ουάσιγκτον και στους πολιτικούς της Ουκρανίας, καθώς και πολλούς άλλους στην Ευρώπη. Η κατάσταση επιδεινώθηκε με την άφιξη στο Κίεβο του αμερικανικού διδύμου πρέσβη Πάιετ και υφυπουργού Εξωτερικών Νούλαντ, γεγονός που ενίσχυσε τις αντιρωσικές προκλήσεις.
Η ανατροπή του φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας Γιανούκοβιτς και η ανόρθωση του Ζελένσκι στην εξουσία αποτελούν καθοριστικά σημεία της κρίσης. Το σκηνικό της τελικής κρίσης είχε ήδη διαμορφωθεί και το μόνο που απομένει ήταν η αφορμή για το ξέσπασμά της. Αυτή η αφορμή δόθηκε με την παραβίαση της συμφωνίας του Κιέβου για την Ουκρανία και την αίτηση της χώρας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
Η Μόσχα αντιλήφθηκε ότι το ποτήρι είχε ξεχειλίσει, οδηγώντας στη στρατιωτική επιχείρηση που ερμηνεύθηκε λανθασμένα ως η μόνη λύση. Πάνω από τρία χρόνια αργότερα, η κατάσταση παραμένει τεταμένη, με την Ουκρανία σε κρίση και την Ευρώπη να αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις. Σήμερα, το κύριο ερώτημα για την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πώς θα ανταποκριθεί στην προοπτική μιας προσέγγισης της Ουάσιγκτον με τη Μόσχα, τη στιγμή που μέχρι τώρα είχε υιοθετήσει τη γραμμή Μπάιντεν.
Ειδικά για την Ελλάδα, που διατηρεί δύσκολες σχέσεις με την Τουρκία, είναι αναγκαία μια γρήγορη και δεξιοτεχνική προσαρμογή στα νέα γεωπολιτικά δεδομένα. Πρέπει να αναλάβουμε πρωτοβουλίες που θα δείξουν τη χρησιμότητά μας στην περιοχή, ενώ ταυτόχρονα να επιδιώξουμε ένα ρόλο διαμεσολάβησης με τη Μόσχα. Η Τουρκία, εάν επιλεγεί ως σύμμαχος των ΗΠΑ, θα μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες στην περιοχή, προσφέροντας στην Ελλάδα μια μοναδική ευκαιρία.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
