Το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχει διαπλοκή. Είναι ότι υπάρχει παντού.
Στα κόμματα, στα ΜΜΕ, στις ΔΕΚΟ, στους διαγωνισμούς, στους διορισμούς, στους διαδρόμους της εξουσίας. Σαν μούχλα. Σαν υγρασία. Πρώτα σε ενοχλεί, μετά τη συνηθίζεις, και στο τέλος τη βάφεις από πάνω. Και κανείς, καμία πολιτική δύναμη, δεν έχει το ηθικό ανάστημα να κουνήσει το δάχτυλο. Γιατί όλοι έχουν βάλει το χέρι στο βάζο. Άλλοι μέχρι τον καρπό, άλλοι μέχρι τον ώμο.
Κόμματα που χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια αλλά τρέχουν καμπάνιες που θυμίζουν Netflix παραγωγή. Κρατικές συμβάσεις πάνε με απευθείας ανάθεση πιο εύκολα κι από καφές με delivery. Δημοσιογράφοι πληρώνονται από ΔΕΚΟ για να εμφανίζονται στα πάνελ και να ρωτάνε τους υπουργούς «πώς αισθάνεστε που τα κάνατε όλα τέλεια;». Δικαστές που κλείνουν τα μάτια όταν το έγκλημα φοράει κουστούμι.
Και δίπλα σε όλα αυτά, οι «ανεξάρτητες φωνές». Οι Ομάδες Αλήθειας. Οι εθελοντές της κυβερνητικής υπεράσπισης. Full time. Οι πληρωμένοι από ιδιώτες – που απλώς τυχαίνει να έχουν κρατικές δουλειές.
Και κάπως έτσι, φτάσαμε να θεωρούμε τη διαπλοκή δεδομένη. Το πρόβλημα δεν είναι ότι μας ταΐζουν σκουπίδια. Το πρόβλημα είναι τα συνηθίσαμε και τα θεωρούμε και gourmet.
O κόσμος; Δεν εξοργίζεται. Δεν αντιδρά. Γιατί πια, τη διαπλοκή τη θεωρεί κανονικότητα. Η αποκάλυψη δεν σοκάρει. Η σήψη δεν ξαφνιάζει. Καμία πλευρά της εξουσίας δεν είναι καθαρή. Κανείς δεν έχει το προνόμιο της αγανάκτησης. Όταν όλοι έχουν χτίσει πάνω στην ίδια σάπια βάση, το μόνο που αλλάζει είναι ποιος κάθεται στην καρέκλα.
