Οι συνθήκες παγκοσμιοποίησης έχουν συγκεντρώσει την οικονομική -και όχι μόνο- δύναμη επίδρασης στο περιβαλλοντικό, κοινωνικό και διακυβερνητικό γίγνεσθαι σε τεράστια οικονομικά συμφέροντα, ιδιωτικά. Οι τοπικές οικονομίες είναι κατά ποικίλους τρόπους όμηροι αυτών των συμφερόντων, που αξιοποιούν κάθε νέο επίτευγμα στο οπλοστάσιο της κατίσχυσης – όπως π.χ. την εκθετική δυναμική της ψηφιακής τεχνολογίας, που αλλάζει τον κόσμο και τη ζωή. Κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η κομβική, πρωταγωνιστική εμφάνιση ενός μεγιστάνα του ψηφιακού κόσμου στην κυβέρνηση των Η.Π.Α.
Συνεπώς, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως η υποχρεωτική λογοδοσία των επιχειρηματικών οργανισμών πάνω στα κριτήρια ESG (Environmental – Social – Governance) αποτελεί πρακτικά ένα στοίχημα για τον έλεγχο της ασυδοσίας και αναλγησίας των τεράστιων, επιθετικών ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν εργαλειοποιείται για αλλότριους σκοπούς αυτή η υποχρεωτικότητα ή αν η κανονιστική συμμόρφωση έχει περιθώρια μεταμόρφωσης σε πλυντήριο κοινωνικών και περιβαλλοντικών ενοχών.
Ο επιχειρηματικός κόσμος σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπος, στη σύγχρονη προβληματική ανάπτυξης, με μεγάλα διακυβεύματα Βιωσιμότητας σε ένα περιβάλλον αβεβαιότητας και πολυπαραγοντικών κρίσεων, αντιθέσεων και συγκρουσιακών καταστάσεων στο πεδίο ενός παγκοσμίου οικονομικού πολέμου. Διότι περί αυτού πρόκειται: οι πολιτικές εξελίξεις και τάσεις στον κατ’ ευφημισμόν δημοκρατικό κόσμο της Δύσης εισάγουν νέες αντιλήψεις, συναλλακτικά ήθη διακυβέρνησης, διεθνών σχέσεων που ακυρώνουν κάθε αρχή της διπλωματίας και ισορροπιών φόβου υπό απειλές.
Μέσα σε μια κατάσταση νομιμοποίησης της μονόδρομης επιβολής του δικαίου των ισχυρών, αναζητείται μια προοπτική εφαρμογής των οδηγιών και υποχρεώσεων συμμόρφωσης των μεγάλων επιχειρήσεων με τα κριτήρια ESG.
Εδώ, φαίνεται πως τα θεσμικά κέντρα στην ΕΕ συνδιαλέγονται και αποφασίζουν σχεδόν αμήχανα απέναντι σε αντινομίες, προσπαθώντας να συμβιβάσουν το αναγκαίο με το ικανό για την υποχρεωτική συμμόρφωση.
Το πακέτο Omnibus με στόχο την απλοποίηση των κανόνων της ΕΕ, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και την απελευθέρωση πρόσθετης επενδυτικής ικανότητας, επί της ουσίας ανταποκρίνεται στις πιέσεις της Γαλλίας και της Γερμανίας για τροποποιήσεις ελάφρυνσης.
Το διερώτημα, ωστόσο, στο βάθος της αναγκαιότητας για κανονιστική συμμόρφωση είναι αν οι μεγάλοι, χαοτικοί επιχειρηματικοί οργανισμοί μπορούν να υπερβούν την περιχαράκωση της τυπικής γραφειοκρατικής συμμόρφωσης και να περάσουν στη σφαίρα της αυτοπραγμάτωσης των ανθρώπων τους.
Η Ηθική Ευθύνη, πέραν της ευθύνης βάσει νόμων και διατάξεων κανονιστικής συμμόρφωσης, επιδιώκεται σε επίπεδο ηγεσίας και αποφασιστικών ενεργειών που έχουν βέβαιο κόστος.
Η Βιωσιμότητα δεν είναι απλώς ένα τεχνικό ζήτημα, αλλά κάτι πιο σύνθετο που στερεώνεται μόνο σε βάση ηθικών αξιών. Προτείνω αυτή την ακολουθία: ΗΘΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ (πολιτισμός/κουλτούρα) ➡️ Στρατηγική Βιωσιμότητας (σχεδιασμός) ➡️ Καλές πρακτικές (εφαρμογή/υλοποίηση) ➡️ Λογοδοσία (συμμόρφωση, υποβολή εκθέσεων).
Πόσοι και ποιοι επιχειρηματικοί οργανισμοί αντιστρέφουν αυτή τη λογικά επαγωγική συνέχεια συμβάσεων, βάζοντας το κάρο μπροστά από το άλογο;
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
