Αναλύουμε την αποτυχία της εκλογικής στρατηγικής όποιος δεν είναι ο άλλος και την έλλειψη θετικού οράματος. Έχουμε παρατηρήσει επανειλημμένα διαχρονικά φαινόμενα στις εκλογές, με πολιτικές φιγούρες που αντιμετωπίζονται ως το πολιτικό κακό και με κύριο επιχείρημα την αποδοχή του άλλου ως επιλογής. Αυτή η εκλογική στρατηγική, περιγραφόμενη ως «οποιοσδήποτε εκτός από», δεν έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα επιτυχής. Γενικότερα, η στρατηγική αυτή έχει δοκιμαστεί από χώρους που αναζητούν τον πολιτικό χώρο μεταξύ του Κέντρου και της Αριστεράς.
Συχνά, η δαιμονοποίηση αφορά μια δεξιά φιγούρα, με την υποτιθέμενη ανάγκη για συσπείρωση. Ωστόσο, μπροστά σε αυτήν τη δαιμονοποίηση, απουσιάζει ένα θετικό όραμα που να εκφράσει τις ανησυχίες και τις ανάγκες των ψηφοφόρων. Το Κέντρο και η Κεντροαριστερά εδώ και πολλές δεκαετίες έχουν αποδεχθεί τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα, γεγονός που αναδεικνύει την αναγκαιότητα επανακαθορισμού των πολιτικών προτάσεων και της εκπροσώπησης των κοινωνικών ομάδων.
Το πολιτικό τοπίο μεταβάλλεται και παραδοσιακές μορφές αντισυσπείρωσης δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν, και αυτό θα συνεχιστεί έως ότου η πολιτική επιστρέψει σε ουσιαστικές αντιπαραθέσεις και προτάσεις.
