Δυστυχώς, στην Ελλάδα παρατηρούμε μια ιδεολογικοποίηση στα πάντα. Το θέμα της Παλαιστίνης δεν είναι ιδεολογικό, αλλά καθαρά ανθρώπινο και πολιτικό.
*Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος, φοιτητής Νομικής
Πρόσφατα είδαμε τρία κράτη της Ευρώπης να προχωρούν στην αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους. Συγκεκριμένα, η Ιρλανδία προχώρησε στην αναγνώριση, και η Ισπανία με τη Νορβηγία ανέφεραν ότι θα προχωρήσουν σε αναγνώριση στις 28 Μαΐου. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Παλαιστίνη είναι αναγνωρισμένη από 140 κράτη μέλη του Ο.Η.Ε και 2 μη κράτη μέλη ( Βατικανό, Δυτική Σαχάρα ).
Η Παλαιστίνη βρίσκεται σε μια οδυνηρή θέση με καθημερινά εγκλήματα προς τον άμαχο πληθυσμό. Το κράτος του Ισραήλ βαρύνεται με εγκλήματα πολέμου και συμπεριφέρεται σαν το (κακομαθημένο) παιδί του ΝΑΤΟ. Το οποίο θα ήταν σώφρον να πούμε ότι αποτελεί μια εγκεφαλικά νεκρή αμυντική συμφωνία που εξυπηρετεί μόνο μεγάλα συμφέροντα. Γεγονός που το βιώνει η πατρίδα μας μέχρι και σήμερα στην Κύπρο.
Υπάρχουν όλες οι προϋπόθεσης που ορίζει το ΔΔΔ ( δημόσιο διεθνές δίκαιο ) για να προχωρήσουμε και εμείς σε αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους. Συγκεκριμένα για να γίνει ένα μέρος ανεξάρτητο κράτος, πρέπει να πληροί ορισμένες βασικές προϋποθέσεις σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς πρακτικές. Οι κύριες προϋποθέσεις είναι οι εξής:
- Μόνιμος πληθυσμός: Το υπό διαμόρφωση κράτος πρέπει να έχει έναν μόνιμο πληθυσμό, δηλαδή μια σταθερή και αναγνωρισμένη κοινότητα ανθρώπων που διαμένουν στην επικράτειά του. Αυτός ο πληθυσμός πρέπει να είναι επαρκής για να διασφαλίσει την κοινωνική και οικονομική βιωσιμότητα του κράτους. Δεν απαιτείται συγκεκριμένος αριθμός, αλλά η ύπαρξη ενός σταθερού πληθυσμού είναι κρίσιμη για την κρατική οντότητα.
- Καθορισμένη επικράτεια: Το κράτος πρέπει να έχει μια καθορισμένη γεωγραφική περιοχή στην οποία ασκεί κυριαρχία. Η ακριβής οριοθέτηση των συνόρων μπορεί να είναι αντικείμενο διαφωνιών ή διαπραγματεύσεων, αλλά πρέπει να υπάρχει μια βασική εδαφική συνέχεια που αναγνωρίζεται ως το έδαφος του κράτους. Αυτή η επικράτεια πρέπει να είναι αρκετά σταθερή για να επιτρέπει την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας και την προστασία των πολιτών.
- Κυβέρνηση: Ένα κράτος πρέπει να διαθέτει μια οργανωμένη κυβέρνηση που μπορεί να ασκεί αποτελεσματική διοίκηση και έλεγχο στην επικράτειά του. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει την ικανότητα να διαχειρίζεται τις δημόσιες υποθέσεις, να διατηρεί τη δημόσια τάξη και να εξασφαλίζει την παροχή βασικών υπηρεσιών στους πολίτες της. Η ύπαρξη μιας λειτουργικής κυβέρνησης είναι θεμελιώδης για τη σταθερότητα και τη νομιμοποίηση του κράτους.
- Ικανότητα σύναψης διεθνών σχέσεων: Το κράτος πρέπει να έχει την ικανότητα να συνάπτει διεθνείς σχέσεις και να συμμετέχει στις διεθνείς υποθέσεις. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος πρέπει να μπορεί να συνάπτει συνθήκες, να συμμετέχει σε διεθνείς οργανισμούς και να διατηρεί διπλωματικές σχέσεις με άλλα κράτη. Η ικανότητα αυτή είναι κρίσιμη για την αναγνώριση του κράτους από τη διεθνή κοινότητα και για την άσκηση της κυριαρχίας του σε παγκόσμιο επίπεδο.
Εκτός από αυτές τις προϋποθέσεις που θεωρούνται βασικές, η διαδικασία ανεξαρτητοποίησης συχνά περιλαμβάνει τα εξής:
Δικαίωμα αυτοδιάθεσης: Οι λαοί που επιδιώκουν την ανεξαρτησία πρέπει να ασκήσουν το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση, όπως αναγνωρίζεται από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και άλλες διεθνείς συνθήκες.
Διεθνής αναγνώριση: Το νέο κράτος πρέπει να αναγνωριστεί από άλλα κράτη και διεθνείς οργανισμούς. Η αναγνώριση είναι απαραίτητη για την ένταξη στον διεθνή σύστημα και τη νόμιμη λειτουργία ως κράτος.
Νομικές και πολιτικές διαδικασίες: Συχνά απαιτείται η διενέργεια δημοψηφισμάτων, διαπραγματεύσεων ή άλλων πολιτικών και νομικών διαδικασιών για την απόκτηση της ανεξαρτησίας. Αυτές οι διαδικασίες μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με την κατάσταση και τους εμπλεκόμενους φορείς.
Η ανεξαρτητοποίηση ενός κράτους είναι μια περίπλοκη διαδικασία που συχνά εξαρτάται από το πολιτικό πλαίσιο, τις διεθνείς συνθήκες και τις σχέσεις με τα υπάρχοντα κράτη και διεθνείς οργανισμούς. Τα παραπάνω κριτήρια αποτελούν τις βασικές προϋποθέσεις για την ύπαρξη ενός κράτους σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, όπως ορίζεται στη Σύμβαση της Μοντεβιδέο του 1933. Αυτά τα κριτήρια υποστηρίζονται από τις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που προάγουν το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση και την ειρηνική επίλυση των διαφορών. Επιπλέον, τα Διεθνή Σύμφωνα για τα Αστικά και Πολιτικά Δικαιώματα και τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα επιβεβαιώνουν το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, ενισχύοντας την έννοια της κρατικής κυριαρχίας. Τέλος, η διεθνής αναγνώριση από άλλα κράτη και οργανισμούς είναι κρίσιμη για τη νόμιμη λειτουργία ενός νέου κράτους στο διεθνές σύστημα.
