Γράφει η Νίκη Τζαβέλα, υποψήφια ευρωβουλευτής της ΝΔ
Όσοι πριν είκοσι χρόνια φαντασιώνονταν ότι το ευρώ θα λειτουργούσε σχεδόν «μαγικά», θα υποχρέωνε τοις πράγμασι σε μια σύγκλιση και τελικά θα οδηγούσε στην άμβλυνση των ανισοτήτων μεταξύ πλούσιων και λιγότερο πλούσιων οικονομιών στην ΕΕ, διαψεύσθηκαν επώδυνα.
Δεν ήταν μόνον η Ελλάδα ήταν όλος ο Ευρωπαϊκός Νότος, ένας «αδύναμος κρίκος» που έσπασε μόλις ξέσπασε η παγκόσμια κρίση το 2008. Και σήμερα δέκα χρόνια μετά παρά τα προγράμματα διάσωσης και τις ομολογουμένως πρωτοφανείς σε ύψος δανειακές συμβάσεις, οι οικονομίες αυτές παραμένουν αδύναμες και οι κοινωνίες φτωχοποιημένες με όσα αυτό συνεπάγεται και πολιτικά. Τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας των νέων στην ΕΕ καταγράφονται στην Ελλάδα 39,5%, στην Ιταλία 32,8% και στην Ισπανία 32,4% ενώ τα χαμηλότερα στην Γερμανία 5,6%…
Η Ενωμένη Ευρώπη και η Ευρωζώνη δεν είναι σε θέση να απαντήσουν πειστικά στο «γιατί» αντί για μεγαλύτερη σύγκλιση έχουμε μεγαλύτερη απόκλιση, εκτός κι αν ρίξουν το κύριο φταίξιμο στις αδύναμες χώρες και τις ηγεσίες τους. Και αυτό κάνουν… Αλλά έστω κι έτσι πάλι δεν μπορούν να εξηγήσουν «γιατί» δεν ενήργησαν έγκαιρα ώστε οι όποιες δομικές αδυναμίες και λάθη των αδύναμων χωρών δεν αναδείχθηκαν σε μείζον θέμα της ηγεσίας της Ε.Ε όταν ακόμη υπήρχε χρόνος διόρθωσης.
Σε κάθε περίπτωση οι πολίτες που πλήρωσαν -κυριολεκτικά- το τίμημα της κρίσης, δεν εμπιστεύονται πια όπως παλιότερα, τα ιερατεία των Βρυξελλών. Όχι μόνον διότι «πόνεσαν» αλλά διότι αποδείχθηκε ότι οι υπερεθνικές αυτές δομές, δεν τους «προφύλαξαν» από τις λάθος πολιτικές των εθνικών δομών. Αλλά δεν είναι μόνον οι πολίτες των φτωχοποιημένων κρατών μελών της ΕΕ αυτοί που μετατρέπονται σε σκεπτικιστές και το δημοψήφισμα για το Brexit το πιστοποιεί. Κρίσιμες αποφάσεις των Βρυξελλών όπως αυτές για το μεταναστευτικό/προσφυγικό ερμηνεύονται σαν «εχθρικές» από δεκάδες εκατομμύρια πολιτών σε όλη την ΕΕ που είτε συντάσσονται με ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις είτε όχι, επηρεάζουν όλο το φάσμα του Ευρωπαϊκού πολιτικού σκηνικού.
Η αδυναμία ταχύτερης ολοκλήρωσης της ενοποίησης της ΕΕ, είναι εξηγήσιμη και κατανοητή. Το εγχείρημα είναι εξαιρετικά περίπλοκο και δύσκολο. Αλλά αυτή τη στιγμή βιώνουμε «το μετέωρο βήμα του πελαργού» μια κατάσταση σύγχυσης, διστακτικότητας, αναποφασιστικότητας και ασταθούς ισορροπίας με μεγάλες όπως εκτιμώ συνέπειες. Η νέα Ευρωβουλή που ελπίζω να συγκροτηθεί από σημαντικούς και υπεύθυνους εκπροσώπους, δεν μπορεί να αρκεστεί στον ρόλο που σήμερα διαδραματίζει. Και ειδικά για την Ελλάδα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι κι εμείς είμαστε πιο «μετέωροι» από ποτέ. Το βήμα προς την έξοδο μετά από δέκα χρόνια οδυνηρής κρίσης δεν έχει ολοκληρωθεί και κινδυνεύουμε να πάμε ξανά ένα βήμα πίσω. Θα το διακινδυνεύσουμε για δεύτερη φορά μετά το καταστροφικό 2015;
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Politik την Παρασκευή 05 Απριλίου 2019
