Η Αμερική δεν εξέλεξε τον Ιλον Μασκ. Κι όμως, ο ιδιοκτήτης του Χ συμπεριφέρεται σαν ντε φάκτο συν-πρόεδρος του Τραμπ. Ζητά αντικατάσταση των κυβερνήσεων σε συμμαχικές δημοκρατίες. Υποστηρίζει ότι μόνο το ΑfD μπορεί να σώσει τη Γερμανία. Θέλει την παραίτηση της κυβέρνησης Στάρμερ στη Βρετανία.
Περιττό να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει προηγούμενο μιας τέτοιας σχέσης ανάμεσα στον πρόεδρο της Αμερικής και τον πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο. Οι «ληστές βαρώνοι» της Αμερικής – οι Ροκφέλερ, οι Βάντερμπιλτ και οι Κάρνεγκι – δεν λειτουργούσαν σαν ισότιμοι με τους προέδρους της εποχής τους. Η ιστορία, αντιθέτως, είναι γεμάτη με παραδείγματα παρεμβάσεων της Αμερικής στην πολιτική άλλων χωρών. Οι κυβερνήσεις του Βερολίνου, του Λονδίνου και ενδεχομένως του Παρισιού είναι σήμερα αντιμέτωπες με το ερώτημα πώς να αντιμετωπίσουν αυτή τη νέα απειλή.
Σημασία έχουν κι αυτά που ΔΕΝ λέει ο Μασκ. Η σιωπή του για τη Ρωσία και την Κίνα είναι αποκαλυπτική. Ο Μασκ δεν έχει μιλήσει ποτέ για την καταστολή σε αυτές τις χώρες. Κι αν θυμήθηκε σήμερα τα παιδιά που έπεσαν θύματα των συμμοριών των Βρετανοπακιστανών, δεν είχε τίποτα σχετικό να πει την εποχή αυτού του σκανδάλου, πριν από δύο δεκαετίες.
Ο Μασκ διακρίνεται για τη θεαματική του άγνοια. Όταν ζητά την απομάκρυνση του Νάιτζελ Φαράζ από την ηγεσία του Reform UK, ξεχνά ότι το κόμμα αυτό είναι προσωπικό. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι μόλις ένας στους πέντε Βρετανούς διάκειται θετικά απέναντί του.
Η σιωπή του για την Κίνα εξηγείται ευκολότερα. Δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο τις επιχειρήσεις της Tesla. Σε ό,τι αφορά τη Ρωσία, πάλι, στην πραγματικότητα ενισχύει τον θαυμασμό του Τραμπ για τον Πούτιν.
Θα ήταν λάθος να υποθέσει κανείς ότι ο Μασκ απλώς «τρολάρει». Η αντιπάθεια των Τραμπ-Μασκ για την ευρωπαϊκή φιλελεύθερη δημοκρατία είναι πραγματική. Και οι δύο θέλουν τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία με τρόπο ευνοϊκό για τη Ρωσία.
Η Ευρώπη συνηθίζει να ελπίζει για το καλύτερο. Στην περίπτωση αυτή, καλό θα είναι να προετοιμάζεται για το χειρότερο.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
