Η κοινωνία αναζητά την αποκατάσταση της δικαιοσύνης και των θεσμών, και όχι απλά φωνές διαμαρτυρίας. Η παρατήρηση της κυβερνητικής κινητικότητας στο φόντο του μαζικού κινήματος που ζητά διαφάνεια και δικαιοσύνη για την τραγωδία στα Τέμπη, φανερώνει την επιλογή της να στραφεί σε δύο βασικές κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η παραδοσιακή αλλαγή ατζέντας, η οποία εστιάζει σε έναν ανασχηματισμό που δεν συνοδεύεται από ουσιαστικές πολιτικές αλλαγές, παρά τις κοινωνικές απαιτήσεις. Το κράτος προσπαθεί να προβάλλει τα θετικά του έργα, ωστόσο, η δοκιμασμένη αυτή στρατηγική φαίνεται να είναι καταδικασμένη να αποτύχει αυτή τη φορά, καθώς η κοινωνία δεν αναγνωρίζει πλέον τη διακυβέρνηση από τις προχειρότητες της πολιτικής.
Η δεύτερη κατεύθυνση που ακολουθεί η κυβέρνηση αφορά τη διαμόρφωση ενός εικονικού αντιπάλου. Η κυβέρνηση επιδιώκει να δώσει την εντύπωση ότι ο αντίπαλος της είναι οι φωνές δυσαρέσκειας, που χαρακτηρίζονται ως ανορθολογικές αντιδράσεις, και αγνοεί ότι ο πραγματικός αντίπαλος είναι η ίδια η κοινωνία.
Μέσα από αυτή την προσπάθεια, ελπίζει να επιστρέψει στη λογική του «εμείς ή το χάος», προσπαθώντας να επανασυσπειρώσει τους ψηφοφόρους ενόψει των επερχόμενων εκλογών. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι η κοινωνία δεν αναζητά απλώς φωνές διαμαρτυρίας, αλλά την αποκατάσταση της λειτουργίας των θεσμών και της δικαιοσύνης. Αυτή τη στιγμή, η ανάγκη για ένα πολιτικό συμβόλαιο που θα αναγνωρίζει και θα σέβεται τη βούληση της κοινωνίας είναι πιο επιτακτική από ποτέ.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
