Ο κυρ Ζαφείρης, ο Ζαφείρης Μιχαλακέλλης, πέρασε όλη του τη ζωή, με επάγγελμα τη «μανία» του με τα άλογα όπως λέει.
Πάει κοντά μισός αιώνας που μαθήτευσε δίπλα σε έναν ηλικιωμένο σαμαρά στη Μυτιλήνη, έμαθε να φτιάχνει σαμάρια και σέλες και χαλινάρια. «Βοηθούσα στην αρχή περιστασιακά και μετά έμαθα τη δουλειά» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κυρ Ζαφείρης, που «ράβει φορεσιές για τα ζα (σ.σ τα ζώα στην τοπική διάλεκτο)» στο Πλωμάρι.
Ο κύριος Ζαφείρης Μιχαλακέλλης είναι από τους τελευταίους, αν όχι ο τελευταίος σαγματοποιός της Λέσβου, σε ένα επάγγελμα που ανθούσε κάποτε σε κάθε χωριό και κωμόπολη.
«Λένε πως ό,τι έφτιαχνα ήταν καλό», λέει ο κ. Μιχαλακέλλης, σημειώνοντας ότι στη δεκαετία του 1980 έστελνε δημιουργήματα του στη Χίο, τη Σάμο και τη Θεσσαλονίκη. «Τώρα πια φτιάχνω σέλες για τα άλογα που έχουν στα χωριά και σαμάρια για τα γαϊδούρια… Λίγα πράγματα όμως γιατί λίγα είναι πια και τα ζώα. Παλιότερα στη Λέσβο είχε 5.000 ζώα. Τώρα λίγα κι αυτά την περίοδο που μαζεύουν τις ελιές».
Το μεροκάματο βέβαια το σώζει η μανία των Λέσβιων με τα άλογα. «Έχει παράδοση στο νησί με τα άλογα. Στην Αγία Παρασκευή, στο Πλωμάρι, στα χωριά της Γέρας, έχουν άλογα πολλά για τα πανηγύρια, για τις ιπποδρομίες για το γούστο τους» λέει.
Όσον αφορά το μέλλον του επαγγέλματος, ο Ζαφείρης Μιχαλακέλλης είναι ξεκάθαρος. «Μια κόρη έχω παντρεύτηκε στην Αθήνα… Θέλει να την αγαπάς αυτή τη δουλειά. Αν δεν την αγαπάς και μαζί με αυτήν και τα ζώα… άστα. Είναι παλαβάδα η δουλειά μας».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
