Πριν την αποκαλέσεις τέρας, συλλογίσου μήπως μαζί το φτιάξαμε
Μπορεί την προηγούμενη νύχτα να το είχε αποκοιμίσει τραγουδώντας του το αγαπημένο του νανούρισμα. Μπορεί και όχι.
Μπορεί να το θήλαζε ώρες ατέλειωτες, όπως εμμονικά και πλήρως καταπιεστικά “διατάζει” πλέον η σημερινή παιδιατρική, αδιαφορώντας για τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα της μάνας.
Μπορεί να είχε μαγειρέψει, σιδερώσει, σκουπίσει, να το είχε ταΐσει, κάνει μπάνιο, και να είχε διαβάσει τα μεγαλύτερα.
Μπορεί μια ώρα πριν, να παίζανε με τα παιχνίδια που έφερε ο Άι Βασίλης.
“Τα αγαπάει τα παιδιά της”. Από την πρώτη στιγμή που τα ένιωσε να φυτρώνουν μέσα της, από το πρώτο βλέμμα στην κλινική μέχρι τα ατέλειωτα ξενύχτια.
Τα θυμάται όλα. Τα πρώτα λογάκια, την πρώτη φορά που περπάτησαν, την περηφάνια στα ματάκια τους όταν την έβλεπαν στις γιορτές του σχολείου.
Θυμάται όμως και τις μαύρες μέρες. Και ίσως ήταν πολλές.
Θυμάται να ουρλιάζει στις φωνές των παιδιών, και να τρέχει να κρυφτεί στην αποθήκη, για να κλάψει γοερά μόνη της. Μ ό ν η.
Και κάποιες μέρες έβλεπε τα μωρά της με μώλωπες και κατηγορούσε τον κακό της εαυτό.
Περίεργο όμως γιατί ποτέ κανείς δεν παρατήρησε καμιά κακοποίηση στα κορμάκια τους. Ούτε οι δάσκαλοι, οι παππούδες, οι συγγενείς και φίλοι. Κανείς.
Μπορεί το μωρό να είχει κοιμηθεί και άλλα βράδια αποκαμωμένο μετά από περιστατικά κακοποίησης.
Μπορεί και όχι. Ποτέ κανείς και πάλι δεν έτυχε να παρατηρήσει κάτι.
Δε θυμάται πόσο ασήμαντη ήταν η αφορμή, όταν βγήκαν στην επιφάνεια όλοι οι δαίμονές της. Όλο το σκοτάδι της ψυχής της, οι ψευδαισθήσεις, οι παραληρηματικές ιδέες, την κατέκλυσαν και διέπραξε το έγκλημα.
Όλη η βία, η ματαίωση, η παράνοια της ψυχής ξεδιπλώθηκαν και ξέσπασαν πάνω στο αθώο, τρεμάμενο κορμάκι που μετρούσε μόλις 6 μήνες.
Και τα μάτια των άλλων δύο παιδιών, μάρτυρες. Η μαμά μας. Το τέρας.
Και οι τύψεις τους; “Αν δεν έκανα τόση φασαρία, η μαμά δε θα σακάτευε μέχρι θανάτου το αδερφάκι μου”.
Σα να ανέβηκαν στη γη οι δαίμονες.
Και σε μια στιγμή αναλαμπής και νηφαλιότητας η μάνα θα ξεσκίσει τα σωθικά της ουρλιάζοντας “Τι έκανα; Φέρτε πίσω το μωρό μου”. Το αγαπούσε. Είναι σίγουρη ότι το αγαπούσε.
Πριν την αποκαλέσεις όμως τέρας, συλλογίσου μήπως μαζί το φτιάξαμε.
Εμείς η πολιτεία.
Όταν γέννησε και έφυγε από την κλινική με το μωρό αγκαλιά τη ρωτήσαμε πού θα πάει;
Τη ρωτήσαμε αν έχει σπίτι, χρήματα να ταΐσει το μωρό της; Αν δουλεύει; Αν έχει κάποιον να κρατήσει το μωρό της, όσο αυτή εργάζεται; Είναι νοητικά διαυγής να ανταπεξέλθει; Είναι ψυχολογικά ισορροπημένη;
Κάθε γυναίκα που γεννά, τη στιγμή που αποχωρεί από την κλινική, δεν παίρνει μια βαλίτσα και φεύγει. Παίρνει ένα μωρό.
Όταν γεννιέται ένα βρέφος θα έπρεπε να παρακολουθείται τόσο αυτό όσο και το περιβάλλον του από κοινωνικούς λειτουργούς και ειδικούς ψυχικής υγείας. Τον πρώτο χρόνο ανά τακτά χρονικά διαστήματα (κάθε 2 – 3 μήνες) και έπειτα κάθε χρόνο μέχρι την ενηλικίωσή του.
Πώς μεγαλώνει το μωρό;
Ποιοι το περιβάλλουν;
Εμβολιάζεται;
Παρακολουθεί τα μαθήματά του;
Είναι ασφαλές;
Δεν υπάρχει η κακιά η στιγμή. Υπάρχει η κακή πρόληψη, η κακή πλαισίωση ψυχικής υγείας.
Είναι τουλάχιστον σκανδαλώδες να επαφίεται μόνο στην καλή διάθεση του γείτονα, της δασκάλας, του φίλου να καταγγείλει μια κακοποίηση.
Κάθε μωρό από τη στιγμή της γέννησής του μέχρι και την ενηλικίωσή του θα έπρεπε να συνοδεύεται από μια ομάδα ειδικών που θα παρακολουθούν, εποπτεύουν, στηρίζουν το μεγάλωμά του.
Δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η προστασία της παιδικής αθωότητας.
«Έχε το νου σου στο παιδί», λοιπόν.
Δείτε επίσης: Γιατί έχουν αυξηθεί τα περιστατικά βίας και εγκληματικότητας; Ι Η άποψή σας μετράει στην έρευνα της POLITIC
